3η γνώμη

Τα Ιουλιανά του ?74, όπως φαίνεται, βρίσκονται φέτος μακριά από την πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει άλλες επείγουσες ανάγκες να καλύψει. Η ιδιομορφία της οικονομικής κατάστασης στη χώρα δεν αφήνει περιθώρια να ασχοληθεί ο κ. Βενιζέλος με το θέμα εκτός από μια απλή αναφορά ότι «η σημερινή ημέρα ήταν μαύρη για την Κύπρο».
Για το πραξικόπημα και την εισβολή (22/7/74) πιστεύουμε οι Ελληνες ότι υπήρξε αμερικανική συμμετοχή και δεν φεύγει από τον νου μας ο αμερικανισμός που φταίει για όλα τα κακά της μοίρας μας, όπως και ό,τι λήγει σε ´-ισμός´.
Με τη Συνθήκη του Λονδίνου (29/8/55) στην οποία αντιπροσωπεύθηκε η Ελλάδα απ? τους δύο αντιπροέδρους της κυβέρνησης Παν. Κανελλόπουλο και Στεφ. Στεφανόπουλο, αντί του ασθενούντος πρωθυπουργού Παπάγου, άνοιξε ο δρόμος για τη Ζυρίχη. Οι συζητήσεις συνεχίστηκαν ως την 19/2/59, όπου συναντήθηκαν Καραμανλής και Μαντερές, όπου αποφασίστηκε να κηρυχθεί η Κύπρος ανεξάρτητο κράτος σε δύο κοινότητες. Την ελληνοκυπριακή με 35 βουλευτές και την τουρκοκυπριακή με 15 βουλευτές.
Στην ουσία η Κύπρος νομικώς διχοτομήθηκε από τότε.
Σχετικώς με τη Συμφωνία της Ζυρίχης – Λονδίνου ο Μακάριος πριν την τελική απόφαση είχε επισκεφθεί στην Αθήνα τον Καραμανλή στην Καρνεάδου και είχε δεχθεί τη συμφωνία. Την επομένη υπανεχώρησε, πήρε τον Κυπριανού, τον Κληρίδη και τον Παπαδόπουλο που τον ακολουθούσαν και αναχώρησε για τη Λευκωσία. Η Ζυρίχη ακολούθησε σ? όλη του τη ζωή τον Κ. Καραμανλή σαν ένα είδος ´ρετσινιάς´ κατατάσσοντας το Κυπριακό ως το αμαρτωλό ζήτημα της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής σκηνής.
Δεν ξεχνούμε το Σχέδιο Ατσεσον επί Τζόνσον και Παπανδρέου το 1964, το οποίο είχαν αποδεχθεί οι Τούρκοι κατόπιν πιέσεως των Αμερικανών. Προέβλεπε την Ενωση της Κύπρου με την Ελλάδα με την προϋπόθεση να δοθεί στην Τουρκία στρατιωτική βάση επί ενοικίων.
Τη λύση είχε δεχθεί ο Παπανδρέου, αλλά του τα χάλασε ο Μακάριος βοηθούντος και του Ανδρέα, οπότε ο πρωθυπουργός να γυρίσει άπρακτος από την Ουάσιγκτον για να πει το αμίμητον: ´Μας χαρίζουν μια πολυκατοικία και διαπληκτιζόμεθα για την ενοικίαση του ρετιρέ´! Απ? τα επίσημα αμερικανικά αρχεία προκύπτει ότι ο τότε ΥΠ.ΕΞ. των Η.Π.Α. έχει πει: ´Αν η προσφορά αυτή δεν γίνεται δεκτή αμέσως, δεν βλέπουμε άλλη διέξοδο απ? την καταστροφή´. Επακολούθησε η αποστασία, η επταετία και ο ´Αττίλας´.
Ο Ανδρέας με τον Οζάλ, όταν βρέθηκαν στο περιθώριο του φόρουμ στο Νταβός τον Ιαν. 1988 μίλησαν για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και όχι για το Κυπριακό. Ο Παπανδρέου μίλησε στους δημοσιογράφους επ? ολίγον για το Κυπριακό, που οι υπερπατριώτες το ερμήνευσαν ότι άφησε στο ράφι το Κυπριακό, το έθαψε, για να πει κι αυτός το ´mea culpa´.
Ουδείς απ? το ΥΠ.ΕΞ. δεν διενοήθη να ανοίξει τον φάκελο της Κύπρου ούτε και η Μπακογιάννη για να εξουδετερώσει τις βολές που είχαν στόχο τον Κώστα Μητσοτάκη ούτε και κανείς άλλος αποφάσισε να μιλήσει ποια ήταν τα ελληνικά και ποια τα Κυπριακά αίτια.
Αλλά εμείς αντί να κατακρίνουμε τους εαυτούς μας για την εθελοτυφλία μας τα βάζουμε με τους Αμερικανούς γιατί δεν μας πίεσαν να συμφωνήσουμε! Το αντίθετο διεδίδετο ότι οι Αμερικανοί μας ωθούσαν να υποκύψουμε στη λύση που επεβλήθη. Ηταν βολικό να θεωρείται ο ξένος δάκτυλος για τα… λάθη μας!