» 70 χρόνια από την εκτέλεσή του
Με µια µαζική και µαχητική συγκέντρωση στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τα Λαγκάδια Γορτυνίας, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, εκατοντάδες µέλη και φίλοι του Κόµµατος και της ΚΝΕ απ’την Πελοπόνησσο, την Αττική, τη Στερεά, απότισαν την Κυριακή 28/07 φόρο τιµής στη µνήµη του Νίκου Πλουµπίδη. Η συγκέντρωση µε κεντρικό οµιλητή τον ΓΓ της ΚΕ ∆.Κουτσούµπα εκτυλίχτηκε σε κλίµα συγκίνησης και πλαισίωσε τα αποκαλυπτήρια της προτοµής του, στον κεντρικό δρόµο του χωριού, στο άπλωµα πάνω από το πατρικό του σπίτι.
Παραβρέθηκε πολυµελής αντιπροσωπεία της ΚΕ, ο συνονόµατος εγγονός του Νίκος µαζί µε άλλους συγγενείς του, αντιπροσωπεία της δηµοτικής αρχής µε επικεφαλής τον δήµαρχο Στ.Κούλη, ο οποίος έκανε µια σύντοµη παρέµβαση, αλλά και ο γλύπτης που φιλοτέχνησε την προτοµή, Μεµάς Καλογηράτος.
Ο σύντροφός Νίκος Πλουµπίδης έδωσε µια µάχη για το Κόµµα του, που εκείνη την εποχή βρισκόταν σε βαθιά παρανοµία. Για το Κόµµα του, που εκείνες τις τραγικές στιγµές µέσα σε εξαιρετικά δυσµενείς συνθήκες στεκόταν απέναντί του µε την πιο βαριά για έναν κοµµουνιστή ηγέτη κατηγορία.
Μια κατηγορία που χαρακτηρίστηκε µεγάλο, τραγικό λάθος. Ακριβώς εκείνες τις στιγµές αναδείχθηκε η µεγάλη φυσιογνωµία, η µεγάλη ηγετική προσωπικότητα ενός πραγµατικού κοµµουνιστή ηγέτη. Αντιµετώπισε µε νηφαλιότητα και µε αποφασιστικότητα τους στρατοδίκες και όταν αυτοί προσπάθησαν να εκµεταλλευτούν την µελανή και άδικη κατηγορία που του είχε αποδοθεί από το Κόµµα, ατάραχος και αταλάντευτος απαντούσε: ‘’Εκείνοι που µε αγαπούν και µε σέβονται οφείλουν να πειθαρχήσουν στο Κόµµα, να διαφυλάξουν την ενότητα του Κόµµατος και να έχουν εµπιστοσύνη στην ηγεσία του. Τιµή µου εγώ πάνω απ’ όλα έχω την τιµή του Κόµµατος. Ήµουν πιστός στο Κόµµα τότε που µε περιέβαλε µε στοργή και µε ανέβαζε στα ανώτατα αξιώµατα, είµαι πιστός και τώρα που καλά ή κακά, δίκαια ή άδικα µε κατηγορεί και µε στιγµατίζει. Θα παραµείνω για πάντα πιστός και θα πεθάνω κοµµουνιστής’’.
«Ε∆Ω ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΕ Ο ∆ΑΣΚΑΛΟΣ Ν. ΠΛΟΥΜΠΙ∆ΗΣ» όπως αναγράφεται στο µνηµείο που έχει ανεγερθεί στον τόπο τις εκτέλεσής του στο ∆ήµο Χαϊδαρίου. Γιατί δεν υπήρξε µόνο δάσκαλος των παιδιών του δηµοτικού σχολείου στη Βούρµπα της Ελάσσωνας, που ακόµα τον θυµούνται µε απέραντη αγάπη, αλλά δίδαξε και τους γονείς να στέλνουνε στο σχολείο, όχι µόνο τ’ αγόρια όπως ήταν συνήθεια, αλλά και τα κορίτσια. Εδίδαξε στους αγρότες πως να καλλιεργήσουνε καλύτερα τη γη τους για να έχουν καλύτερη ζωή. Εδίδαξε στους ανθρώπους που τον γνώρισαν το ήθος, την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια. Εδίδαξε στους συντρόφους του το θάρρος, την τόλµη, την αποφασιστικότητα και τη βαθιά πίστη στα ανθρώπινα ιδανικά. Όταν ο αστικός τύπος και το ραδιόφωνο οργιάζουν για την διαγραφή του, αυτός νηφάλιος απαντάει: ’’Η απόφαση του Κόµµατός µου είναι για µένα σεβαστή. Ήµουνα, είµαι κα θα είµαι πάντα πιστός στο Κόµµα µου’’.
Όλη η ζωή του ήταν µια προσφορά. Χωρίς να ζητήσει κάποιο αντάλλαγµα, πρόσφερε τις πολλές και πολύτιµες γνώσεις του στους νέους ανθρώπους. Πρόσφερε την συµπαράστασή του στους ανθρώπους του µόχθου, στους εργαζόµενους στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Πρόσφερε στο Κόµµα του την αφοσίωσή του και την πίστη του. Πρόσφερε την υγεία του, αρνούµενος να νοσηλευτεί σε σανατόριο για να µη λείψει ούτε µια στιγµή από τον αγώνα. Τέλος πρόσφερε το πολυτιµότερο ανθρώπινο αγαθό, την ίδια τη ζωή του. Κι έφυγε ικανοποιηµένος, γιατί το πέρασµά του απ’ τη ζωή έπιασε τόπο, όπως ο ξωµάχος που έσπειρε καλά το χωράφι του και είναι σίγουρος ότι θα έχει καλή σοδιά.
Η ζωή του ήταν σύντοµη. Έζησε µόνο 52 χρόνια. Από το 1902 που γεννήθηκε στα Λαγκάδια της Γορτυνίας, ως τις 14 Αυγούστου του 1954 που εκτελέστηκε, ύστερα από θανατική καταδίκη από το Στρατοδικείο της Αθήνας.
Από το 1925 που εντάσσεται στο ΚΚΕ, πρωτοστατεί στους αγώνες των αγροτών, των δασκάλων και των δηµοσίων υπαλλήλων. Πολλές φορές συλλαµβάνεται και άγρια ξυλοκοπείται από αστυνοµικούς. Βασανίζεται στην ασφάλεια. Φυλακίζεται επανειληµµένα και εκτοπίζεται αρνούµενος να κάνει οποιαδήποτε υποχώρηση ή συµβιβασµό. Ακόµα αρνήθηκε να υποσχεθεί ότι δεν θα προσπαθήσει να δραπετεύσει.
Στη διάρκεια της ∆ικτατορίας του Μεταξά, κάτω από συνθήκες βαθιάς παρανοµίας, καθοδηγεί κοµµατικές οργανώσεις στο Βόλο, στην περιοχή Μακεδονίας, Θράκης και µετά στην Αθήνα. Το Μάη του 1939 συλλαµβάνεται και εκτοπίζεται. Το Φλεβάρη του 1942 δραπετεύει από το σανατόριο της Τρίπολης και φτάνει στην Αθήνα.
Από τον Ιούνιο του 1942 ως µέλος του Π. Γραφείου του ΚΚΕ καθοδηγεί την ΚΟΑ, το ΕΕΑΜ, την ΟΚΝΕ και από το Φλεβάρη του ’43, µετά την αυτοδιάλυση της ΟΚΝΕ, καθοδηγεί και την ΕΠΟΝ. Οργανώνει τις µεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του λαού της Αθήνας εναντίον των κατακτητών που συγκλονίσανε όλη την Ευρώπη (σε αυτά τα συλλαλητήρια έχει αφιερώσει ο Γιάννης Ρίτσος το ποίηµά του ‘’Οι γειτονιές του κόσµου’’) και οργανώνει τις απεργίες των εργατών, των δηµοσίων υπαλλήλων, ακόµα και των αστυνοµικών…
Σπουδαίο κεφάλαιο, βέβαια, στη δράση του Νίκου Πλουµπίδη ήταν η καθοδήγηση της Οργάνωσης Προστασίας Λαϊκού Αγωνιστή(η ΟΠΛΑ), που συγκροτήθηκε το 1943, προκειµένου να περιφρουρήσει αγωνιστές από τα χτυπήµατα των αρχών κατοχής, των Ταγµάτων Ασφαλείας και άλλων ένοπλων αστικών οργανώσεων εναντίον του ΕΑΜ και του ΚΚΕ.
Κατά την διάρκεια του Εµφυλίου πολέµου, από το 1947 ως µέλος του Π. Γραφείου του ΚΚΕ καθοδηγεί την κοµµατική οργάνωση της Αθήνας. Μέσα στο 1949 συλλαµβάνονται και εκτελούνται οι άµεσοι συνεργάτες του, Βασίλης Μαρκεζίνης, µέλος της ΚΕ και ο Στέργιος Αναστασιάδης, µέλος του ΠΓ του κόµµατος.
Μετά την ήττα του ∆ηµοκρ. Στρατού Ελλάδας, αναλαµβάνει µέσα στην Αθήνα να συµµαζέψει, να δραστηριοποιήσει και να καθοδηγήσει ό,τι είχε αποµείνει από τις σκορπισµένες παράνοµες οργανώσεις του ΚΚΕ.
Το 1950 συµβάλλει στην ίδρυση της ∆ΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ που παίρνει µέρος στις εκλογές της 5ης Μάρτη. Το 1951 ιδρύεται µε την καθοδήγησή του η Ε∆Α από την οποία στις εκλογές της 9ης Σεπτέµβρη, µεταξύ των άλλων, εκλέγονται 10 βουλευτές φυλακισµένοι ή εξόριστοι κοµµουνιστές.
Το Νοέµβρη του 1952 συλλαµβάνεται.
Το 1953 από 24 Ιούλη ως 4 Αυγούστου δικάζεται από το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών.
Όταν το στρατοδικείο τον καταδικάζει δυο φορές σε θάνατο ακούει την απόφαση ψύχραιµα και δηλώνει στους δηµοσιογράφους ‘’Θα αντιµετωπίσω το θάνατο σαν Έλληνας κοµµουνιστής, όπως αντιµετώπισα και την κατηγορία στην ακροαµατική διαδικασία. Θα πεθάνω ήσυχος και γιατί έσπειρα αρκετό σπόρο και γιατί χιλιάδες νέοι Έλληνες θα πάρουν τη θέση µου, στον αγώνα και στην τελική νίκη του λαού’’.
Το Σάββατο 14 Αυγούστου 1954 στις 4:00 τη νύχτα ο Ν. Πλουµπίδης οδηγείται µπροστά στο εκτελεστικό απόσπασµα.
Τα τελευταία του λόγια: ‘’∆εν έχω κανένα βάρος στη συνείδησή µου και πιστεύω πως φεύγοντας αφήνω στο παιδί µου ένα όνοµα τίµιο. Θέλω ακόµα να πω στο παιδί µου πως ο πατέρας του ήταν ένας τίµιος αγωνιστής’’.
Μια ζωή αφιερωµένη στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του ελληνικού λαού. Πριν ακουστεί το ΠΥΡ ακούστηκε η κραυγή του Νίκου: ‘’ΖΗΤΩ ΤΟ ΚΚΕ’’.
Ο Νίκος πέφτει νεκρός, ενώ ακόµα τα χέρια του είναι δεµένα µε χειροπέδες, όπως φαίνεται στις φωτογραφίες που έχουν περισωθεί. Ακόµα, δείχνουν οι φωτογραφίες έναν στρατιώτη του εκτελεστικού αποσπάσµατος να κάνει εµετό, προφανώς αηδιασµένος από το έγκληµα που τον υποχρεώσανε να κάνει.
Ενάµιση χρόνο ακριβώς µετά την εκτέλεσή του, το Μάρτη του 1956, η 6η πλατειά Ολοµέλεια της ΚΕ αποκατέστησε τον Ν. Πλουµπίδη σαν πρότυπο αγωνιστή, κοµµουνιστή που έδωσε τη ζωή στην υπεράσπιση της εργατικής τάξης, της ειρήνης, της δηµοκρατίας και της προόδου.
Στο 8ο Συνέδριο τον Αύγουστο του 1961, το όνοµά του µνηµονεύτηκε ανάµεσα στα 21 µέλη της ΚΕ που έδωσαν τη ζωή τους για την υπόθεση του λαού.
Στις δύσκολες µέρες που περνάει σήµερα ο λαός µας, που όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται, και ιδανικά και συνειδήσεις και ιδεολογίες, η ζωή και η αγωνιστική δράση του Πλουµπίδη αποτελεί πηγή έµπνευσης και παρόρµησης.
Όλοι µας τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά και ,ιδιαίτερα, οι νέοι, έχουν ανάγκη από τέτοια φωτεινά παραδείγµατα.
* Ο Σπύρος ∆αράκης είναι Πρώην πρόεδρος µαρτυρικής ΜΑΛΑΘΥΡΟΥ Πρώην ∆ήµαρχος Μηθύµνης και µέλος του ∆.Σ. του ∆ικτύου Μαρτυρικών πόλεων και χωριών της Ελλάδος περιόδου 40΄- 45΄
(ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ)
