Το ελληνικό έθνος – Γένεση και διαμόρφωση του νέου ελληνισμού
Νίκος Γ. Σβορώνος, καθηγητής που δίδαξε στα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης – Κρήτης Εκδόσεις: ΠΟΛΙΣ
Φιλολογική επιμέλεια: Νάσος Βαγενάς Προλεγόμενα: Σπ. Ασδράχας
Ενα σημαντικό πολύτιμο για τη διαμόρφωση του νέου ελληνισμού που αποτελείται από προλεγόμενα και τρία κεφάλαια, αλλά, στο τέλος και ένα σημείωμα του φιλολογικού επιμελητή.
Ο καθηγητής Ν. Σβορώνος κατέβαλε προσπάθεια σ? αυτό το γενικά σημαντικό κείμενό του να καθορίσει με συντομία τα κύρια χαρακτηριστικά των διαφόρων σχηματισμών από τους οποίους πέρασε το ανθρώπινο σύνολο που ονομάζουμε ελληνισμός έως ότου φθάσει στην καθαρότητα μιας εθνικής συνείδησης, τον ρόλο των διαφόρων παραγόντων στη διαμόρφωση ενός ελληνικού έθνους και τα στοιχεία που απαρτίζουν την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του νεότερου ελληνισμού ως σχηματισμένου έθνους… το οποίο, όμως, τώρα ΑΠΟΣΧΗΜΑΤΙΖΕΤΑΙ…
Στο πρώτο κεφάλαιο ´Η αρχαία πανελλήνια λαϊκή κοινότητα´ στην ελληνιστική περίοδο διευρύνεται και εμβαθύνει την ιδέα της ελληνικής ενότητας.
Με τη ρωμαϊκή κατάκτηση μέσα στην οποία βρίσκουν την πολιτική τους ενότητα οι ελληνικοί και εξελληνισμένοι πληθυσμοί που κατακερματίζονται κατά την ελληνιστική περίοδο στα διάφορα κράτη των διαδόχων του Αλεξάνδρου. Αλλά στο Βυζάντιο ο ελληνισμός γίνεται κυρίαρχο στοιχείο της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με εξελληνισμό της Ανατολής, με εθνολογικές εξελίξεις του ελληνικού λαού.
Το δεύτερο κεφάλαιο, με τίτλο ´Η πορεία της εθνικής συνείδησης´, αναλύει το μείζον θέμα της υποχώρησης της ελληνικής ιδέας.
Το τρίτο κεφάλαιο, με τίτλο ´Η οθωμανική κατάκτηση´, ανατέμνει την ιδεολογία της οργάνωσης και της επιβίωσης του έθνους, τον νεοελληνικό διαφωτισμό και την εθνικοαπελευθερωτική ιδεολογία. Για να καταλήξει με το τέλος του κοινού απελευθερωτικού αγώνα που σ? αυτόν παρέσυρε ολόκληρο τον ελληνισμό… Για να γράψει ότι: «Το ελληνικό έθνος είναι πλέον συντελεσμένο». Με την επανάσταση του 1821 διακηρύσσει με τα ακόλουθα λόγια την ύπαρξή του.
«Το ελληνικόν έθνος κηρύττει σήμερον διά των νομίμων παραστατών του εις την εθνική συνηγμένην συνέλευσιν, ενώπιον Θεού και ανθρώπων την πολιτική αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν… την οποία κατέληξε τώρα, με μορφή ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ να τη χάσει εμπαιζόμενο και αυτοκαταλυόμενο για να την παραδώσει στα αρπακτικά ξένα και ντόπια συμφέροντα…».
Γιατί αυτή είναι η οδυνηρή πραγματικότητα, όσο κι αν αυτή νεοπροπαγανδιστικά αποπραγματοποιείται!
Η ελληνική ιδέα υποχώρησε από παλιά αφομοιώνοντας συνεχώς ξένα στοιχεία. Αυτή η αφομοίωση συντελέστηκε ως τη δραματική σύγχρονη αφομοίωση της καθόλου ελληνικής οντότητας μέσα στην αφομοιωτική χοάνη, κυρίως, των δυτικών ισχυρών πολιτικών, πολιτιστικών, οικονομικών επιρροών, μηχανισμών και προτύπων.
Παρά την ενιαία ελληνική γλώσσα, την πορευόμενη μισοελληνικά ´ελληνική´ πολιτική, μιας συνεχούς οικονομικής αδυναμίας σε μία πολωμένη κοινωνία, που ο ένας της πόλος ελκότανε και εκφραζότανε δυτικά και ο άλλος επηρεαζότανε ανατολικά.
Η ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ
ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ
Κυρίως, μέσα από την πολύπλευρη αρχαϊκή παράδοση του λαϊκού πολιτισμού είτε στην αρχαιότητα είτε στη μετέπειτα χριστιανική εποχή. Ο σημαντικός Ελληνας, σύγχρονος ιστορικός, μαρξιστικής καταβολής, καθηγητής εδώ και στην Ecole Nomarnal, Νίκος Γ. Σβορώνος στο βιβλίο (εκδόσεις Πόλις – Ιστορία, Αθήνα 2004) με τίτλο: ´Το ελληνικό έθνος – Γένεση και διαμόρφωση του νέου ελληνισμού´ που έχει διαβαστεί από περισσότερους από 20.000 Eλληνες, γράφει σημαντικές απόψεις για την υποχώρηση της ελληνικής ιδέας.
Συγκεκριμένα (σελ. 50 – 58) β? κεφάλαιο ´Η πορεία της εθνικής συνείδησης´, υπότιτλος ´Η υποχώρησης της ελληνικής ιδέας´ και τα εξής:
…«Η αφομοίωση συνεχώς ξένων στοιχείων, άλλοι αντίρροποι ιστορικοί παράγοντες, η ένταξη του ελληνικού λαού στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία με παραδοχή του χριστιανισμού, προκάλεσαν τη βαθμιαία εξασθένηση στη συνείδησή του της αντικειμενικά βασικής και καθοριστικής λειτουργίας του Ελληνικού Πολιτισμού στη διαμόρφωσή του ως λαού. Ενώ αμαύρωσαν συγχρόνως και την ενάργεια της ελληνικής ιδέας, που υποχωρεί συνεχώς».
ΠΡΩΤΑ ΕΝΤΑΣΣΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΔΙΑΛΥΟΝΤΑΙ
Ωσπου να βρεθεί σε συγκεχυμένη και λανθάνουσα κατάσταση, εν σχέσει με τις νέες ιδέες – δυνάμεις. Τη ρωμαϊκή αυτοκρατορική ιδέα και τη χριστιανική ιδέα. Για να προβάλουν αυτές ως οι κύριες συνεκτικές δυνάμεις ευρύτερων σχηματισμών.
Ομως, η εξάπλωση του ελληνισμού ανάμεσα στους διάφορους λαούς που είχαν απαρτίσει τον ελληνιστικό κόσμο, με την ένταξή του ύστερα στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, μετέβαλαν ριζικά και την πολιτική του ιδεολογία.
Η ιδέα του πολίτη, φορέα κάθε εξουσίας, υποχωρεί, ώσπου να αντικατασταθεί από την ιδέα ενός απόλυτου μονάρχη, ο οποίος ταυτίζεται με το θείο ή ύστερα από την επιβολή του χριστιανισμού, αντλεί την εξουσία του από τον Θεό. Αλλά, οι διάφοροι ελληνικοί κρατικοί σχηματισμοί, που στηρίζονται στον συνειδητό δεσμό ενός συνόλου πολιτών που μιλούν την ίδια γλώσσα ή ανήκουν ως Ελληνες ή εξελληνισμού στην ίδια πολιτιστική οικογένεια ΕΝΤΑΣΣΟΝΤΑΙ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΔΙΑΛΥΟΝΤΑΙ μέσα στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Οπου, οι άλλοτε ΠΟΛΙΤΕΣ των διαφόρων ελληνιστικών πολιτικών συγκροτημάτων μεταβάλλονται ύστερα από το διάταγμα του Καρακόλλα, μαζί με όλους τους πληθυσμούς του ρωμαϊκού κράτους, σε ρωμαίους πολίτες, για να μεταβληθούν σε λίγο σε υπηκόους ενός απόλυτου μονάρχη.
Ετσι, η συνείδηση ξεχωριστών λαϊκών ενοτήτων, χωρίς να σβήσει εντελώς, υποχωρεί στην πλατύτερη συνείδηση της αυτοκρατορίας. Αυτής που γίνεται συνεκτικός δεσμός διαφόρων λαών, υπηκόων ενός θεοπρόβλητου αυτοκράτορα, ο οποίος ενσαρκώνει τη ρωμαϊκή ιδέα.
Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΠΡΙΝ ΤΗ ΡΩΜΑΪΚΗ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΗΤΑΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ
Αναφέρει όμως παράλληλα ότι: «Ο ηγετικός ρόλος του ελληνισμού μέσα στον ελληνιστικό κόσμο είχε δημιουργήσει ήδη πριν από τη ρωμαϊκή κατάκτηση τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη μιας οικουμενικής ιδέας. Με τον ηγετικό αυτό ρόλο του ελληνισμού να επεκταθεί σε όλη τη ρωμαϊκή ανατολή με τη δημιουργία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Χάρη στην πολιτική των Ρωμαίων που κατέστησε το ελληνικό στοιχείο, δίπλα στον προνομιούχο λαό στην ανατολή και τον πολιτισμό του, κύριο πολιτιστικό στοιχείο ολόκληρης της αυτοκρατορίας.
Με αποτέλεσμα ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ σε αντίθεση με άλλους παλαιούς συγκροτημένους λαούς της ανατολής (Πέρσες, Σύρους κ.λπ.) όχι μόνο να εγκαταλείψουν σιγά – σιγά ως αντίδραση εναντίον της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αλλά να θεωρήσει τον εαυτό του αναπόσπαστο και οργανικό της μέλος.
ΑΠΟ ΤΟΝ 3ο ΑΙΩΝΑ μ.Χ. Η ΔΥΣΗ ΠΑΡΑΚΜΑΖΕΙ
Σε τέτοιο σημείο που, όταν ύστερα από την κρίση του 3ου αιώνα το δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας άρχισε να παρακμάζει για να καταλυθεί τελικά από τα στίφη των βαρβάρων που ανασυντάσσουν σε νέες βάσεις την κεντρική και δυτική Ευρώπη, να αναλάβει για λογαριασμό του για τη συνέχιση της αυτοκρατορικής ιδέας με τη ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ. Η οποία, όμως (μετά από 13 αιώνες που κράτησαν τα κύματα των σκληροτράχηλων φυλών της ανατολής να μην εισβάλουν στη Δύση) εγκαταλείφθηκε από τους ίδιους τους Ευρωπαίους – χριστιανούς της Δύσης να αλωθεί από την οθωμανική αυτοκρατορία, ενώ ήταν απόλυτα δυνατή η μη πτώση της.
Η ΔΥΣΗ ΣΚΛΑΒΩΣΕ
ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΦΗΣΕ ΑΙΧΜΑΛΩΤΗ 400 ΧΡΟΝΙΑ
Ομως, η Πόλις ΕΑΛΩ!
Από εκεί και πέρα ως σήμερα η Δύση άφησε 400 χρόνια σκλαβωμένη την Ελλάδα και τον λαό της, με πολλαπλές μεταλλάξεις σε βάρος του απελευθερωθέντος ελληνικού έθνους.
Το οποίο το εκμεταλλεύτηκε πολλάκις. Για να το φθάσει σήμερα από παλιότερα η Pax Aglicana σε σχεδόν διάλυση ώσπου να έρθει η Pax Americana ως νέα Pax Romana να την καθυποτάξει με κύριους κινδύνους για τον ελληνικό λαό στις νέες γεωστρατηγικές των δικών της συμφερόντων και μόνο με απόλυτη εύνοια της νεοτουρκικής, συνεχούς, προκλητικότητας της νεοοθωμανικής ανθελληνικότητας.
Μια κατάσταση που βασίζεται σε μια μακρινή και συστηματική εξασθένηση στη συνείδηση του ελληνισμού του αισθήματος της ιστορικής του συνέχειας.
Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΘΑΡΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Για να περάσει από σαράντα κύματα αλλοτρίωσης η ελληνικότητα και μέσα στο Βυζάντιο. Ωσπου, όπως γράφει ο καθηγητής Νίκος Σβορώνος (σελ. 66 – 67) ιδρύθηκε το 1081 από τον αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό η πρώτη καθαρά ελληνική δυναστεία που κράτησε ως την άλωση. Μάλιστα, από το 1204 και μετά ο Βυζαντινός άνθρωπος άρχιζε να συνδέεται με το ιστορικό του παρελθόν και να βρίσκει τις λαϊκές ρίζες του πολιτισμού του, με την αρχαία ελληνική κληρονομιά και τη χριστιανική πίστη ν? αρχίζουν να συμβιβάζονται στη συνείδησή του και να γίνονται τα συστατικά της στοιχεία.
Μάλιστα, η ίδια η επίσημη εκκλησία, παρ? όλη την αντιδρασή της στους νέους αυτούς προσανατολισμούς, με τις διαμάχες της με την παποσύνη και τον οριστικό της χωρισμό από τη δυτική εκκλησία, αρχίζει να χάνει τον οικουμενικό της χαρακτήρα και να μεταβάλλεται σε ανατολική ορθόδοξη εκκλησία, που έχει για κύριο στήριγμά της τον ελληνισμό.
Αυτός, όμως, ο ελληνισμός έφθασε να ξαναδημιουργήσει το νεοελληνικό έθνος – κράτος το οποίο έκτοτε καταπολεμάται από ανατολή και δύση ακόμα και από το ορθόδοξο μεγάλο ρωσικό έθνος, σε όλες του τις περιόδους ισχύος και υπερ-ισχύος. Ιδιαίτερα της αθεϊστικής του επανάστασης…
ΤΩΡΑ Η ΚΟΡΥΦΩΣΗ ΔΙΩΞΗΣ
ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Τώρα, όμως, η δίωξη και καταλήστευση της Ελλάδας έχει φθάσει σε μία δεινή κορύφωση. Τόσο με την ανθελληνική πολιτική της ΡΑΧ ΑΜΕRICANA όσο και με την παρεμβληθείσα αγριότατη επίθεση της νέας γερμανικής ´κατοχής´ που συντελείται από την PAX GERMANICA, για ηγεσία, της σφαδάζουσας πολλά σημερινής Ευρώπης. Μέσα στις σκοτεινές δομές της οποίας χάνεται και εκπωλείται ολόκληρη η Ελλάδα κι εμείς θεατές του χαμού της να έχουμε καθηλωθεί μέσα στην αυτοπαραίτηση από τη μεγάλη πνευματική κληρονομιά μας.
Για να ζήσουμε το τραγικό φαινόμενο να καταθέσει το αίμα του σημερινού μαρτυρίου μας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ο Γερμανός προτέκτορας Ράιχενμπαχ και να δεχόμαστε αυτό τον κόλαφο απαράδεκτης για τον ελληνισμό ταπείνωσης αδιαμαρτύρητα. Μα προς Θεού, τόσο φρικτά έχουμε εκφυλιστεί!
