Τ? αγρίμια, ο Δημοτικός Κήπος και άλλα

Στ? αλήθεια δεν αισθάνομαι άνετα, όταν κάποιοι, όπως οι άνθρωποι του Φιλοζωικού Συλλόγου, νομίζουν ότι ένας απλός πολίτης απαξιώνει το σοβαρό έργο τους ή ότι έχει κάποιους λόγους να αντιπαρατίθεται με αυτούς. Αλλά όταν υπάρχει θέμα για κάτι που αγαπώ και εργάζομαι πάνω από μισό αιώνα δεν μπορώ να μην πάρω θέση.
Ο Σύλλογος αυτός και δεν χρειάζεται να το αναφέρω και εγώ, έχει πραγματοποιήσει ένα αξιόλογο έργο, κυρίως όσον αφορά τα σκυλιά, αλλά κάθε υπερβολή σε οποιοδήποτε θέμα φυσικό είναι να προκαλεί λογικές αντιδράσεις. Και μάλιστα όταν ο άνθρωπος δεν έχει τουλάχιστον ίση αντιμετώπιση με τα ζώα, αλλά πολύ χειρότερη.
Την περίοδο του Πάσχα π.χ. γράφτηκε ότι πρέπει να καταργηθεί το… αρνί της σούβλας κ.λπ.
Ετσι και τώρα, όψιμα με τα αγρίμια, επειδή συνέβη ένα ατύχημα σε γέννα, που συμβαίνει και σε ανθρώπους καμιά φορά, ο Δημοτικός Κήπος, όπου διαβιούν και αγρίμια από δεκαετίες, είναι φυλακή των και… υποφέρουν κ.λπ. Ο χώρος όπου ευρίσκονται είναι διαμορφωμένος όσο καλύτερα γίνεται και αρκετός για τα ζώα που ζουν σε αυτόν. Δεν είναι όπως τις… αρκούδες που είχαν οι γύφτοι κάποτε δεμένες από τη μύτη για να χορεύουν κ.λπ.
Εκεί παιδιά και μεγάλοι, Ελληνες και ξένοι, αντικρίζουν το κρητικό αγρίμι (όχι το κρι – κρι), μαθαίνουν την ύπαρξή του και το καμαρώνουν.
Τόσες δεκαετίες δεν υπήρξε θέμα. Με τις συνθήκες που επικρατούν στον βιότοπό του και για την εξόντωσή του εκεί, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε ο εν λόγω Σύλλογος, όπως έχω ξαναγράψει. Προτιμά τα εύκολα και ίσως τα όσα προκαλούν άμεσες εντυπώσεις. Αυτές τις ημέρες βρέθηκαν παγίδες ακόμη και σε αυτά τα Θοδωρού όπου υποτίθεται έχει τοποθετηθεί για να προστατεύεται. Πριν από χρόνια κάποιοι ασυνείδητοι, πάλι, περίμεναν με βάρκες να καταφύγουν στα γκρεμνά στη σκιά και τα πυροβολούσαν και έπεφταν στη θάλασσα και τα μάζευαν, παριστάνοντας τους ψαροντουφεκάδες. Εκεί νομίζω είναι περί τα 90 έως 100 αγρίμια και τόσα μπορεί να ´σηκώσει´ το μέρος και όταν περάσουν αυτόν τον αριθμό μεταφέρονται αλλού. Ετσι, λοιπόν, το πλέον ασφαλές ´καταφύγιο´ ίσως καταντήσει να είναι ο Δημοτικός Κήπος.
Προ ημερών δημοσιεύθηκαν φωτογραφίες από κάποιο από τη τα σφαγεία, που, όπως ανέφερε η εφημερίδα, λειτουργούν στις παρυφές της Σαμαριάς. Ισως να μην διάβασαν τίποτα οι υπεύθυνοι του Συλλόγου. Χειμώνα σε ορεινό χωριό, γνωστός, μού ανέφερε ότι έχει… παραγγελία για εξήντα λαγούς για γάμο στην Αθήνα. Στην απορία μου πού θα τους βρει, απάντησε ότι στο χιόνι θα βρει και περισσότερους. Αυτοί δεν είναι άγρια ζώα; Φυσικά δεν μπορούσα να κάμω τίποτα. Από ορισμένα είδη των αρπακτικών πουλιών έχουν μείνει ελάχιστα, ενώ αφού ´τροφοδοτούν´ τις ταριχεύσεις ή ´ενοχλούν´ κάποιους και τα αποδημητικά πουλιά εξοντώνονται.
Και μη μεμφόμεθα τις αρμόδιες Υπηρεσίες γιατί κάνουν το καλύτερο, με ελάχιστο προσωπικό και ανύπαρκτα κονδύλια. Να μεμφόμεθα τους ασυνείδητους. Βέβαια βρήκαν την ευκαιρία και κάποιοι άλλοι που δεν σέβονται τον τόπο τους ή που φιλοξενούνται μάλλον και μουτζούρωσαν με συνθήματα κάπως συμβολικά για κλουβιά και φυλακές όλους τους τοίχους του Δημοτικού Κήπου. Το πιθανότερο, θέλουν να περάσουν κάποια πολιτικά μηνύματα, άσχετα από τα αγρίμια που δεν μπορώ να γνωρίζω ότι τα πονούν, όταν δεν πονούν τα Χανιά, την πόλη μας.
Αλλά αυτοί έχουν μία ξεκάθαρη θέση, που κάποιες φορές μπορεί και να είναι σύμφωνος ένας απλός πολίτης, όχι όμως όταν προκαλείται ρύπανση.
Οπως έγραψε και ο Κ. Κνιθάκης, ας μείνουν εκεί που είναι τα αγρίμια και ας ασχοληθούμε και με τα δυστυχήματα των ανθρώπων που με τα σημερινά δεδομένα είναι δέσμιοι της οικονομικής κατάστασης και ίσως έχουν μεγαλύτερη ανάγκη μέριμνας και από το οποιοδήποτε ζώο.