13 Νοεμβρίου

Η  μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως (344, κατ’ άλλους 354 – 407) που τελεί (εορτάζει) την 13ην Νοεμβρίου η Εκκλησία μας, φέρνει στην σκέψη μου και στην καρδιά μου, τον Μεγάλο αυτόν πατέρα της εκκλησίας μας, την λεπτή και πολύπαθη αυτή ψυχή.
Στοχάζομαι τον Μεγάλο αυτόν βιωτή και υμνωδό της Ιερωσύνης, εκείνον που καλύτερα από κάθε άλλον έζησε και ύμνησε το μεγαλείο της Ιερωσύνης. Γιατί άλλο πράγμα είναι να υμνείς κάτι, και άλλο, το πρώτιστο και κεφαλειώδες, είναι να το ζεις.
Θυμάμαι, και συνεπαίρνομαι, Άγιε Ιωάννη Χρυσόστομε, τους εξαίσιους ύμνους σου προς την Ιερωσύνην, εκείνους τους έξι πύρινους και θεοφώτιστους λόγους σου “Περί Ιερωσύνης”, που για πρώτη φορά εδιάβασα και εμελέτησα στα ευλογημένα εκείνα χρόνια που εφοιτούσα στην Ιερατική Σχολή Κρήτης και ετοίμαζα την καρδιά μου και την ζωή μου για την ιπποτική και σταυροαναστάσιμη Ιερωσύνη. Αλήθεια, πόσο με εβοήθησαν εκείνοι οι λόγοι σου, αλλά και το παράδειγμά σου!
Και, επέρασαν πενήντα χρόνια από τότε που, αν και ανάξιος, εισήλθα στην Ιερωσύνην! Όπως πριν, έτσι και μετά την εισοδό μου στην Ιερωσύνη, με στηρίζουν, μαζί με την χάρη του Θεού, οι λόγοι σου και η Ιερομαρτυρική ζωή σου. Διαβάζοντάς τους βλέπω μια οικεία και πατρική συνομιλία σου με τους ιερείς μέσα από μια διαχρονική αξία και πολύτιμη προσφορά.
Αισθάνομαι κι εγώ την αδελφική υποχρέωση, ως ευεργετηθείς από εσένα, να συνομιλήσω με τους αγαπημένους μου συμπρεσβυτέρους αδελφούς, ειδικά σήμερα με την ευκαιρία της εορτής του μεγάλου μας Πατέρα και Διδασκάλου, Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Θα ήθελα να στοχασθώ μαζί τους την ομορφιά και το μεγαλείον της Ιερωσύνης. Θα ήθελα να θυμόμουνα μαζί τους το μεγάλο χρέος μας και κατά πόσον η εκπλήρωσις αυτού μεταφέρει τον Θεόν προς τον άνθρωπον και τον άνθρωπο προς τον Θεόν και μάλιστα σε μια τόσο δύσκολη και πολυτάραχη εποχή με πλούσια υλοφροσύνη και απεμπόληση ηθικών αξιών και προσώπων.
Θα ήθελα, αδελφοί μου συμπρεσβύτεροι, που σε σας αφιερώνω το ταπεινό μου αυτό γραφτό, όποιοι και να είσθε και σε όποια Μητρόπολη κι αν διακονείτε τον Θεόν και τον άνθρωπο, να στοχασθούμε την Ιερωσύνη, και να συνειδητοποιήσουμε οτι η Ιερωσύνη δεν είναι μονάχα Μυστήριο, αλλά και υπόσχεσις και προσδοκία.
Κάθε φορά που αναλογίζομαι και βιώνω αυτό που λέγεται Ιερωσύνη. Κάθε φορά που θυμάμαι την ευλογημένη ώρα της χειροτονίας μου, φέρνω στον νουν και στην καρδιά μου την όμορφη και φριτκή εικόνα της εις πρεσβύτερον χειροτονίας: ο Επίσκοπος κρατά με φόβον τον Αμνόν και τον τοποθετεί στα χέρια μας με την υπόμνηση να πάρομε την Μεγάλην αυτή Παρακαταθήκη και να την φέρουμε στην ζωήν με την διακονία μας: «λάβε την παρακαταθήκην ταύτην και φύλαξον αυτήν…». Γιατί, αλήθεια, η Ιερωσύνη είναι μια διακονία. Μια διαφύλαξις και προσφορά που τελείται στην γη και αναφέρεται στον ουρανό. Και για την οποίαν θα δώσομε λόγον στον Θεόν (Ματθ. 25, 20-30).
Σκέπτομαι την διακονίαν μας. Σκέπτομαι τι περιμένει ο Θεός και οι άνθρωποι εμάς. Σκέπτομαι τους Προφήτες της Π.Δ. με πόσο δέος, ταπείνωση και αυτογνωσία εδέχοντο την κλήση του Θεού και πώς με πύρινη καρδιά και αυτοθυσία εξεπλήρωναν το χρέος τους. Η αποδοχή της κλήσεως -της παρακαταθήκης- σημαίνει πάνω από όλα υπόσχεση και κάθε υπόσχεσις σημαίνει προσδοκία από τον Θεόν και τους ανθρώπους. Όταν υπόσχεσαι στον Θεόν, και μάλιστα κατά την φρικτή ώρα της χειροτονίας, ότι θα τον διακονήσεις, εκείνος προσδοκά. Το ίδιο κι ο λαός, ο οποίος μάλιστα αναφωνεί το “Αξιος”. Αυτό σημαίνει ότι δεν θέλει να τον διαψεύσεις. Φθάνει τόσοι και τόσοι άλλοι. Τουλάχιστον εμείς οι κληρικοί δεν πρέπει να διαψεύδουμε και να θανατώνουμε την προσδοκία του Θεού και των συνανθρώπων μας. Θα πρέπει γι’ αυτό να θερμαίνουμε το χάρισμα της Ιερωσύνης και να θερμαινόμαστε από αυτό. Είναι ένα χρέος μας και μια αναγκαιότητης, την οποίαν ο απόστολος Παύλος υπενθυμίζει στον Τιμόθεον: «αναμιμνήσκω σε αναζωπυρείν το χάρισμα του Θεού, ο εστίν εν σοι δια της επιθέσεως των χειρών μου” (Β’ Τιμοθ. 1,6)
Αδελφέ μου συμπρεσβύτερε: Ας σκεπτόμαστε το χρέος μας, η εορτή του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου είναι μια ευκαιρία. Ας αναλογιζόμαστε ότι είμαστε μια υπόσχεσις και μια προσδοκία. Το ξέρω ότι συναντάμε πολλές δυσκολίες. Οτι τον θεόν και τους εργάτες Του κυνηγούν σκοτεινές δυνάμεις (Εφεσ. 6,12) ότι πολλά είναι τα ζιζάνια, και επικίνδυνα, που φυτρώνουν στο χωράφι του Θεού, στο οποίο έχομε την τιμή και ευλογία να εργαζόμαστε. Μη συμμαχήσουμε με το κακό. Να αγαπάμε τον κακό και να μισούμε το κακό. Μην ολιγορήσουμε, μην αδρανήσουμε. Μην προδώσουμε για οποιοδήποτε λόγο, την άγια αποστολή μας. Μην μείνουμε ασυγκίνητοι στην προσδοκία του Θεού και των ανθρώπων. Ας μην μας καταλαβαίνουν οι άλλοι, και μάλιστα αυτοί που πρώτοι έχουν χρέος. Ο Χριστός, τον οποίον διακονούμε, και τον Οποίον προσφέρομε, διά του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας στους πιστούς, κι αυτός αδικήθηκε. Κι αυτός δεν κατανοήθηκε. Καλύτερα να μαρτυρήσουμε, παρά να προδώσουμε το θεόδοτο έργο μας που θα ήταν και η συμφορά μας.
Στην σημερινή εορτή της Ιερωσύνης, σας στέλνουμε μέσα από την καρδιά μας αδελφικές ευχές, και στον Χριστόν τις ικεσίες μας για την ενίσχυσή μας στο ύψιστον υπούργημα της Ιερωσύνης, που μας αξίωσε να διακονούμε.