Τελετή μνήμης (και κάτι απαράδεκτο)
Θα ’ναι μισός αιώνας που, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, φθάνω κι εγώ ως απλός Χανιώτης στο πολεμικό νεκροταφείο, με τους νεκρούς συμμάχους πολεμιστές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στον Βλητέ Σούδας.
Εκεί σε κυριεύουν συναισθήματα: Λύπης για τα νέα παιδιά από χώρες τόσες μακρινές που ´έμειναν´ για πάντα στην Κρήτη σ’ έναν πανανθρώπινο αγώνα κατά του φασισμού. Θαυμασμού και αγάπης για τους ασπρομάλληδες επιζήσαντες πολεμιστές που, πάλι, από τους ίδιους μακρινούς τόπους δεν λογαριάζουν ταλαιπωρίες και έξοδα για να συντροφέψουν για λίγο τους συμπολεμιστές τους που κείτονται εδώ. Για να θυμηθούν δύσκολες, μα και περήφανες ώρες στην Κρήτη. Για να ξανανταμώσουν λεβέντες της Κρήτης που χάρις σ’ αυτούς επέζησαν μετά την κατάρρευση της άμυνας.
Πολλοί οι ´βετεράνοι´ που έφθαναν ως εδώ, παλαιότερα. Στις γιορτές των 50 χρόνων θα ’ταν περισσότεροι από 300. Τα χρόνια περνάνε όμως και κάθε φορά και λιγότεροι. Κάθε φορά και περισσότερα καροτσάκια. Και φέτος δεν μετριόνταν στα δάχτυλα των χεριών. Πέρασαν τα ενενήντα μα διατηρούν τη λεβεντιά. Ορθιοι σαν λαμπάδες ή σκυφτοί σε καροτσάκια. Του χρόνου ίσως να μην είναι κανείς, αλλά σε όσους τους έζησαν, έστω και εδώ στον Βλητέ, θα ’ναι πάντα στην καρδιά τους.
Και σαν… γκρινιάρης, που αυτοχαρακτηρίζομαι κάποιες φορές δίκαια ή άδικα, φέτος ήταν η πρώτη φορά στα τόσα χρόνια που στ’ αλήθεια δεν ένιωσα καθόλου άνετα, για να μην πω πόσο πολύ ντράπηκα. Γιατί; Τοποθέτησαν πέντε – έξι ναυτάκια σαν ´τιμητική´ φρουρά στο κεντρικό μνημείο, τον Σταυρό, χωρίς κανείς μα κανείς ´υπεύθυνος´, να υπήρχε, να τους δώσει κάποιες οδηγίες ή έστω κάποιος δίοπος να είναι εκεί δίπλα, να τους δίδει κάποιο παράγγελμα τις στιγμές που χρειαζόταν. Μέχρι πέντε λεπτά πριν την έναρξη της τελετής οι μισοί… κείτονταν στη σκιά πίσω από τον Σταυρό. Από την έναρξη μέχρι τη λήξη, χαλαροί, με το όπλο παρά πόδας και σε ανάπαυση, περιεργαζόμενοι τους παριστάμενους. Ούτε υπό μάλης, ούτε πειθαρχημένη στάση! Αλλά το πλέον απαράδεκτο και που νομίζω μας εξέθεσε, γιατί εκεί οι περισσότεροι ήταν εν ενεργεία ή απόστρατοι στρατιωτικοί! Το παρά πόδα – ανάπαυση, διατηρήθηκε και στο σιωπητήριο για τους νεκρούς και στην ανάκρουση των Εθνικών Υμνων και φυσικά και του δικού μας.
Δεν αντιλήφθηκε κανείς τίποτα από τους υποτιθέμενους υπεύθυνους; Ο αρχηγός Γ.Ε.Ν. δεν είδε ώστε κάτι να ψιθυρίσει σε κάποιον παρατρεχάμενο;
Αναφέρθηκα σε άγνωστο υψηλόβαθμο του Πολεμικού Ναυτικού και πήρα την απάντηση ότι την τελετή κανονίζει η Αγγλική Πρεσβεία!
Θα μας διατάξουν δηλαδή οι Αγγλοι να σταθούμε προσοχή στην ανάκρουση του Εθνικού μας Υμνου;
Προς Θεού. Γιατί άλλες χρονιές υπήρχε τόση πειθαρχία και θαυμαστή εμφάνιση στην τιμητική αυτή φρουρά!
Νομίζω όποιος τους έστειλε φέτος εκεί έχει σοβαρή ευθύνη που θα πρέπει να του ζητηθεί.
Και του χρόνου, όσοι ζούμε.
