Το τελευταίο δικομματικό κυβερνητικό σχήμα ήδη από τις πρώτες ημέρες του επεισοδιακού του σχεδιασμού, ενώ σε αρκετούς πολίτες από μία υπερχειλίζουσα αισιοδοξία γεννά ελπίδες για αποφασιστική εξομάλυνση του πολιτικού βίου, σε άλλους τόσους σκεπτικιστές πολίτες (ανάμεσα σε αυτούς και στον γράφοντα), δεν μπόρεσε να αποτινάξει τη διαρκή απογοήτευση που κατατυραννεί την κοινωνία μας από την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου μέχρι σήμερα…
Η εξήγηση αυτής της… καλόπιστης δυσπιστίας είναι προφανής. Καμιά, μα καμιά συγκροτημένη ή έστω και αυτοσχέδια πολιτική δύναμη δεν ήρθη στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων.
Ο Αντώνης Σαμαράς, διεκδικώντας τα κυβερνητικά πρωτεία από τον Γιώργο Παπανδρέου, κήρυξε πρώτος τον πιο ανελέητο, αντιμνημονιακό, μέχρις εσχάτων πόλεμο, για να καταλήξει, μετά από δύο χρόνια παλινωδιών στον καλύτερο μαθητή της τρόικας. Αλλά και ο Γιώργος Παπανδρέου, που εγκαινίασε την προεδρική του καριέρα στο ΠΑΣΟΚ με διθυράμβους υπέρ των δημοψηφισμάτων, πρώτος και καλύτερος παρεβίασε τις αρχές του, εισάγοντάς μας στο Δ.Ν.Τ. μ? ένα μελοδραματικό λογύδριο από το Καστελόριζο και απειλώντας τους πιστωτές μας με προσφυγή σε δημοψήφισμα για το μνημόνιο, όταν ήδη μας έπνιγε τον λαιμό το συμφωνηθέν χρέος…
Από την πλευρά του ο Ευάγγελος Βενιζέλος, μολονότι, σε συνεργασία με τον Γ. Παπακωνσταντίνου, επωμίστηκε φρικτές δοκιμασίες στα παζαρέματα με τους πιστωτές μας, λύγισε και αυτός, όπως ο Αν. Σαμαράς, στο δέλεαρ του ηγεμονισμού. Διέλυσε όλα τα όργανα του παλαιού, κραταιότερου ΠΑΣΟΚ, διευκολύνοντας, από τη μια πλευρά, την οπορτουνιστική φυγή δεκάδων καιροσκόπων προς την ´αυλή´ της Κουμουνδούρου και από την άλλη, χτίζοντας στην άμμο ενός νέου στελεχιακού δυναμικού, με ελάχιστες πειστικές περγαμηνές.
Και τέλος, κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν λένε να ξεκολλήσουν από την κατάρα του ρουσφετιού και της ευνοιοκρατίας. Και κύριος οίδε, πώς εν ονόματι του ηθικού ασυμβίβαστου της βουλευτικής με την υπουργική ιδιότητα, ´νέοι´ υπουργοί των δύο κυβερνητικών εταίρων θα γεμίσουν και πάλι τον κρατικό μηχανισμό από στρατιές ρουσφετολογικά διορισμένων αργόμισθων ημιμαθών, άσχετων και ακαμάτηδων. Και όλα αυτά, όταν στους δρόμους και τα πεζοδρόμια των πόλεων πεθαίνουν από την πείνα άστεγοι, άνεργοι και χρεοκοπημένοι…
