3η γνώμη

Το νερό ως δημόσιο αγαθό και ως το ζωτικότερο στοιχείο για τον άνθρωπο είναι αδιανόητο να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Η πολιτική διαχείρισης των υδάτινων πόρων από το κράτος είναι περιστασιακή και αναποτελεσματική, εξαντλείται δε σε μεγαλοστομίες και προγράμματα που κατά το ήμισυ υλοποιούνται.
Ο λόγος για την ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ. Οι εξπέρ οικονομολόγοι χωρίζουν σε ´καλή´ και ´κακή´ μια επιχείρηση για να πουληθούν εύκολα τα κομμάτια της. Ετσι πάνε να κάνουν και σ? αυτές τις δύο εταιρείες, να τις ιδιωτικοποιήσουν επειδή, λέει, εντάσσονται στις μνημονιακές υποχρεώσεις. Δηλαδή θέλουν να επινοικιάσουν το νερό, το καλό κομμάτι, αλλά το κακό, που είναι τα δίκτυα, να μείνει στο Δημόσιο.
Ποιος νοσηρός εγκέφαλος σοφίστηκε αυτό το σατανικό σχέδιο; Είναι να εξανίσταται κανείς. Παίρνει ο ´επενδυτής´ το νερό, δηλαδή τα γραφεία που κόβουν τους λογαριασμούς με τιμολογιακή αντίληψη κατά την κρίση του και αφήνει στο Δημόσιο τη συντήρηση των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης. Ακόμη και την απώλεια απ? τις διαρροές, οι οποίες φθάνουν το 30% της κατανάλωσης, την αποποιείται ο επενδυτής. Η πρόσβαση στο ´εύκολο χρήμα´ έχει γίνει επιστήμη.
Το Δημόσιο έφτιαξε τα διυλιστήρια, το ίδιο τα συντηρεί και στο μεν νερό, που είναι κοινωνικό αγαθό, έχει κρατήσει χαμηλό τιμολόγιο με 13% Φ.Π.Α., στη δε αποχέτευση αυξήθηκαν οι υποχρεώσεις μέχρι 80% και ο Φ.Π.Α. είναι στο 23%.
Μήπως ο ´επενδυτής νερουλάς´ θα αναμορφώσει τα διυλιστήρια ή θα φτιάξει νέα; Θα πληρώσει ένα ποσό εκμίσθωσης για όσα χρόνια συμφωνηθεί, που θα πάει στο Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. και μετά θα εισπράττει εις υγείαν των διψούντων. Σε άλλες περιπτώσεις ´λαδώνανε´, τώρα ´νερώνουνε´!
Η ιδιωτικοποίηση λοιπόν και του νερού δρομολογήθηκε. Επειδή δε βάσει του καταστατικού της ΕΥΔΑΠ δεν επιτρέπεται το ποσοστό του Δημοσίου να πέσει κάτω απ? το 51%, έκαναν Γενική Συνέλευση και άλλαξαν αυτό τον όρο. Το αυλάκι για το ξεπούλημα του νερού άνοιξε με μια ´αξινιά´!
Τι συμβαίνει, όμως, με το νερό στον υπόλοιπο κόσμο; Σε πολλές χώρες την εκμετάλλευση του νερού την είχαν πάρει απ? το Δημόσιο ιδιώτες. Στην Αμερική μελέτες απέδειξαν ότι μετά 15 χρόνια, αφ? ότου ιδιωτικοποιήθηκε το νερό, οι καταναλωτές επιβαρύνθηκαν μέχρι 300%. Από έρευνες της Παγκόσμιας Τράπεζας απεδείχθη ότι εκτός της αλματώδους αύξησης της τιμής, ´χάλασε´ και η ποιότητα, διότι δεν έγινε καμία βελτίωση. Το αποτέλεσμα ήταν να καταγγελθούν οι ιδιωτικές συμβάσεις και να επανέλθει η εκμετάλλευση του νερού στους αρχικούς Φορείς, στους Δήμους των πόλεων.
Το Παρίσι, που είχε πρωτοστατήσει υπέρ της ιδιωτικοποίησης του νερού, είδε τα κακά χάλια μετά 15 χρόνια και αγωνίστηκε να επανακτήσει τον δημόσιο έλεγχο. Οι Γάλλοι μέσα σ? έναν χρόνο, εκτός από τις επενδύσεις για τη βελτίωση της ποιότητας και παρά τη μείωση της τιμής πάνω από 10%, είχαν και κέρδη της τάξεως των 35 εκατ. ευρώ.
Τη συνταγή ακολούθησαν Γκρενόμπλ και Μπορντό, το Βερολίνο, Μόναχο και Στουτγκάρδη και άλλες μεγάλες πόλεις, όπως το Μπουένος Άιρες, το Γιοχάνεσμπουργκ, η Ατλάντα κ.ά. Κατήργησαν την ιδιωτικοποίηση και πήραν πίσω τη διαχείριση.
Εμείς δεν παραδειγματιζόμαστε. Ενεργούμε αντίθετα οι δύσμοιροι!