Μικρό εγχειρίδιο απολογισμών…
Σεπτέμβρης! Μήνας συγκομιδής, επιστροφής στα σχολεία, προετοιμασιών για το χειμώνα, πολιτικών ανακατατάξεων, κινητοποιήσεων, μετάταξης εκπ/κών, διαθεσιμότητας ή απολύσεων, έλευσης της τρόικας, περιστολής δαπανών?, αλλά και περισυλλογής και απολογισμών ζωής.
ΤA ΜΑΘΗΜΑTA ζωής που χρόνο με χρόνο παίρνουμε είναι πολύ πιο πολύτιμα από όλα τα πτυχία του κόσμου. Γι αυτό, η οποιαδήποτε αποτυχία-όπως αυτή των εξετάσεων σε Α.Ε.Ι./Τ.Ε.Ι.- όταν δεν μας απογοητεύει πλήρως, μας κάνει πιο προσεκτικούς και δυνατούς για κάθε επόμενη κίνησή μας. Και επειδή η λεγόμενη «εμπειρία» δεν είναι παρά το όνομα που δίνουμε στα σφάλματά μας, γι? αυτό και τα μαθήματα ζωής δεν τελειώνουν. Οσο ζούμε.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ που μαθαίνουμε «ωριμάζοντας» είναι ότι απαιτείται πολύς χρόνος για να γίνουμε αυτό που θέλουμε εμείς και όχι αυτό που επιθυμούν οι άλλοι για μας? Κι αν τα καταφέρουμε? Βλέπετε, ο απογαλακτισμός μας από παιδικούς φόβους, οικογενειακές νοοτροπίες και ατομικές συνήθειες δεν είναι πάντα εύκολος?
ΕΤΣΙ,
– ΕΜΑΘΑ ότι, ναι, μπορείς να υπερβείς τα όριά σου! Αρκεί να έχεις αυτογνωσία των δυνάμεών σου και μεγάλη αυτοπεποίθηση. Αρκεί να θέτεις στόχους, χωρίς να «ακούς» τι λένε οι άλλοι. Και φυσικά να είσαι έτοιμος να υποστείς και τις συνέπειες των αποφάσεών σου? Αλλά, αυτό δεν είναι η ζωή; Ενας συνεχής αγώνας, με άπειρες προσπάθειες και πλήθος «τιμημάτων» που πληρώνουμε;
-ΕΜΑΘΑ ότι ευθυνόμαστε πρώτοι εμείς για τις ατομικές και τις συλλογικές αποφάσεις. Που, για να είναι επιτυχείς, δεν πρέπει να είναι απόρροια συναισθηματικών φορτίσεων, παρά μόνον ώριμης σκέψης.
– ΕΜΑΘΑ πως το «μέτρο» παντού, μας γλιτώνει από παραπατήματα, αλόγιστο ξόδιασμα χρημάτων και περιττή σπατάλη του εαυτού μας. Κι ακόμη, πως το μυστικό των επιτυχιών είναι να μην αποκαλύπτουμε τα μυστικά μας!
– ΕΜΑΘΑ πως, αν δεν έχουμε αυτοέλεγχο και ψυχραιμία σε ό,τι μας συμβαίνει, γινόμαστε εύκολα έρμαιο των παθών και των ορμών μας, αλλά και εύκολη λεία των άλλων. Κι άντε να ζητάμε μετά κατανόηση για τα ατοπήματά μας?
– ΕΜΑΘΑ πως μπορεί το περιβάλλον και οι κοινωνικές συνθήκες να μας έχουν διαμορφώσει σ? αυτό που είμαστε, όμως εμείς ευθυνόμαστε για ό,τι τελικά γινόμαστε: αποτέλεσμα κυρίως των εκάστοτε επιλογών σε κρίσιμες καμπές της ζωής μας.
– ΕΜΑΘΑ πως δεν αρκεί πάντα να μας συγχωρούν οι άλλοι. Οφείλουμε να συγχωρούμε κι εμείς τους άλλους, αφού «ουδείς αναμάρτητος». Στο κάτω κάτω, η συγνώμη μας οδηγεί σε δρόμους μακρύτερους από όσο φανταζόμαστε?
– ΕΜΑΘΑ ότι για να αποκτήσεις την εμπιστοσύνη του άλλου μπορεί να περάσουν πολλά χρόνια. Ομως αρκούν ελάχιστες στιγμές για να τη χάσεις.
– ΕΜΑΘΑ ότι αυτό που ενδιαφέρει στη ζωή δεν είναι το τι έχω, αλλά το ποιος είμαι? Και πως δεν πρέπει να συγκρίνω το εαυτό μου με τους καλύτερούς μου, αλλά με τον καλύτερο εαυτό που θα μπορούσα εγώ να παρουσιάζω.
ΑΚΟΜΗ,
– ΕΜΑΘΑ πως η ψήφος είναι η μόνη πραγματική δύναμη που διαθέτουμε σε μια ευνομούμενη δημοκρατία. Ψηφίζουμε όχι με γνώμονα το ατομικό, οικογενειακό ή συντεχνιακό συμφέρον, αλλά το συνολικό της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Επειδή, όταν ευημερεί η κοινωνία, ευημερούμε κι εμείς. Οχι όμως και αντίστροφα?
– ΕΜΑΘΑ πως η κύρια «αρετή» των πολιτικών μας δεν είναι το κοινό καλό, αλλά η κατάκτηση και διατήρηση της εξουσίας. Και πως οι μοχλοί για την επιτυχία του στόχου τους είναι ο καιροσκοπισμός, η αφθονία υποσχέσεων κι ο λαϊκισμός.
– ΕΜΑΘΑ πως πραγματικοί ήρωες της κοινωνία μας είναι αυτοί που κάνουν το σωστό από τη θέση τους, αγνοώντας οποιεσδήποτε «άνωθεν» πιέσεις. Εστω κι αν πρόκειται να υποστούν τις συνέπειες της «ανυπακοής» τους! Θαυμάζω περισσότερο αυτούς που εξακολουθούν, παρά την «τιμωρία», να πράττουν στο ακέραιο το καθήκον τους.
– ΕΜΑΘΑ, (όπως έλεγε στο «Λόγο της 31ης του Μάρτη» (1968) ο Martin Luther King), ότι άσχετα από χρώμα, θρησκεία, και έθνος «πρέπει να μάθουμε να ζούμε όλοι μαζί σαν αδέλφια ειδάλλως θα πεθάνουμε όλοι μαζί σαν ανόητοι». Κι ακόμη, (όπως λέει ο Nelson Mandela στο «Μακρά πορεία προς την ελευθερία»), «ελευθερία δεν σημαίνει να σπάσεις μόνο τις αλυσίδες σου. Είναι και να ζεις με τέτοιο τρόπο, ώστε να σέβεσαι και να ενισχύεις την ελευθερία των άλλων»
– ΕΜΑΘΑ ότι το διεθνές λεγόμενο δίκαιο, οι «χάρτες» με τα κάθε είδους δικαιώματά μας, δεν εφαρμόζεται ποτέ σύμφωνα με τους περί δικαίου αισθήματος κανόνες του «παγκόσμιου κοινού νου». Εφαρμόζεται, δυστυχώς, σύμφωνα με τη διπλωματία των κανονιοφόρων, ή τους σφιχτούς οικονομικούς αποκλεισμούς (embargo) σε ασθενέστερες χώρες, που επιβάλλει μια κάστα ισχυρών κρατών στα οποία προέχει το οικονομικό συμφέρον όχι η ανθρώπινη ζωή. Η δε «δικαίωση» τέτοιων πολέμων είναι θέμα προπαγάνδας (Μ.Μ.Ε., «ανθρωπιστικοί πόλεμοι») ή προβοκάτσιας («χτύπημα κατά της διεθνούς τρομοκρατίας»).
– ΕΜΑΘΑ ότι το πιο σημαντικό δεν είναι αυτό που μας συμβαίνει, αλλά πώς το εκλαμβάνουμε και πώς το (δια)χειριζόμαστε. Οτι, ναι, είναι πιο φυσικό να αντιδράσεις «εν θερμώ» σε ένα γεγονός, παρά να κάτσεις και να σκεφτείς για λίγο ψύχραιμα τι είναι αυτό που σου συμβαίνει.
– ΕΜΑΘΑ πως αυτό που μας σώζει στις κάθε είδους «εμπόλεμες» περιόδους της ιστορίας μας, δεν είναι η απαραίτητα η οικονομική ισχύς: είναι η συλλογική μας αντίδραση, η ομόνοια και η αλληλεγγύη που επιδεικνύουμε ως κοινωνία, η συνοχή και η κοινή γραμμή των πολιτικών μας. Είναι το όραμα ενός ηγέτη που καθοδηγεί και οδηγεί το λαό του. Και πως όλα αυτά είναι θέμα παιδείας?
ΠΙΟ ΠΟΛΥ,
– ΕΜΑΘΑ ότι δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν (αυτό τέλειωσε). Ομως, μπορείς να καταστρέψεις άνετα το παρόν, με το να στενοχωριέσαι για το μέλλον (το μη προβλέψιμο).
– ΕΜΑΘΑ -κοντά στα άλλα που έχω ακόμη να μάθω- ότι το μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι ο τρόπος σκέψης μας. Κι όταν καταφέρουμε να αλλάξουμε τη σκέψη μας, ε, τότε είναι δυνατόν να αλλάξουμε τα πάντα?
Στ.Γ.Κ.
