Γιώργος Π. Καμβυσέλλης Εκδόσεις: ΜΥΣΤΙΣ
Ενα νέο βιβλίο του ευαίσθητου συγγραφέα, γεωπόνου και καθηγητή, με εξήντα από τα τριακόσια χρονογραφήματα που έχει δημοσιεύσει, που είναι μια ´ανασαμιά´ αισθητής γραφής, πνευματικής ευθύνης, με λογοτεχνική δομή, ως ψυχογραφήματα. Με προτάσεις και κάλεσμα για συμμετοχή στον ανέλπιδο αγώνα τους για τη σωτηρία της σημερινής αναβράζουσας και υποβαθμισμένης κοινωνίας…
Ενα βιβλίο για την κάκητα των καιρών μας, για τη δουλοπρέπεια, για τη βρόμικη δόξα.
Για καταστάσεις που γινήκανε (κατά τον συγγραφέα) αιτία να μάχεται ο άνθρωπος τον άνθρωπο, να σκοτώνει ο αδερφός τον αδερφό (άλλωστε τι έκανε ο Κάιν στον Αβελ;) για να εξουσιάσουν οι δυνατοί πιότερο χρυσάφι και πετρέλαιο.
Αλλά σε τούτο το ανθρωπολίβαδο ξεπετιούνται σαν τα αφανισμένα από τις κακοκαιριές αγριοβότανα καμπόσοι κουζουλοί που βλέπουν, αγαναχτούν και φωνάζουν, μα δε μπορούν να σταματήσουν την κατρακύλα κι οι έγνοιες τους για το δίκιο, την πατρίδα, το περιβάλλον και τη λευτεριά καταπλακώνουν τις ψυχές τους και θρέφουν τα όνειρά τους που ξετυλίγονταν.
Με τα ´ψυχογραφήματά´ τους ονοματισμένα κατά περίπτωση, κατά περίσταση και κατά έμπνευση π.χ. όπως: ´Ολα γίνονταν γρήγορα´, ´Οχι παίζουμε!´, ´Ιατρικά συνέδρια´, ´Αγιορείτες μοναχοί´, ´Κινητοπληξία´, ´Ευτυχίας περίσσευμα´, ´Επικοινωνία με το Θεό´, ´Λούνα και Δοξούλα´, ´Περί σεξ ο λόγος´, ´Καλλονή του 1963´, ´Επέται´, ´Τροχονομικά´, ´Στην αντίπερα του Αιγαίου όχθη´, ´Μάθε για να τρως…´, ´Τα κλεφτρόνια´, ´Σεβαστείτε εσάς!´, ´Το χρέος του Αγγέλου´, ´Αποδείξεις… που λέγαμε…´, ´Οι καλοί μας φίλοι´, ´Ο μπροστάρης ο κριός´ και ´Ανθεκτικός σαν το βράχο´.
Οπου, ανθεκτικός, άχρωμος, ανέκφραστος και ακίνητος έστεκε σαν τον βράχο με όλα τα κύματα να σκάζουν απάνω του, στη μέση ετούτης της ανθρωποθάλασσας… Τα αναφερόμενα 22, αλλά και τα υπόλοιπα 38 -ποιητικά εκφρασμένα- μικρά ψυχογραφήματα, για μεγάλη σκέψη και θρέψη, του Γιώργου Καμβυσέλλη, αποτελούν κατάθεση γραφής.
´Η τέχνη ως γνησιότητα διαθέτει πολυδυναμία, επινοητικότητα, προϋποθέτει ελευθερία συνεχή συνειδητή ή ασυνείδητη επιλογή των προσφοροτέρων αισθητικά μέσων. Ο καλλιτέχνης ξεκινά με οράματα, αφυπνίζεται από συγκίνηση, αλλά η γνησιότητά του πάει πέρα από αυτά… Αναζητά τρόπους εκφραστικούς, που τα οράματα και οι συγκινήσεις θα μετουσιωθούν σε μορφές. Με την αισθητοποίηση του περιεχομένου σε μοναδικότητα μορφής να αποτελεί την κύρια εφαρμογή του κριτηρίου της γνησιότητας της τέχνης. Με την αλήθεια της επιστήμης να μην ταυτίζεται πάντοτε προς την αλήθεια, την επιστήμη γιατί ο καλλιτέχνης αναζητά την ελευθερία έκφρασης, όχι στη φυσιολογία, αλλά στη φαντασία´… (Απόσπασμα από το έργο ´Αισθητικοί προβληματισμοί ΙΙ´, του καθηγητή της Φιλοσοφίας στο Παν/μιο Αθηνών Γεωργίου Δ. Μποζώνη).
ΜΕ ΕΥΘΥΝΗ, ΨΥΧΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ
Αυτή τη γνησιότητα έκφρασης ακολούθησε -στον πεζό- ´ποιητικό´ λόγο του, σε όλα τα κείμενά του, λογοτεχνικά και δημοσιογραφικά, ο πολύπλευρος άνθρωπος, γεωπόνος, καθηγητής, συγγραφέας, φωτογράφος κ.λπ. Γιώργος Π. Καμβυσέλλης.
Στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο ´Ανασαμιές´ (εκδ. ΜΥΣΤΙΣ, Μάρτιος 2013) ο συγγραφέας πραγματοποιεί με μια υψηλή ευαισθησία γλώσσας την ψυχογραφία της σύγχρονης καθημερινότητας. Με περιγραφή των ψυχικών χαρακτηριστικών προσώπων, καταστάσεων, παραδόσεων, οραματισμών, χωρών, χρόνων, ψυχογλωσσικών λειτουργιών, ψυχοφυσιολογικών και ψυχοπαθολογικών διεργασιών, ψυχογραφικών αναμνήσεων και ψυχογραφικών διαμορφώσεων.
Με τον ευαίσθητο ψυχισμό των παιδιών, με τον καταβυθισμό στον εσώτερο ψυχισμό των μεγάλων: Για άντληση ψυχικής δύναμης έναντι όλων των ψυχοφθόρων συγκλονισμών που -ιδιαίτερα τώρα- κατακλύζουν την αβυσσαλέα μας καθημερινότητα. Μέσα στην οποία τόσο ως άτομα, όσο και ως κοινωνικές ή επαγγελματικές ομάδες, όσο και ως σύνολο ασφυκτιούμε, γιατί (όπως λέει ο συγγραφέας στον πυκνό προλογισμό του) νοιώθουμε να μας τελειώνει το οξυγόνο αναζητώντας ο καθένας με τον τρόπο του επανοξυγόνωση ελπίδων…
Για να μας πει στην τελευταία παράγραφο στα ´προλογικά´ του ότι: ´Ανασαμιές, λοιπόν, τούτα τα ψυχογραφήματα, σοβαρά ή εύθυμα, αλλά σοβαρά, βαλμένα ανάκατα στην τύχη, που να μην σε κουράζουν και με αποπάρεις.
Πάντα δικός σου με την αγάπη μου
Γιώργος Καμβυσέλλης´.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: O ΜΕΓΑΣ ΚΡΙΤΗΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Με αυτό τον οικείο τρόπο απευθύνθηκε ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, γεωπόνος, δάσκαλος, συγγραφέας στον κυρίαρχο αναγνώστη που τελικά προσλαμβάνει και κρίνει τα γραφόμενα.
Ο Γιώργος Καμβυσέλλης στο βιβλίο ´Ανασαμιές´ διάλεξε εξήντα κείμενα – χρονογραφήματα (από τριακόσια δημοσιευμένα κείμενά του) με λογοτεχνική δομή.
Κείμενα μιας ´ανασαμιάς´ το καθένα! Κείμενα με το δικό τους ξεχωριστό ποιοτικό ύφος για χαρά, προβληματισμό, νόστο και χιουμοριστικό πολλές φορές τρόπο.
Θέματα επίκαιρα και διαχρονικά, που ψυχογραφούν με ευρύτερο κοινωνικό ενδιαφέρον και αβίαστα προτείνουν και καλούν σε συμμετοχή τον αναγνώστη – αναγνώστρια σε αγώνα σωτηρίας της σημερινής αναβράζουσας και υποβαθμισμένης κοινωνίας μας.
ΓΡΑΦΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΕΝΟΡΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Διαβάζοντας τις ´ανασαμιές´ επαναλαμβάνω ένοιωσα την ποιητική ενορατικότητα της ποιοτικής γραφής του συγγραφέα Γιώργου Καμβυσέλλη, ο οποίος ξεχώρισε από το 2008 που κυκλοφόρησε τη συλλογή διηγημάτων του με τίτλο ´Του καιρού ανασκαλέσματα´.
Για να συνεχίσει το 2010 με επόμενη συλλογή διηγημάτων ´Τα κρινανθή και Ζωής τα πρότυπα´, εκδόσεις ´Αιολίδα´. Ενώ το 2011 έγραψε τη λογοτεχνικότατη βιογραφία (που επισημάνθηκε από την αθηναϊκή κριτική) του θεατρικού συγγραφέα, σκηνοθέτη, ηθοποιού και γεωπόνου Αλ. Γαλανού, με τίτλο ´Από τα κόκκινα φανάρια – στο περιβόλι της Παναγίας´ σε εκδόσεις ´Αγιον Ορος´.
Ομως αυτός ο λεπταίσθητος εραστής της θεάς γαίας – μητέρας γης (με τη βαθιά επιστημονική γνώση του για τα μυστικά της, για τις ευαισθησίες της, για τους μεγάλους κινδύνους που αντιμετωπίζει, αλλά και για τις μεγαλύτερες δυνατότητες που μπορεί να χαρίζει) συνεχίζει τη λογοτεχνική του παραγωγή με μια ακόμα (υπό έκδοση) ενδιαφέρουσα μυθιστορηματική δημιουργία του.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΑΖΩΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΝΤΑΝΗΣ ΚΡΗΤΙΚΟΛΑΛΙΑΣ
Επανερχόμενος στην τωρινή προσφορά του ´Ανασαμιές´ θέλω να ξαναεπισημάνω τη θαυμάσια γλωσσική του κρητικολαλιά που δεν την ´κατασκεύασε´, αλλά την κατάκτησε με τη δική του δημιουργική ευαισθησία με ζωντανή μέθεξη στη χάρη της αναζωοποίησης της βαθύτερης ουσίας της επικοινωνιακής και ανθρωπιστικής λειτουργίας της, μέσα σε όλο το σώμα των εξήντα ψυχογραφημάτων του.
Κάπου οι λέξεις του σου θυμίζουν Καζαντζάκη, κάπου Κονδυλάκη, κάπου Πρεβελάκη -ιδιαίτερα στον Κρητικό.
Ομως, αραιά και που θυμίζουν και την ξεχωριστή γλώσσα του Ειρηναίου Γαλανάκη που κι αυτός σε όλα του τα βιβλία, χωρίς να χάσει τη λογιότητά του (για να λαϊκίσει) έγραψε και εξέφρασε τη γλώσσα της βαθιάς ψυχής του κρητικού λαού.
Τη γλώσσα αυτού του λαού -που είναι βαθυστόχαστος στην απλότητά της- την αναδείχνει στις ´Ανασαμιές´ του -ως σημαίνον και σημαινόμενο- ο συγγραφέας Γιώργος Καμβυσέλλης που αποτελεί μια ξεχωριστή πνευματική, λογοτεχνική και επιστημονική προσωπικότητα για τη σημερινή κισαμίτικη πολιτεία της οποίας είναι πολίτης πολύτιμος σε όλα τα επίπεδα της διακριτικής παρουσίας και δραστηριότητάς του, ψυχογραφώντας το ´είναι´ της.
´Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ´ ΤΗΣ ΒΙΩΣΗΣ ΣΤΟ ´ΣΦΗΝΑΡΙ´
Σχεδόν όλα τα μικρά, αλλά αξιόλογα κείμενα του βιβλίου ´Ανασαμιές´ έχουν γραφτεί στο έξοχο θέρετρο της ακρότατης Δυτικής άκρης της Κισάμου – Κρήτης, στο ´Σφηνάρι´.
Με συνδέουν τόσο με αυτό το χωριό, όσο με τα Μεσόγεια (καταγωγή της μητέρας μου) πολλές αναμνήσεις. Γιατί ολόκληρη αυτή η περιοχή εκφράζει την αισθητική του τοπίου, την έμπνευση που αυτό δημιουργεί, αυτός ο ´μαγικός κόσμος´ της Δυτικής Κρήτης. Θεωρώ τον Γιώργο Καμβυσέλλη τυχερό που βιώνει δημιουργικές ώρες σ? αυτήν την περιοχή που σ? αυτή μπορεί με τρόπο δημιουργικό να ξεδιπλώνει εκεί μνήμες παλιές που τις πλέκει με εντυπώσεις καινούργιες, που τις εκφράζει με τον δικό του ποιητικό τρόπο με τα ιδιαίτερης ευαισθησίας ψυχογραφήματά του, τις ´ανασαμιές´ ανάμεσα σε αγκαλιάσματα ψυχής, σε ακονίσματα μυαλού, σε εντρυφήσεις αναζητήσεων, σε αντιμετωπίσεις δυσκολιών και σε μεθέξεις…
ΕΣΧΑΤΗ ΕΥΤΕΛΕΙΑ ΩΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ
Για να ενεργοποιεί ψυχοδυναμικά τον κάθε αναγνώστη του και αναγνώστριά του για να μην χάνονται -όπως γίνεται με τους σύγχρονους ανθρώπους στη νήσο μας, στη χώρα μας, στον σύγχρονο κόσμο που αποτελεί έναν απέραντο ωκεανό επικαιρότητας. Με αυτή να γίνεται αυτοσκοπός με μια ψευδή ελευθερία, η οποία ταυτίζεται με την πολυσημία. Με αναζητήσεις χωρίς απάντηση… Με όλα τα πράγματα που βυθίζονται στην ευτέλεια του εφήμερου -αυτή την έσχατη ευτέλεια της μηχανοκρατούμενης εποχής μας- να κάνει όλα τα πράγματα απογοητευτικά με το πέρασμά τους από απάτη σε απάτη και από μεγαλείο σε μεγαλείο. Ως την τέλεια Αυταπάτη.
(´Μurder in the Cathedral´ του Thomas Eliot)
´ΧΑΣΑΜΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ´!
Για να πει ο ίδιος Μεγάλος ποιητής – φιλόσοφος ότι έτσι ´ο λόγος αποβαίνει ακατανόητος´. Οι άνθρωποι δεν επικοινωνούν, ενώ χειρίζονται την ίδια γλώσσα. Με τον ´λόγο μέσα στον λόγο να είναι ανίκανος να πει μια λέξη (ποίημα ´Gerontion´).
…Με τον Eliot να βρίσκει στη φαινομενικότητα, την αντίθεση, τη διάσπαση, την αποσύνθεση, τη φθορά μέσα στη ζωή, στην κοινωνία, στον πολιτισμό.
Με τον σύγχρονο άνθρωπο να ξέρει να χειρίζεται τις μηχανές… αλλά στο βάθος να του λείπει η αυτογνωσία. Γιατί ´χάσαμε τον δρόμο μας μέσα στο σκοτάδι´ (Αισθητικοί προβληματισμοί καθ. Γ. Μποζώνης σελ. 134 – 135).
ΝΑΤΟ, ΚΟΝΤΕΥΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ…
Αλλά οι ´ανασαμιές´ με τα ωραία σκίτσα που διακοσμούνται με τη δική τους απλή, αλλά περίτεχνη, κατεύθυνση δημιουργούν διεξόδους για αυτογνωσία πολύτιμη στους τόσο χαλεπούς καιρούς μας… Παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από την πρώτη ´ανασαμιά´ με τίτλο ´Ουράνιο τόξο´:
… ´Σου ?τυχε να βρεθείς απροστάτευτος στο βουνό λίγο πριν βρέξει; Ελα μαζί μου… Και για δες! Χωρίς ομπρέλα κι αδιάβροχο, θαρρώ και χωρίς σακάκι είσαι. Βρέχεσαι, στεγνώνεις, ξαναβρέχεσαι και στο τέλος αναρωτιέσαι τι γίνηκε το νερό και δε σ? άγγιξε; Μπας κι ήσουνα σφιχτοπιασμένος χέρι – χέρι τις αχνοσταγόνες πάλευες ζωσμένος χρώματα να αγκαλιάσεις τον άνθρωπο; Να τον εσώσεις; Από τον εαυτό του; Δεν το πέτυχες; Κρίμα! Μπορούσαμε αντάμα να βάζαμε το πιο ζηλευτό στεφάνι για της γης μας το πολύπαθο δέρας. Ομως να ?το κοντεύει. Το δικό μας ουράνιο τόξο´.
