» Ενάντια στον υπερ-εξουσιαστικό εκσυγχρονισμό
Δ? ΣΥΝΕΧΕΙΑ από το βιβλίο Alexander Dugin ´Η τέταρτη πολιτική θεωρία´
Στο τέταρτο κεφάλαιο αυτού του ενδιαφέροντος βιβλίου ο διάσημος Ρώσος καθηγητής – συγγραφέας απορρίπτει εντελώς την ιδέα της μη αντιστρεψιμότητας της ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Με την έννοια ότι ο χρόνος είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο.
Με τις δομές του να μην εξαρτώνται από τους σκοπούς του, αλλά από την κυριαρχία των κοινωνικών προτύπων επειδή το αντικείμενο του χρόνου ορίζεται από την ίδια την κοινωνία.
Ομως, στη σύγχρονη κοινωνία ο χρόνος θεωρείται μη αναστρέψιμος, αλλά προοδευτικός και μόνο κατευθυντικός. Χωρίς όμως αυτή η αντίληψη – θεώρηση και εφαρμογή να ισχύει απαραίτητα στις κοινωνίες που δεν αποδέχονται τον μοντερνισμό. Με πολλαπλές ακόμα και υπόστροφες συλλήψεις του χρόνου, για να εξετάζεται η πολιτική ιστορία στο πλαίσιο της τοπογραφίας των πολλαπλών συλλήψεων του χρόνου, με δεδομένο ότι υπάρχουν τόσες συλλήψεις του χρόνου, όσες και οι κοινωνίες.
Με τη συζήτηση του πολιτικού μετασχηματισμού της κοινωνίας να τοποθετείται (από την πλευρά της ´τέταρτης πολιτικής θεωρίας´) στο συγκεκριμένο σημασιολογικό τους πλαίσιο: ιστορίας, θρησκείας, φιλοσοφίας, οικονομίας και πολιτισμού.
Ομως αυτό το σημασιολογικό πλαίσιο έχει ανατραπεί με απόλυτη κυριαρχία της (κατευθυνόμενης υπερκερδοσκοπικής) ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, η οποία απογύμνωσε τον χρόνο από τις εθνικές και εθνικοκοινωνιολογικές λεπτομέρειες.
Για να έχει δημιουργηθεί, πλέον, η αδήριτη απαίτηση για μια νέα ταξινόμηση του κοινωνικού και πολιτικού μετασχηματισμού. Με χρησιμοποίηση της κοινωνικά εξαρτημένης ιδέας του αντιστρέψιμου χρόνου. Για να μπορούν να κτιστούν και να μετασχηματιστούν οι κοινωνίες, με ποικίλους τρόπους, πέρα από την ´αιχμαλωσία´ του μοντερνισμού και της… ύπνωσής του.
Ομως, μέσα από γόνιμα σημεία αντιστροφής της ιστορίας του χρόνου που είναι συγκλονιστική στο σύμπαν το μέγα, αλλά και στο σύμπαν της κάθε ανθρώπινης ζωής της κάθε παλιάς, νέας και σημερινής κοινωνίας και επικοινωνίας στον φυσικό μας κόσμο, στη μαθηματική, τη βιολογική, τη γεωλογική, την τεχνολογική, τη φιλοσοφική, την πολιτιστική, την οικονομική και τη θρησκευτική διάσταση που όλες μας περιβάλλουν και όλες μας επηρεάζουν.
Για τον χρόνο γνωρίζουμε ακριβώς τι είναι;
– Και βέβαια, ναι, αυτό που κυλά ανάμεσα στη μέρα που ένας φίλος έπρεπε να σας ξοφλήσει ένα χρέος και σε κείνη που εισπράττετε όντως τα χρήματά σας…
– Σίγουρα, αλλά προτιμάμε πιο γενικούς ορισμούς. Ο χρόνος λοιπόν;
– Μα, αν πρέπει να διαλέξουμε τον πιο απλό ορισμό του χρόνου, δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι αυτό το οποίο μετρά έναν μετασχηματισμό.
Ομως, υπάρχουν τεράστιες διαφορές σε διαφορετικούς μετασχηματισμούς όπως: σε ένα ωμό αβγό που γίνεται βραστό σε 4 μόνο λεπτά και τον Ανθρακα 14 που μετριέται ο μετασχηματισμός του σε χιλιετηρίδες…
Κι ανάμεσα σε τέτοιους απροσμέτρητους και μετρήσιμους μετασχηματισμούς να λειτουργούν οι άνθρωποι, ως άτομα, ως κοινωνίες, ως έθνη και ως υπερ-έθνη.
Ομως, η κάθε ατομικότητα ή συλλογικότητα από τις παραπάνω έχει την τάση να κρίνει τον χρόνο σύμφωνα με τον ρυθμό των δικών της μετασχηματισμών, που είναι τόσο βραχυπρόθεσμοι όσο και μακροπρόθεσμοι. Για να σχολιάσει ο διάσημος Αγγλος οικονομολόγος Τζων Μέιναρντ Κέινς (1883 – 1946) τη διαφορά μεταξύ βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων στόχων λέγοντας: ´Μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί!´…
Πάνω σ? αυτή την αλήθεια προσθέτει τον επισχολιασμό του ο Ζαν Σρέμπερ στο γνωστό βιβλίο του: ´Η Τέχνη του χρόνου´ και τα εξής:
α) …Το χρήμα δεν είναι παρά ένα ουδέτερο εργαλείο, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σωστά ή λάθος. Ο χρόνος όμως παραμένει το κεντρικό πρόβλημα, γιατί, στο κάτω – κάτω, αυτός είναι που μετρά στη ζωή μας…
Σε κάθε ανθρώπινο ον η χρήση του χρόνου και το νόημα με το οποίο επενδύει τη ζωή του είναι στενά συνδεδεμένα. Λίγοι όμως άνθρωποι συνειδητοποιούσαν αυτό τούτο το γεγονός. Ιδιαίτερα, σήμερα, που ο χρόνος είναι ριζικά διαφορετικός από αυτόν που βιώσανε οι πρόγονοί μας. Με τούτο να σημαίνει ότι η ΠΡΟΟΔΟΣ (με αλόγιστη και εξουθενωτική ανάπτυξη ενός συνεχούς μηχανιστικού ανταγωνιστικού εκσυγχρονισμού) συμπεριφέρθηκε στον χρόνο, όπως συμπεριφέρθηκε και στη δύση. Κάνοντας την ίδια αλόγιστη χρήση, ενός γραμμικού καταβροχθιστικού των πάντων χρόνου, λες και ο χρόνος ήταν απεριόριστος μέσα στο περατό όριο της γραμμικότητάς του. Χωρίς καμιά αντιστρεψιμότητά του, μέσα σε μια κυκλικότητα που επαναλειτουργεί τον χρόνο, χωρίς να τον εξαντλεί, καθιστώντας τον μέγιστο τρομοκράτη.
´ΑΔΕΙΕΣ´ ΑΠΟ ΧΡΟΝΟ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ
Με αυτό το πολύ μεγάλο θέμα, της αντιστρεψιμότητας του χρόνου, ο συγγραφέας του βιβλίου ´Η τέταρτη πολιτική θεωρία´ Alexander Dugin αναπτύσσει το 4ο κεφάλαιο του βιβλίου του, με τις τόσο συντηρητικές και ταυτόχρονα δημιουργικές ιδέες.
Για να υποστηρίξει ότι οι τρεις πολιτικές θεωρίες – ιδεολογίες (φιλελευθερισμού – κομμουνισμού και φασισμού) αναγνώρισαν -σιωπηρά- και βασίστηκαν στην αθροιστική επιτακτικότητα του ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ. Με βάση το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ της επιτυχίας οσοδήποτε βάναυση κι αν ήταν. Οπως, ήταν, ο βιομηχανικός εκσυγχρονισμός της χιτλερικής Γερμανίας, στη δεκαετία του 1930.
Ενας εκσυγχρονισμός, ο οποίος στη σύγχρονη Γερμανία κατάφερε να ξεπεράσει, ακόμα κι εκείνον της χιτλερικής εποχής της εθνικο-σοσιαλιστικής φυλετικής παράκρουσης. Με δημοκρατικό προσωπείο, τώρα, μέσω της γερμανικής οικονομικής υπεροχής και κατ? ακολουθία της διεφθαρμένης κυριαρχίας και επικυριαρχίας.
Με την πρόοδο να περιλαμβάνει τη μη αντιστρεψιμότητα του χρόνου, που είχε δύο όψεις: την ορθογενετική και μονότονη διαδικασία, με ΜΟΝΟΚΑΤΕΥΘΥΝΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, με απόλυτη επιβολή της. Αλλά και με ουσιώδη απομάκρυνση από τη φαινομενολογία του πνεύματος, του επιφανέστερου Γερμανού φιλοσόφου (1770 – 1831) Εγελου – Ηegel. Σ? αυτό το έργο του που εκδόθηκε το 1807 διατύπωσε την ´ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΡΧΗ´ που είναι η ΙΔΕΑ και αναπτύσσεται ´Διαλεκτικά´ ως θέση – αντίθεση – σύνθεση. Για να αποτελέσει η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΡΧΗ του κύριο άξονα του μεταφυσικού συστήματος του 18ου και 19ου αιώνα.
ΣΗΜΕΙΟ ΧΙΤΛΕΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗΣ
Ενώ, τόσο προ τέλος του 19ου αιώνα και σχεδόν σε όλο τον 20ό, η ΕΓΕΛΙΑΝΗ απολυτότητα έγινε σημείο εκμετάλλευσης και παραχάραξής της από τα ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΚΑ συστήματα του νεότερου ολοκληρωτισμού. Για να φθάσει αυτή η παραχάραξη – εκμετάλλευση της εγελιανής πυραμίδας ´του άγιου κράτους´ στη σημερινή, ολοκληρωτική ´Δημοκρατία´ βίας και απόλυτου καταναγκασμού πολιτών, με παραβίαση των συνταγματικών πλαισίων…
Συγκεκριμένα για όλες αυτές τις παραχαράξεις αναφέρονται εμπεριστατωμένες ιστορικές επισημάνσεις στον Γ? και Δ? τόμο της ιστορίας ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.
Από αυτά τα σημαντικά κείμενα παραθέτουμε μερικά καθοριστικής σημασίας αποσπάσματα από το ΙΙΙ κεφάλαιο με τίτλο ´Προβλήματα και συγκρούσεις´ (σελ. 1210) δ? παράγραφος: ´Το μέλλον της δημοκρατίας – δικτατορία του Χίτλερ´ που κληρονόμησε όλο τον ρατσιστικό παγγερμανισμό ανταποκρινόταν απόλυτα στον ορμητικό εθνικισμό και στα αιτήματά του πριν, όμως, ακόμη από τον Α? Παγκόσμιο Πόλεμο είχε γίνει αισθητό πως υπήρχε τέτοιο ζήτημα κι ο κόσμος μιλούσε για ´καισαρισμό´ που έρχεται. Προβλέπουν δε μια εποχή με τυραννικά καθεστώτα. Αλλά, αμέσως μετά την ανακωχή μερικοί ´προφήτες´ έλπιζαν σε μια νέα εκλεκτική elite. Αλλοι όμως όπως ο Σπένκλερ και ο Μέλλερ Βαν ντε Προυκ έφταναν μέχρι να υπερασπίζονται τη (στρατοκρατική) Πρωσία.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΕ ΔΙΑΡΚΗ ΚΑΤΑΣΠΑΤΑΛΗΣΗ
Αλλά όταν οι ηγετικές τάξεις, ο φεουδαλισμός της υπαίθρου που υπήρχε πάντα, αλλά και οι βιομηχανικοί κύκλοι ανέβασαν τον Χίτλερ στην εξουσία, τα κράτη δε συμφωνούσαν να πετάξουν την εθνική τους ατομικότητα στο χωνευτήρι μιας παγκόσμιας δημοκρατίας. Σαν μίμηση της ρωσικής επανάστασης και υιοθετώντας στη Γερμανία και Ιταλία το μονοκομματικό σύστημα μαζί με τις αμερικανικές και τις ρωσικές μεθόδους στην προπαγάνδα, ο καισαρισμός νικούσε παντού.
Αλλά κοντά σ? αυτόν τον φασισμό μπαίνει μια δικτατορία, στην πρώτη φάση της εξέλιξης, αυτή έχει μια θρησκευτική καθολική χροιά στη Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία. Με τις θεωρητικές της αρχές να τις έχει πάρει απ? τον Χέγκελ και τον Μαρξ, απ? τον Νίτσε, τον Παρέτο, τον Μπερξόν (τον φιλοσοφικό δάσκαλο Καζαντζάκη, τον Ζωρζ Σορέλ, τον Ουίλιαμς Τζέιμς, Αμερικανό φιλόσοφο και παιδαγωγό)…
Για να περάσει ο χρόνος σε μια διαρκή κατασπατάλησή του στην υπερκυριαρχία της βίας και της μαζικής δολοφονικότητας… Με την κοινοβουλευτική δημοκρατία αμέσως μετά τον Β? Παγκόσμιο Πόλεμο, να έχει χάσει τους προσανατολισμούς και τις θεμελιώδεις αξίες της. Ωσπου, έφθασε σήμερα να γίνει το παρανάλωμα του χρηματομεσιτικού νεοφιλελευθερισμού που έχει γίνει ΚΡΟΝΟΣ – ΧΡΟΝΟΣ να τρώει τις ηπείρους του, τα κράτη, τους λαούς και τα παιδιά του…
Για να βρεθούμε πάλι, σε μια παγκόσμια κρίση χωρίς σοβαρές ελπίδες για διέξοδο. Για να εκβάλει φωνή παλιννόστησης της δημοκρατίας, από τη μακρά ουτοπική, ψευδοευδαιμονιστική έρημο στην οποία έχει εξοριστεί. Αυτή την ανάγκη μιας πραγματικής δημοκρατίας επεσήμανε με δραματικό λόγο του στο φιλοσοφικό συνέδριο της Αθήνας.
ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΗΣ ΜΗ αΝΤΙΣΤΡΕΨΙΜΟΤΗΤΑσ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Αλλά ποιος είναι ο χρόνος (και μάλιστα της αντιστρεψιμότητας στην τέταρτη πολιτική θεωρία: Αυτή η θεωρία όπως αναφέρεται στο 4ο κεφάλαιο του βιβλίου (σελ. 79 – 82):
α) Η τέταρτη πολιτική θεωρία απορρίπτει εντελώς την ιδέα της μη αντιστρεψιμότητας της ιστορίας.
β) Ο Alexander Dugin στα βιβλία του για την κοινωνιολογία του χρόνου και τη μορφολογία του θεωρεί ότι ο χρόνος είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο.
Με τις δομές του να μην εξαρτώνται από τους σκοπούς του, αλλά από την κυριαρχία των κοινωνικών προτύπων, επειδή το αντικείμενο ορίζεται από την ίδια την κοινωνία.
γ) Ομως στη σύγχρονη κοινωνία που ο χρόνος θεωρείται μη αναστρέψιμος τούτο δεν ισχύει απαραίτητα στις κοινωνίες που δεν αποδέχονται τον μοντερνισμό. Με την πολιτική ιστορία να εξετάζεται στα πλαίσια της τυπογραφίας πολλαπλών συλλήψεων του χρόνου. Οπου, για την ´τέταρτη πολιτική θεωρία´ υπάρχουν τόσες συλλήψεις του χρόνου, όσες και οι κοινωνίες. Με αυτή τη θεωρία να προτείνει μια εναλλακτική έκδοση της πολιτικής ιστορίας.
Με τη συζήτηση για τον πολιτικό μετασχηματισμό της κοινωνίας να τοποθετείται στο συγκεκριμένο σημασιολογικό του πλαίσιο: Ιστορία, θρησκεία, φιλοσοφία, οικονομία και πολιτισμός. Με λαμβανόμενες υπόψη τις εθνικές και εθνικο-κοινωνιολογικές λεπτομέρειές τους. Με μια νέα ταξινόμηση του κοινωνικού και πολιτικού μετασχηματισμού.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟΥ
δ) Η Τ.Π.Θ. χρησιμοποιεί μια κοινωνικά εξαρτημένη ιδέα του αντιστρέψιμου χρόνου… π.χ. η ιδέα του ´Νέου μεσαίωνα´ του Berdyaeu ισχύει αρκετά, όπως εκφράστηκε στο βιβλίο του (1924) με τίτλο: ´Το τέλος μιας εποχής´.
Ενα καθοριστικό βιβλίο που ´προφήτευσε´ το επικείμενο τέλος του φιλελευθερισμού και του ουμανισμού. Με επιστροφή σε ό,τι αποκάλεσε νέο μεσαίωνα που θα περιελάμβανε μια επιστροφή σε πολιτισμούς βασισμένους στη θρησκεία και στον μυστικισμό.
Βέβαια έκτοτε οι αναδυθείσες ολοκληρωτικές κυριαρχίες καταπολέμησαν με πολλούς τρόπους, κυρίως, τις χριστιανικές εκκλησίες, θρησκείες, χωρίς να τις εξαλείψουν…
Με προσπάθειες, έντονες, όπως σε παλιότερες εποχές, για νέα ολοκληρωτική εκσυγχρονιστική αθεϊστική επιστημονική εκστρατεία, η οποία με τον ευθύγραμμο χρόνο οδηγείται, πάλι, στο αδιέξοδό της.
Με την τέταρτη πολιτική θεωρία να κατασκευάζει και να αναδημιουργεί την κοινωνία πίσω από τα σύγχρονα αξιώματα… αρνούμενη τον αντικειμενικό χρόνο. Γιατί αν ο χρόνος είναι ´ιστορικός´ δεν είναι ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΣ.
Ομως, ´για τον χρόνο γνωρίζουμε ακριβώς τι είναι;´.
