Το ναυάγιο του ευρωσοσιαλισμού

ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΚΡΗΣ
Οι βασικές αιτίες που οδήγησαν στο ναυάγιο, μιας άλλοτε ευεργετικής, για τους λαούς της Ευρώπης, πολιτικής του ευρωσοσιαλιστικού μετώπου (1970 – 1985) πρέπει ν? αναζητηθούν, στο σατανικό σχέδιο του πολιτικού ρεβανσισμού της επί 15 χρόνια παροπλισμένης υπερπόντιας και ευρωπαϊκής συντηρητικής δεξιάς. Δεν είναι τυχαία η χρονική συγκυρία της αυτοκατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού της ΕΣΣΔ και της ανατολικής Ευρώπης, με τη νεοφιλελεύθερη ψευδοπαγκοσμιοποίηση.
Στόχος αυτής της ´συγκυρίας´ ήταν η φαιά προπαγάνδα της ταύτισης των αρνητικών χαρακτηριστικών του βαλκανικού και ασιατικού κομμουνισμού με τον ευρωπαϊκό δημοκρατικό σοσιαλισμό, αλλά και η παγίδευση εκατομμυρίων σοβιετικών και ανατολικοευρωπαίων στο ναρκοπέδιο του american dream . Ετσι, το όνειρο του Σαρλ ντε Γκόλ, για μια ευνομούμενη δημοκρατική Ευρωπη, από τα Ουράλια μέχρι το Γιβραλτάρ, κατάντησε τυραννικός εφιάλτης.
Ο εφιάλτης αυτός έγινε εντονότερος στην ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, όπου δεκάδες εκατομμύρια πολιτών, με την άτακτη ενσωμάτωσή τους, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όχι μόνον δεν γεύτηκαν τους δυτικούς λαγούς με τα πετραχήλια, αλλά έχασαν και το minimum μιας περιορισμένης αξιοπρεπούς διαβίωσης, που τους εξασφάλιζε το προηγούμενο καθεστώς των κλειστών θυρών: (μηδέν ανεργία, δωρεάν παιδεία, υγεία και στέγη). Το άνοιγμα των θυρών προς τη Δύση γρήγορα εξισώθηκε με τα σκλαβοπάζαρα, κυρίως στις μη ευνομούμενες και κρυπτορατσιστικές κοινωνίες.
Η Ελλάδα, σχεδόν ταυτόχρονα με τις χώρες αυτές, έτυχε μιας ολότελα ´ειδικής μεταχείρισης´. Μετατράπηκε στο πιο βασανισμένο πειραματόζωο του νεοφιλελευθερισμού και μάλιστα μεσούσης της διακυβέρνησής της από το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη. Στο πρόσωπο της κυβέρνησης αυτής, που ανήρεσε ριζικά το προηγούμενο, έστω και μερικώς ανεπαρκές κράτος πρόνοιας του παλαιού ΠΑΣΟΚ, οι γύπες της τρόικας, κυριολεκτικά κατασπάραξαν τον ελληνικό λαό. Μάλιστα σε σημείο, οι ίδιοι οι βασανιστές (Μέρκελ, Μπαρόζο, Λαγκάρντ) να… οικτίρουν σαδομαζοχιστικά την ελληνική κοινωνία!
Και τέλος το σημερινό ευρωσοσιαλιστικό μπλοκ αποδείχτηκε κατώτερο των περιστάσεων. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος μάταια προσπαθεί ν? ανασυντάξει το άλλοτε κραταιό πολιτικό παζλ, που ο ίδιος απερίσκεπτα περιφρόνησε. Ο Φρανσουά Ολάντ, μολονότι θεωρητικά διαφοροποιείται, από τη γερμανική επικυριαρχία, στην πράξη συνεχίζει να φαντάζει, σαν το παραδείσιο πουλί (σαν τον κολαούζο) στο κεφάλι του γερμανικού ρινόκερου. Αλλά και η μείζων αριστερά, έστω και με τις κατά καιρούς δημοσκοπικές έννοιες, συχνά χάνει τον πολιτικό της προσανατολισμό, ταλανιζόμενη στο ανώμαλο μαγνητικό πεδίο των διευρύνσεων και του απομονωτισμού.