3η γνώμη

Μπορεί, όταν ο κ. Κ. Καραμανλής ήταν πρωθυπουγός να μην αντιλαμβανόταν την πραγματικότητα; Αποκλείεται! Είχε τις εξουσίες στα χέρια του και τη δύναμη, να κάνει σωστή ανάγνωση μιας σύνθετης κατάστασης, που πήγαινε τη χώρα στον γκρεμό. Επεκράτησε, όμως, η λογική της ατομικής εξασφάλισης, αδιάφορο αν την πλήρωναν οι κοινωνικά και οικονομικά αδύναμοι και το έθνος. Προκαλούσε ο ίδιος τις δυνάμεις αποδόμησής του, κάτι που είδαμε σ? εκείνη τη μακροσκελή και πολυσυζητηθείσα ερώτηση στη Δ.Ε.Θ. του δημοσιογράφου κ. Γεωρ. Βλάχου, στην οποίαν με οργίλο ύφος είπε: ´έχω απαντήσει´ κατεβάζοντας το μικρόφωνο με πάταγο!
Γνώριζε τα πάντα, ότι η κρίση από τις Η.Π.Α. εξαπλωνόταν στην Ευρώπη και ότι οι Ευρωπαίοι είχαν προγραμματίσει να ενεργήσουν όπως ένας επιχειρηματίας. Που προκειμένου να μην βάλει λουκέτο μειώνει το κόστος λειτουργίας του ´μαγαζιού´, απολύει προσωπικό κάνει αναδιάρθρωση συνεργασιών, ενισχύει την ανταγωνιστικότητα και κοιτάζει να εξαλείψει τα χρέη του αισχροκερδώντας.
Υπήρξαν Καραμανλικοί, που τον διαφώτιζαν, κινούμενοι από προσωπικό νεποτισμό, για να κρατήσουν σώα την υστεροφημία του και να κάνουν ακίνδυνες τις προσπάθειες των αντιπάλων του, που τον ήθελαν και αυτόν υπεύθυνο της τραγωδίας του χρέους.
Και τον ώθησαν ν? αποδράσει.
Ομως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Φέρει και εκείνος ευθύνη, διότι θα ?πρεπε να μείνει να παλέψει, να έχει γνώμη και να μην αποστασιοποιηθεί. Ο αρχηγός στη μάχη φαίνεται. Δεν λιποψυχεί, δεν εγκαταλείπει. Στην πολιτική δεν μένει μακριά, αποφεύγοντας να τοποθετηθεί και να σχολιάσει την επικαιρότητα, αν και ενημερώνεται για τις εξελίξεις, ενώ αφήνει ελεύθερους, αλλά υπογείως, τους υποστηρικτές του, να ωραιοποιούν το προφίλ του για ν? αναδειχθεί σε κάποιο απ? τα Ευρωπαϊκά αξιώματα ή ακόμα και για το ανώτατο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ηταν ο πλέον αδυσώπητος χρόνος για την Ελλάδα το 2009, από τη μεταπολίτευση κι ύστερα. Η πτώση του Καραμανλισμού και η αρχή του τέλους του Παπανδρεϊσμού απ? τον Γεώργιο Β? Παπανδρέου τον Γ? έγιναν το 2009. Ο Κώστας Καραμανλής ενημερωνόταν διά ζώσης απ? τον Γιούνκερ για την επικείμενη καταιγίδα και την επέλαση του Δ.Ν.Τ. Δεν ήθελε ν? ανάψει στα χέρια του το φιτίλι. Και το επεδίωξε ο ίδιος να τεθεί στο περιθώριο απ? τους Αμερικανούς με τον προσανατολισμό του στη Ρωσία και το αναπάντεχο βέτο για την ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ.
Οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να πειραματιστούν με τους αδύναμους του Νότου. Και επειδή κατάλαβαν ότι με τον Καραμανλή θα δυσκολευόντουσαν, ετοίμασαν τον αρχομανή Παπανδρέου και πρόθυμο ´να υπακούει εις τας υποδείξεις´. Τον εγκλώβισαν με το πρόβλημα του χρέους και τον έκαναν Δούρειο Ιππο στην εμπλοκή του Δ.Ν.Τ. στην ευρωπαϊκή κρίση. Προεβλήθη η αφελής δικαιολογία ότι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν είχαν την εμπειρία ν? αντιμετωπίσουν τέτοια ζητήματα, παρά τις αντιρρήσεις Ευρωπαίων ειδημόνων.
Δεν ενδιαφέροντο να λυθεί το ελληνικό ζήτημα, για να φθάσουν στον απώτερο σκοπό τους της ραγδαίας εσωτερικής υποτίμησης και της μόλυνσης όλου του ευρωπαϊκού νότου, όπως κι έγινε. Από το ένα Γιούρογκρουπ μας πήγαιναν στο άλλο, αναβάλλοντας τη λύση των προβλημάτων, που οι ίδιοι δημιουργούσαν. Μας φόρτωναν με χρέος για να γίνει αδύνατη η βιωσιμότητά του και να μας έχουν στο χέρι. Γνώριζαν ποια ήταν η ζημιά και την έκρυβαν κάτω απ? το χαλί.
Η κατάσταση στη χώρα μας εξελίχθηκε δυσανάλογα κατά πώς μας έπρεπε. Ο Παπανδρέου δεν άκουσε τις συμβουλές του Ντομινίκ Στρος-Καν. Επαιξε το παιχνίδι των εξουσιαστών Ευρωπαίων μέχρι την αποφράδα ημέρα της Συνόδου των G20 στις Κάννες με το δημοψήφισμα, που τον πέταξαν σαν ´στημένη λεμονόκουπα´. Απ? τις δεκάδες των συμβούλων, που είχε προσλάβει, ανίκανους για τα ελληνικά δεδομένα, κανένας δεν μπόρεσε να προστατεύσει τον Ελληνα πρωθυπουργό, ανεξάρτητα αν λεγόταν Παπανδρέου και ήταν ελάχιστος γι? αυτήν την περίπτωση.