Ποιοι και γιατί τρέμουν τους φοροφυγάδες…

Κάπου – κάπου και στα δειλά – δειλά γράφεται η αλήθεια, που θα μας απασχολήσει σήμερα. Ομως ο γράφων, αυτή τη φορά, θα την επαναλάβει κατά τον πιο κραυγαλέο και ανυποχώρητο τρόπο: Οτι δηλαδή η συνέχιση και η ατιμωρησία της φοροδιαφυγής ζει και βασιλεύει, με τη συνενοχή του μείζονος πολιτικού κόσμου, η ορθότερα του κρατούντος πολιτικού συστήματος, που το συντηρεί και το προάγει η φοροδιαφυγή.
Οι ελάχιστες εξαιρέσεις ηθικής ευθύνης, μέσα στο Κοινοβούλιο, δεν μπορούν να εξουδετερώσουν αυτό το σύστημα, γιατί λειτουργεί σε αμοιβαία πλοκή και αλληλεξάρτηση με εκτεταμένο κύκλωμα ιδιωτικών συμφερόντων (συνεταιρισμοί με σφραγίδα κομματικού κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, ΔΕΚΟ, Ο.Τ.Α., Α.Ε.Ι., Τ.Ε.Ι., Νοσοκομεία με τους προμηθευτές τους κ.λπ. κ.λπ.).
Οδεύουμε προς το τέταρτο έτος της καλπάζουσας συρρίκνωσης της εθνικής μας κυριαρχίας, γιατί με τις σπατάλες και την καταλήστευση του εθνικού εισοδήματος, από τους χρυσοκάνθαρους των αλληλοδιαπλεκόμενων κρατικών και ιδιωτικών συμφερόντων, η χώρα μας έχει οδηγηθεί στο σημερινό έσχατο σημείο ένδειας και αυτοδιασυρμού και υποταγής στους δανειστές μας και μάλιστα σε σημείο που να ντρεπόμαστε να συγκριθούμε με τη Σλοβενία, Κροατία, τη Μάλτα ή και τις Βαλτικές χώρες!
Κάποτε πρέπει να σπάσει αυτό το θανατηφόρο απόστημα της αλληλοσυγκάλυψης των διαπλεκόμενων, που μας έχει οδηγήσει στο σημείο, η ετήσια φοροδιαφυγή να ξεπερνά τα 45 δισ. ευρώ, δηλαδή το 24% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Οι αλληλοδιαπλεκόμενοι είναι οχυρωμένοι στην ασπίδα της κοινής σιωπής. Και οι απροστάτευτοι βιοπαλαιστές, που σε ποσοστό 75 – 80% επωμίζονται τις ανεξόφλητες δημοσιονομικές υποχρεώσεις της φοροδιαφεύγουσας πλουτοκρατίας, αδυνατούν να επιβάλουν τη δημοσιονομική τάξη. Από την πλευρά του, μεγάλο τμήμα της αντιπολίτευσης, ενώ αορίστως επιτίθεται κατά των φοροφυγάδων και της κυβερνητικής προστασίας τους, δεν τολμά ν? αναφέρει πρόσωπα και ποσά, πιθανόν από φόβο διάρρηξης των σχέσεων με το λόμπι της πάντα ´γενναιόδωρης´ παραοικονομίας. Κραυγαλέο παράδειγμα αυτής της ατολμίας η συμπαράσταση του βουλευτή κ. Θοδ. Δρίτσα, επίλεκτου τέκνου της πειραϊκής κοινωνίας, που έσπευσε πρώτος να συμπαρασταθεί προς τους φοροφυγάδες της Υδρας.
Τότε, ως γνωστόν, οι περισσότεροι ιδιοκτήτες καφέ – μπαρ, εστιατορίων και άλλων τουριστικών επιχειρήσεων του ιστορικού νησιού βιαιοπράγησαν αγρίως κατά των ελεγκτών του Σ.Δ.Ο.Ε. και των αστυνομικών που τους συνόδευαν, πολιορκώντας μάλιστα με ξυλοδαρμούς και το τοπικό Αστυνομικό Τμήμα!
Σε μια ανάλογη κατάσταση φαυλοκρατίας και εξαθλίωσης ζούσε η ελληνική κοινωνία μετά τον θάνατο του πρώτου δασκάλου και θεμελιωτή των δημοκρατικών θεσμών στη μετεπαναστατική Ελλάδα: Του Χαρίλαου Τρικούπη.
Ο θάνατός του, δυστυχώς, ξαναγύρισε τη χώρα μας στο τρομοκρατικό καθεστώς των ληστών και των ληστοτρόφων. Και μόνον το 1909, μετά από πρόσκληση του Στρατιωτικού Συνδέσμου, τη διακυβέρνηση της τότε χώρας της διαπλοκής, ανέλαβε ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Ο δεύτερος αυτός αναμορφωτής της χώρας μας, μετά τον Χαρ. Τρικούπη, χτύπησε κατακέφαλα τη διαφθορά και δεν χαρίστηκε σε κανένα μεγαλοαπατεώνα. Ενα γερό μάθημα νομιμοφροσύνης έδωσε και στους απλούς πολίτες, με τον νόμο ´περί ζωοκλοπής´, εξορίζοντας τους κατσικοκλέφτες από την Πίνδο μέχρι τα ´ημέτερα´ Λευκά Ορη και τον Ψηλορείτη, χωρίς καμιά διάκριση όπως ταιριάζει σε κάθε ακριβοδίκαιο ηγέτη!
Η αναφορά μου στους δύο αυτούς κορυφαίους αναμορφωτές της σύγχρονης Ελλάδας νομίζω ότι εκφράζει και τον ενδόμυχο πόθο του σημερινού μέσου Ελληνα:
Να ξαναλάμψει ο ρόλος της ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ στην ιστορία μας!