Η χώρα μας για να ξεπεράσει την οικονομική κρίση φώναξε το Δ.Ν.Τ. Οσοι αναγκάστηκαν να προσφύγουν σ’ αυτό υπέστησαν εκτός από οικονομικές επιβαρύνσεις, οξύτατες κοινωνικές αναταραχές. Οπου μπαίνει το Δ.Ν.Τ. (IMF στα αγγλικά) υποχρεούται μετά τρία χρόνια να συντάσσει έκθεση πεπραγμένων. Ηρθε, λοιπόν, το πλήρωμα του χρόνου και κυκλοφόρησε αυτή η έκθεση, όπου το Δ.Ν.Τ. αναγνωρίζει πώς ήταν λάθος εξ αρχής όλο το πρόγραμμα, το οποίον στηριζόταν σε ένα ψέμα, ότι το χρέος θα γινόταν βιώσιμο, θεωρώντας ότι το πρόβλημα δεν ήταν θέμα χρέους, αλλά θέμα φερεγγυότητας.
Πρόκειται περί νέας ομολογίας περί λάθους, μετά το πρώτο με τον περίφημο ´πολλαπλασιαστή´. Γνώριζαν, όμως, πολύ καλά τι έκαναν, αλλά δεν μιλούσαν, γιατί πειραματίζονταν. Εκαναν ´Ιφιγένεια´ τον ελληνικό λαό για να σώσουν τους άλλους της Ευρωζώνης και το ευρώ.
Με ερασιτεχνισμό θάπρεπε να χαρακτηρισθούν οι φωστήρες του Δ.Ν.Τ., τους οποίους αγκάλιασαν οι δικοί μας φωστήρες, αξιωματούχοι και οικονομολόγοι το ´σωτήριον έτος´ 2010 για να γλυτώσουμε τη χρεοκοπία. Και δεν περιποιεί τιμή για το μεγαλύτερο πιστωτικό ίδρυμα του κόσμου να κάνει χονδροειδή λάθη. Εχει δε θεωρηθεί αποτυχημένο ύστερα απ’ την καταστροφική πολιτική του στις Νοτιοανατολικές χώρες της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής, όπως στη Λετονία και Ουγγαρία. Είχε απαξιωθεί ο ρόλος του και σιγά – σιγά εκμηδενίζετο. Του δόθηκε η μοναδική ευκαιρία να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Ηταν μια πολιτική απόφαση του Στρος-Καν να αναβαθμισθεί συμμετέχοντας στο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδος. Παρά την αντίδραση Γερμανών και Γάλλων, βρέθηκε ο Γ. Παπανδρέου να ζητήσει την επέμβαση του Δ.Ν.Τ., πράγμα που επετάχυνε την κρίση στη χώρα μας, αλλά εδημιούργησε τεράστια δημοσιονομικά προβλήματα στην Ευρωζώνη.
Αν όμως το Δ.Ν.Τ., για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας να επαναποκτήσει την αξιοπιστία του μπήκε στο πρόγραμμα κάνοντας λάθη, δεν είμαστε κι εμείς άμοιροι λαθών που δώσαμε τη χώρα να τεθεί υπό την επιτήρησή τους. Τότε είχαμε τις προϋποθέσεις να φτιάξουμε ισχυρή οικονομία χωρίς την επιτήρηση της τρόικας. Να αξιοποιήσουμε τις κοινοτικές επιχορηγήσεις που ήταν οδός διαφυγής από την κρίση. Δεν το κάναμε και τώρα βλέποντας την έκθεση του Δ.Ν.Τ. προσπαθούμε να ρίξουμε ευθύνες εκτός συνόρων. Και μιλάμε για όλα, αλλά ούτε λέξη για τις δικές μας πολιτικές ευθύνες.
Γίναμε το ´πειραματόζωο´ για να καλυφθεί το πρόβλημα της Ευρωζώνης που ήταν εξ αρχής δομικό. Χρησιμοποιήθηκαν ακραίες καταστάσεις. Μπήκαμε στο Δ.Ν.Τ. κατ’ εντολήν κι έρχεται τώρα να μας πει, μας συγχωρείτε, ήταν λάθος η σκληρή εσωτερική υποτίμηση. Μας είχαν συστήσει, όμως, από τον Μάρτιο του 2010, να κάνουμε αναδιάρθρωση του χρέους. Αλλά πρώτοι εμείς δεν το δεχθήκαμε κι ύστερα Γάλλοι και Γερμανοί, γιατί οι τράπεζές τους είχαν περί τα 70 δισ. ευρώ ελληνικά ομόλογα και θα χρειάζονταν χρόνο να τα ξεφορτωθούν, όπως κι έγινε. Το χειρότερο, ενώ το χρέος ήταν σε ιδιωτικά χέρια και διέπετο απ’ το Ελληνικό Δίκαιο τώρα με τη Δανειακή Σύμβαση μεταφέρθηκε στα κράτη της Ευρωζώνης και διέπεται απ’ το Αγγλικό Δίκαιο.
Η αυτοκριτική και η ομολογία του Δ.Ν.Τ. ότι η εξέλιξη του ελληνικού χρέους οφείλεται στο δικό τους ´λάθος μεγάλου βαθμού´ δημιουργεί σύγκρουση με τους Ευρωπαίους, ίσως δε πίσω απ’ αυτό να κρύβεται η προειδοποίηση προς τους ´17´ ότι η ´συγκατοίκηση´ καθίσταται δύσκολη. Είναι δε και υποκριτικό να ρίχνει ευθύνες στην Αθήνα ότι άργησε να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις σαν να μην ήθελε. Ο θόρυβος παίρνει πολιτικές διαστάσεις. Οι Ευρωπαίοι μπορεί να θεωρούν την αυτοκριτική αναγκαία, αλλά φοβούνται μήπως συνεχισθεί η κρίση, αποχωρήσει το Δ.Ν.Τ. και μείνουν μόνοι τους.
Οι δικοί μας, που παριστάνουν τους σωτήρες, παρά τα δικά τους λάθη, διευκολύνονται τώρα να χρησιμοποιήσουν πολιτικώς την έκθεση, αλλά και οικονομικώς, ισχυριζόμενοι, ότι το χρέος ήταν βαρύ, επαχθές, το οποίο προξενήθηκε από πολιτικές σκοπιμότητες. Ιδωμεν!
