18ος – 19ος αιώνας ´άθεοι´ αναζητητικά για τη ´θεοποίηση´ ανθρώπου – υπερ-ανθρώπου και λογικής. 20ός αιώνας οι μεγάλοι πόλεμοι με τις απάνθρωπες σφαγές χριστιανών από χριστιανούς με κορωνίδα τον εφιάλτη μιας παγκόσμιας κρίσης πυρηνικής.
Με έξαψη και έξαρση της Ανταγωνιστικής ´ενθεο-ποιηθείσας´ υλιστικότητας, με θεοποιήσεις πύργων Βαβέλ, μηχανών και υλιστικών νέων ειδώλων. Για να φθάσουμε, με συνεχείς πολέμους στον 21ο αιώνα της υπερ-τρομοκράτησης των λαών ´από ιερούς και ανίερους´ νέους πολύμορφους πολέμους, με επίκεντρο τη μεγάλη οικονομία της υπερ-εκμετάλλευσης, η οποία καθιστά αδηφάγα – κτηνωδώς τα ανθρώπινα σώματα, τα οποία, ως δαιμονιζόμενοι χοίροι της ευαγγελικής περικοπής, αφιονισμένοι καταρρίπτονται στην αφρίζουσα θάλασσα της οικονομικής κρίσης που δημιούργησε και συνεχίζει να μεταδημιουργεί ο μηχανισμός του υπερπλουτισμού των ολίγων και της υπερπτώχευσης των δυστυχούντων δισεκατομμυρίων ανθρώπων της ανθρωπότητας. Οι οποίοι δεν λογαριάζονται πια ως ατομικές ελεύθερες πνευματικά (και ανεξίκακες θρησκευτικά) ανθρώπινες οντότητες, οι οποίες ως συμπράττοντες στη δημιουργία ενός μέλλοντος φωτεινού και όχι σκοτεινού θα συμβάλλουν αποφασιστικά για την πραγματική σωτηρία της ανθρωπότητας, αντί για την επικρεμάμενη καταστροφή της… όπως αυτή καθημερινά προαναγγέλλεται εδώ και χρόνια και ιδιαίτερα από την αρχή και τη συνέχεια στον υπερτρομοκρατικό και αντιτρομοκρατικό μας αιώνα.
Ο οποίος γίνεται ακόμα πιο εφιαλτικός χωρίς Θεό (ή με θεούς εκμετάλλευσης και πολέμου) με αποτέλεσμα τη σύγχρονη παραφροσύνη. Ομως, η Ελλαδα (έστω και με συμβατικούς πανηγυρισμούς και εκκοσμικευμένη πίστη) ανωθρώσκει βλέμμα ψυχής προς τον Θεό των πατέρων, τον Χριστό της αγάπης και της θυσίας, αλλά και της αναστάσεως καθώς προς τη Θεοτόκο μητέρα που αιώνες προς αυτήν καταφεύγουμε για πνευματικό φωτισμό και προστασία, σε όλες τις στιγμές του παρθενομητορικού βίου της.
Με κορύφωση τη μέγιστη θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου που γιορτάζεται ως αναστάσιμη και όχι ως θρηνώδης μέρα…
Οι αξίες έχασαν το νόημά τους, χαμένοι οι στόχοι του καλού. Νεκρός ο κόσμος της αρετής. Και ξεχασμένοι οι στόχοι των αληθινών ηρωισμών, της αγάπης και των καλών έργων.
Αντίθετα, όμως, με αυτά θαυμάζεται η διαφθορά, επαινείται η ασέβεια, εγκωμιάζεται το κακό, λατρεύεται η ηδονή και το χρήμα και νομιμοποιείται το έγκλημα, κυρίως, το μαζικό των καταστροφικών ολέθρων ολόκληρων πληθυσμών, λαών, ομάδων και ατόμων με απόλυτη κατάσταση κάθε ανθρωπιστικής ευθύνης, αφού όλα τα συντελούμενα είναι μέσα στην έννοια της παγκόσμιας αγοράς, της εκμετάλλευσης, της ανελευθερίας για την… ´ελευθερία´.
Η ΚΑΚΗ ΧΡΗΣΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ – ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ
Απέραντη είναι η αδικία που επικρατεί η μολυσμένη ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί, η ανισότητα που έχει επιβληθεί και το πνευματικό αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί με την επιστημονική κακή χρήση και με την τεχνολογική υπερχρήση για να έχουμε όλες – όλοι υποταγεί στην υποδούλωση της μηχανής και της παγκόσμιας σκοτεινότατης και αδηφάγου υπερ-κυριαρχίας. Αφημένοι, κυριολεκτικά στον απόλυτο έλεγχό τους, χωρίς, πλέον, ουσιώδεις δυνατότητες ψυχοπνευματικής αναγωγής μας σε καταστάσεις ιερότητας και πίστης θρησκευτικής, για απαντοχή απέναντι σε μια ψευδεπίγραφη απόλυτα υλική ζωή που έχει κατασκευάσει ο αθεϊστικός κυρίως από τον 19ο αιώνα πολιτισμός μας.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΝΙΤΣΕ – ΚΟΣΜΟΥ
Από τότε που ο Θεός -άθεος Νίτσε οδήγησε από τον θάνατο του Θεού που ανάγγειλε- στην παραφροσύνη τη δική του και ανθρώπων (1844 – 1900) ο Νίτσε ανατράφηκε σ? ένα θεοσοφούμενο περιβάλλον για να νιώσει την ανεπάρκεια του περιβάλλοντος αυτού πολύ γρήγορα. Συγκεκριμένα σε ηλικία δεκαοκτώ ετών συνειδητοποίησε ότι η βιβλική κριτική και η ιδεαλιστική φιλοσοφία επιτρέπουν να επιβιώσει μόνο η εξωτερική όψη του χριστιανισμού, δηλαδή το κέλυφός του. Για να γίνει αυτή η συνειδητοποίηση η αφετηρία μιας ανεπανάληπτης κρίσης των δυτικών ιδεών που επέρχεται ως σαρωτική, ανθρωποκεντρική απειλή μόλις η ανθρωπότητα συνειδητοποιεί το γεγονός.
Για να αποτελέσει όμως αυτό το γεγονός το δράμα της ζωής του Νίτσε. Σύμφωνα με την αγάπη και τη μαρτυρία της γυναίκας του της Loy Andrews Salom, ο Νίτσε είναι ταλαιπωρημένη θρησκευόμενη φύση, ειλικρινά αναστατωμένη από τη διαπίστωση του θανάτου του Θεού.
ΜΕΤΑ ΤΟ ΧΑΣΙΜΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ…
Για να γράψει στην αδελφή του: ´Θέλεις τη γαλήνη της ψυχής σου, πίστευε. Θέλεις να είσαι μαθητής της αλήθειας, τότε αναζήτησε´. Η πρώτη θέση είναι πιο άνετη. Αλλά μετά την απώλεια της πίστης δεν υπάρχει επιστροφή. Αυτό το γεγονός άρχισε να ρίχνει τις πρώτες σκιές του στην Ευρώπη. Για να επιμένει έκτοτε ´Ο Θεός είναι νεκρός´.
Ο Θεός κείτεται νεκρός. Εμείς τον σκοτώσαμε! Πως να παρηγορηθούμε εμείς οι φονιάδες των φονιάδων. Ο,τι πιο ιερό είχε ο κόσμος, ό,τι πιο ισχυρό μάτωσε κάτω από τα μαχαίρια μας. Ποιο νερό θα μας εξαγνίσει, ποιους ιερούς αγώνες πρέπει να επινοήσουμε;
Μήπως το μέγεθος αυτής της πράξης μας υπερβαίνει; Δεν είμαστε, λοιπόν, αναγκασμένοι να γίνουμε θεοί εμείς οι ίδιοι για να φανούμε αντάξιοι της πράξης μας…
ΠΡΩΤΟΣ ΦΟΝΙΑΣ ΧΡΙΣΤΟΥ Ο ΛΟΥΘΗΡΟΣ, Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ, Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ, Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ κ.α.
Αλλά πώς μπόρεσαν να σκοτώσουν τον Θεό; Ο Λούθηρος ανέλαβε πρώτος το έργο, εξαρτώντας τον Θεό από την προσωπική πίστη του καθενός. Ενώ, παράλληλα, ο Θεός πέθανε από δικό του λάθος ´πέθανε από τον οίκτο από τους ανθρώπους´, τον κατέπνιξε η θεολογία. Τον σκότωσαν επίσης η ανθρώπινη ανάπτυξη, οι λεπτολογίες της επιστήμης, η ψυχολογία που τον κατέστησαν ´εντελώς περιττό´. Οι άνθρωποι δεν ανέχονται πλέον έναν Θεό παρόμοιο, τιμωρό, σκληρό και ζηλόφθονο.
19ος ΑΙΩΝΑΣ: ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ 20ος ΑΙΩΝΑΣ: ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΛΙ
Στον άθεο προτείνονται δύο πορείες. Η πρώτη είναι εκείνη που οδηγεί στον τελευταίο άνθρωπο. Πορεία στιγματισμένη από την ηθική του δούλου. Με αυτήν η πορεία είναι εκείνη η στιγματισμένη πορεία που οδηγεί τον τελευταίο άνθρωπο. Με ηθική δούλου η πίστη αυτή καθίσταται από νέα είδωλα: πρόοδο, επιστήμη, δημοκρατία. Ο ίδιος ορθολογικός αθεϊσμός συχνά είναι απλώς μια άλλη μορφή ειδωλολατρίας.
Με τον 19ο αιώνα να παράγει ένα τεράστιο μέγεθος απιστίας. Με υποχώρηση άσκησης της θρησκείας σε όλες τις κοινωνικές κατηγορίες από όλους τους αθεϊστικούς, πνευματικούς, επιστημονικούς, φιλοσοφικούς, ιατρικούς κ.ά. φορείς. Για ν? αρχίσει στον νέο του τρομερό 20ό αιώνα να παραπαίει ο αθεϊσμός. Για να επιστρέψει περίπου σε όλες τις θρησκείες η ανθρωπότητα να προσπαθεί να ξαναβρεί τον Θεό της και τους δρόμους μιας νέας ή παλιότερης μορφής πίστης σ? αυτόν. Τόσο μέσα στο πλαίσιο των 3 μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών όσο και μέσα σε τόσες άλλες θρησκείες… δόγματα, ομολογίες κ.λπ. Με αποτέλεσμα ο 19ος αιώνας να διαλαλήσει τον θάνατο του Θεού, ο 20ός αιώνας να καταλήξει, μετά τα αμέτρητα πολεμικά και εξοντωτικά εγκλήματά του, να χαρακτηριστεί (Ζωρζ Μινουά, ´Η ιστορία της αθεΐας´, 17ο κεφάλαιο, σελ. 660 – 688) ως αιώνας ´Αβεβαιότητας´ τόσο για τον θάνατο του Θεού όσο και για το τέλος της αθεΐας.
Η ΝΑΡΚΟΜΑΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΨΥΧΩΝ
Αντίθετα, στον 21ο αιώνα σε παραλληλότητα με τις κβαντικές φυσικές επιστήμες και τις κοσμολογικές έρευνες, αλλά και τις βιολογικές, έχει ενταθεί -με σκληρές αντιπαραθέσεις- ο επιστημονικός ΑΘΕΪΣΜΟΣ. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτα επιτεύγματα επιστημονικών ενδείξεων (ακόμα και μέσα από τις έρευνες για το γονίδιο Higgs, στα πολυδαίδαλα εργαστήρια του μινωταυρικού επιταχυντή του CERN στη μεγάλη υπόγεια σήραγγα Ελβετίας – Γαλλίας).
Η μάχη της αθεΐας χάνει έδαφος. Με τον Θεό ως ´ΕΠΙΝΟΗΣΗ´ του σημαντικού Γερμανού φιλοσόφου Φόιερμπαχ να μην αποδεικνύεται ως επι-νο-ούμενη.
Με τον Θεό ως όπιο των λαών να μην έχει αντίκρισμα σ? αυτό το επιχείρημα του Μαρξ, αφού συνέβη το αντίθετο.
Η καταστροφική ως ουσία και ως χρήση ΟΠΙΟΜΑΝΙΑ κατέστρεψε 2+3 τελευταίες γενιές, ενώ απεμπολήθηκε και έδιωξε τον Θεό για να παράγει και αναπαράγει μια κοινωνία νεκρών ψυχών και σωμάτων, ιδιαίτερα νέων αγοριών και κοριτσιών σε όλο τον πλανήτη. Ομως, ο Θεός και ως ψευδαίσθηση του Σίγκμουντ Φρόυντ δεν επιβεβαιώνεται παρά μόνο ως πραγματική ζωντανή αίσθηση πίστης.
Ο ΑΘΕΪΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΔΙΑΤΡΕΞΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ;
Για να ανοίγεται, τώρα, από τις αρχές του 21ου αιώνα μια άλλη διαδρομή θρησκευτικής ανανέωσης. Ιδιαίτερα ως ανάγκη για την ελληνική ορθοδοξία (σημειώνουμε εμείς) θα αναζητήσει την ευθύνη της ουσίας στον σύγχρονο ελληνικό κόσμο μας. Με την αίσθηση ότι είναι τώρα, έντονη η δυναμική μιας θρησκευτικής ανανέωσης με το μείζονος σημασίας ερωτηματικό από τον διάσημο καθηγητή Alister Mc Grath (βιβλίο του ´Το λυκόφως του αθεϊσμού´, εκδόσεις ´Ουρανός´, σελ. 370 – 71 έκδοση 2008).
´…Μήπως, ο αθεϊσμός έχει διατρέξει την πορεία του και δίνει πια τη θέση του στη θρησκευτική ανανέωση;´.
Η άμπωτη της πολιτισμικής μετατόπισης έχει αφήσει για την ώρα ολομόναχο τον αθεϊσμό στην άμμο της νεωτερικότητας, ενώ οι δυτικοί βιώνουν ένα νέο μετανεωτερικό ενδιαφέρον για τον απαγορευμένο καρπό της πνευματικότητας.
ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. ΤΟ ΚΕΛΥΦΟΣ ΑΝΤΙ ΤΟΥ ΠΥΡΗΝΑ
Αλλά, εμείς, εδώ στην Ελλάδα δεν νιώθουμε αγωνιακά την ανάγκη μιας βαθιάς ορθόδοξης πνευματικότητας.
Αντίθετα στο μεγαλύτερο ποσοστό της τόσο οι πιστοί – πιστές όσο και οι εκκλησιαστικοί υπεύθυνοι Φορείς επιμένουμε στην επιτέλεση των θρησκευτικών μας εκφράσεων διά του κελύφους και όχι διά του πυρήνα της πίστης μας. Με αποτέλεσμα να υπάρχει μια μειοψηφία πιστών ´παλαιών ημερών´, μια άλλη μειοψηφία σύγχρονων ευσεβιστών και μια τρίτη μειοψηφία εκκοσμικευμένων νεοχριστιανών της νέας εποχής, της αγοράς της κοινωνικής επίδειξης και της εξαγοράς της χριστιανικής συνείδησης της μαρτυρίας, της προκινδύνευσης, της βαθιάς αλληλεγγυότητας και της ουσιαστικής χριστιανικής ευθύνης.
Με ευφρόσυνο μεν εορτασμό μικρών και μεγάλων πανηγυριών της Ορθόδοξης εκκλησίας μας, όπως η μεγάλη θεομητορική εορτή της ´Κοιμήσεως της Θεοτόκου´ που αποτελεί το καλοκαιρινό Πάσχα των Ελλήνων Ορθοδόξων, της Υπεραγίας Θεοτόκου που ενσώματη την ανέβασε ο Κύριος Υιός και Θεός της μετά την εις αυτόν παράδοση της αγιότατης ψυχής της δίπλα στον θρόνο της λάμψης του!
Την Παρθένο Μαρία που στην κοιλία της τον εβάσταξε και ανώδυνα έτεξε. Της Υπεραγίας Θεοτόκου που τόσες δογματικές διαμάχες έγιναν και στους κόλπους της μεγάλης εκκλησίας, ώσπου να γίνει η πνευματική βασίλισσα της πόλης, που τόσο πολύ την ευλόγησε ως υπέρμαχός της ανά των αιώνων.
Υ.Γ. Με την ευκαιρία του σημερινού κειμένου μας καταθέτω στη δ/νση της εφημερίδας το περίφημο ποίημα του μεγάλου ποιητή Rainer Maria Rilke που έγραψε το 1912 στη σειρά θρησκευτικών ποιημάτων τον Βίο της Θεοτόκου σε 10 ποιήματα, με τελευταίο Ι το ποίημα ´Η Κοίμησις´ για να δημοσιευτεί με την ευκαιρία της μεγάλης εορτής σε ξεχωριστή σελίδα. Το ποίημα (ολόκληρο) αυτό έχει κριθεί (χωρίς να χάσει ποτέ τη διαχρονική λάμψη της δημιουργίας του) ως ένα από τα αριστουργήματα της ποιητικής θρησκευτικής μας κληρονομιάς.
