ΕΝΤΟΣ ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙ Τ´ ΑΥΤΑ

«Οι κοινωνίες της εποχής μας πάσχουν, παρά την κρίση ή και εξαιτίας της, από το φαινόμενο της υπερκατανάλωσης, που αποτελεί μια φρενίτιδα μέσω της οποίας προσπαθούμε να ξεχάσουμε την απολίθωση της καθημερινής μας ζωής».
Η επισήμανση ανήκει στον Γάλλο φιλόσοφο και κοινωνιολόγο Ζιλ Λιποβετσκί, ο οποίος βρέθηκε την περασμένη εβδομάδα στη χώρα μας, προσκεκλημένος του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Όπως μεταξύ άλλων τόνισε ο κ. Λιποβετσκί, «η υπερκαταναλωτική κοινωνία, οδήγησε τη λογική του ατομικισμού στα όριά της. Κατάργησε τους ταξικούς διαχωρισμούς της κατανάλωσης και επέβαλε στους πάντες να αγοράζουν τα πάντα. Μολονότι οι οικονομικές ανισότητες αυξήθηκαν, με την έλευση της κρίσης να τις κάνει ακόμα πιο κραυγαλέες, φτάσαμε στο σημείο οι πλούσιοι να αναζητούν τα φτηνά και οι φτωχοί να καταναλώνουν τις ακριβές μάρκες, περικόπτοντας τις υπόλοιπες δαπάνες τους, προκειμένου να γίνουν κάτοχοι όλων εκείνων που αντικειμενικά δεν είναι σε θέση να αγοράσουν.
Η κατανάλωση, μας έχει γίνει βιωματική και συναισθηματική. Δεν διακρίνουμε μεταξύ αντικειμένων, αγοράζουμε εμπειρίες: ταξίδια, τουριστικά θεάματα, μουσική και όλων των ειδών τις διασκεδάσεις. Το άτομο έχει στραφεί εξ ολοκλήρου στον εαυτό του, παλεύοντας να απωθήσει το κενό που έχει εγκατασταθεί στο κέντρο της καθημερινής του ζωής ύστερα από την κατάρρευση των συλλογικών κανόνων οι οποίοι του εξασφάλιζαν ένα σταθερό αίσθημα ασφάλειας.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα όλων αυτών; Αυξάνουν οι ανάγκες μας χωρίς να αυξάνουν τα χρήματά μας και αδυνατούμε να κατακτήσουμε την ευτυχία, ιδίως σε συνθήκες κρίσης, αφού το υλικό ευ ζην δεν είναι ικανό να εγγυηθεί το οποιοδήποτε ζωτικό νόημα».
Ανάλυση σε βάθος από τον Γάλλο φιλόσοφο και αλήθειες που ίσως πληγώνουν, αλλά δείχνουν κατάματα την πραγματικότητα.
Ο υπερκαταναλωτισμός, είναι σημάδι της εποχής μας. Με αρνητικά κατ’ εξοχήν αποτελέσματα. Η “μανία” αυτή που κατέχει τον σύγχρονο άνθρωπο του πολιτισμένου κόσμου, ως φαίνεται, μόνο προβλήματα μπορεί τελικά δημιουργήσει, αφού τις περισσότερες φορές οδηγεί σε απομάκρυνση από το βασικό νόημα της ζωής.
Η κοινωνία της αφθονίας, είναι καιρός, να ισορροπήσει με αισθήματα και συναισθήματα -ίσως ξεχασμένα- συμβαδίζοντας με τις ανάγκες των καιρών, που κάθε άλλο στην υπερκατανάλωση ωθούν.