Δεύτερο 15ήμερο ενός φωτεινότατου, θερμότατου και? επίφοβου Αυγούστου. Γεμάτου ειδήσεις και? απολύσεις. Ενας Αύγουστος που εκκολάπτει «αθόρυβα» στα γραφεία των τροϊκανών υπουργών απροσδόκητες και άγνωστες στο μέγεθός τους φθινοπωρινές αλλαγές. Ενας Αύγουστος με απροσδόκητες επίσης, και μάλλον αναμενόμενες φθινοπωρινές λαϊκές αντιδράσεις.
Το αισθανόμαστε πως, με την πολιτική που ακολουθείται δεν εξαντλήθηκε μόνο η υπομονή μας, αλλά και οι όποιες αντοχές μας. Έτσι, μηδαμινές κατάντησαν και οι ελπίδες για αναστροφή (και ανατροπή) του κλίματος, για το ξεπέρασμα της κρίσης, με ανάκαμψη της οικονομίας.
Ομως, ελπίζουμε πάντα στο θαύμα!
Το φως του Αυγούστου και της Κοίμησης της Θεοτόκου είναι εδώ καλώντας μας να αισιοδοξούμε. Οσο μπορούμε?
Στο παρακάτω επίκαιρο ποίημα του Μιχαήλ Αργυροπούλου (1862 – 1943), αφιερωμένο «στην εικόνα της Παναγίας», ο ποιητής στο πρόσωπο της Θεοτόκου βλέπει την πατρίδα, τους δικούς του, το παρελθόν και το μέλλον. Το Σύμπαν περικλείεται στο Όνομά Της. Προσευχόμενος στη Μεγαλόχαρη Της ζητά την «άγια ευχή» της:
«Σκόρπα στην καμαρούλα μου και στη ψυχή μου αιώνια
την άγια ευχή, που σκόρπισε κι Εκείνος πριν Σε στείλη.
Φέρνε τη δόξα του ναού κι απ? τα παλιά τα χρόνια,
κι άπλωνε γύρω μου το φως απ? τ? άσβηστο καντήλι.
Εσ? είσαι. Συ η πατρίδα μου και Συ τα περασμένα,
τα τώρα, τα μελλούμενα, ο κόσμος όσο ζω.
Με τ? ορφανό σπιτάκι μου με σμίγεις Συ στα ξένα,
κι ειν? οι δικοί μου πλάι Σου και πλάι μου μαζί.
Δυνάμωνέ μου στέρεα την πίστη μου, άγια Εικόνα,
και δείχνε μου την πατρική και τιμημένη στράτα.
Γενού του νου μου ο λογισμός, του πόθου μου η κορώνα,
και πύργωνέ μου την καρδιά και θέριευε τα νιάτα».
?Οταν η ποίηση γίνεται προσευχή και ευχή της ημέρας.
(Στ.Γ.Κ.)
