ΧΙΟΝΑΤΗ

(2012, Α/Μ 104’)
Βουβό δράμα φαντασίας, ελεύθερη διασκευή του διάσημου παραμυθιού των αδελφών Γκριμ
Σκην.: Πάμπλο Μπεργκέρ Μουσ.: Αλφόνσο ντε Βιλαλόνγκα Ηθ.: Μαριμπέλ Βερντού, Άντζελα Μολίνα, ΜακΑρένα Γκαρσία, Ντάνιελ Γκιμένεθ Κάσο, Πέρε Πονσέ
Σεβίλλη 1920. Ένας δοξασμένος ταυρομάχος δίνει την παράστασή του, ανταγωνιζόμενος εναντίον έξι ταύρων, καθώς στις κερκίδες, ανάμεσα στο πλήθος, βρίσκεται και παρακολουθεί η έγκυος γυναίκα του. Όμως αυτή η μάχη είναι και η τελευταία της ζωής του. Πίσω του, αφήνει τη νεογέννητη κόρη του, τη Χιονάτη, που αντί να μεγαλώσει μαζί του, διώκεται από τη μητριά της, και σώνεται από μια ομάδα επτά νάνων ταυρομάχων…
Στην εποχή του βωβού κινηματογράφου και στη χώρα του Φλαμένκο και των ταυρομαχιών, τοποθετείται το περίφημο και πασίγνωστο παραμύθι της Χιονάτης των αδελφών Γκριμ, σε νέα ελεύθερη διασκευή από τον Ισπανό σκηνοθέτη, Πάμπλο Μπεργκέρ.
Η δύναμη του παραμυθιού, έγκειται κυρίως στη αφαιρετική ικανότητα του συγγραφέα, ώστε να μετακυλήσει τον ρεαλισμό σε χώρους εικονικούς, σε ανεξερεύνητα τοπία από την ίδια τη φαντασία και τελικά στην αλλοίωσης της πραγματικότητας. Το “πειραγμένο παραμύθι” από τον Ισπανό σκηνοθέτη μεταφέρει τα βάσανα της Καρμεντσίτα, στη Σεβίλλη του ’20, κλωνοποιώντας το βασιλόπουλο-υποστηρικτή σε επτά σύμμαχους, νάνους ταυρομάχους. Η πρωτοτυπία της ταινίας και το μεγάλο της προτέρημα, δεν αφορά στην κατά γράμμα πιστή προσέγγιση του μύθου (άλλωστε αυτό το έχουμε απολαύσει σε δεκάδες κινηματογραφικές διασκευές και ίσως να μην είχε ενδιαφέρον), αλλά στην αισθητική απόδοση της παραγωγής, όπως η έντονα εξπρεσιονιστική θεατρική ερμηνεία των ηθοποιών, που υποχρεωτικά προκύπτει αφενός από την απουσία των διαλόγων και αφετέρου από τη συνοδεία της δυναμικής μουσικής μπάντας. Η φόρμα των εικόνων και η σχέση τους με τα σκηνικά, συνιστούν σε μια νοηματική συμπύκνωση, πλήρως εναρμονισμένη με τη σκηνική λιτότητα. Συντεταγμένες σημειολογικής συγγένειας με τον “ΑΡΤΙΣΤΑ” του Μισέλ Χαζαναβίτσιους, η νέα αυτή εκδοχή της Χιονάτης, αποτελεί το δείγμα του σύγχρονου σινεμά, που σέβεται την ιστορία του και δεν προσβάλει το αισθητικό κριτήριο του θεατή, που στους καιρούς μας βάλλεται από τις νέες κινηματογραφικές τεχνολογίες, και τις ψηφιακές μπούρδες.
Νοσταλγία σε μια αθωότητα, που μεγαλώσαμε με αυτήν από τα παραμύθια της γιαγιάς, ωστόσο δεν γνωρίσαμε ποτέ στην πράξη…
Δείτε την.