» Ο Έλληνας φοιτητής που αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα της Ιταλίας για τη ∆ηµοκρατία
∆υστυχώς, η Ευρώπη έχει επιστρέψει σε εποχές που η δηµοκρατία και η ελευθερία συρρικνώνονται και κερδίζουν έδαφος ο φασισµός και η οπισθοδρόµηση. Μερίδιο ευθύνης έχουµε όλοι. Γιατί θεωρήσαµε δεδοµένη την ελευθερία µας και απόρθητη τη δηµοκρατία µας, ενώ στην πραγµατικότητα, ο αγώνας για την ελευθερία και τη δηµοκρατία είναι µία διαρκής διαδικασία που δεν τελειώνει ποτέ.
Το ενοχοποιητικό για τη Χούντα περιεχόµενο του τηλεγραφήµατος του Associated Press, που δηµοσιεύουν «ΤΑ ΝΕΑ», διαφεύγει της δικτατορικής λογοκρισίας. Όρθιος, µε τα χέρια ανοιχτά, έβαλε φωτιά στα βρεµένα από βενζίνη ρούχα του και καθώς οι φλόγες τον τύλιγαν, κραύγασε. «Ζήτω η Ελεύθερη Ελλάδα»
Πρόκειται για τον Έλληνα Κωνσταντίνο Γεωργάκη, 22 ετών, από την Κέρκυρα, τριτοετή φοιτητή της Γεωλογίας στο Πανεπιστήµιο της Γένοβας. Ο Γεωργάκης αυτοπυρπολήθηκε το βράδυ της Παρασκευής σε πλατεία της Γένοβας και πέθανε το Σάββατο στο νοσοκοµείο Σαν Μαρτίνο, όπου µεταφέρθηκε, συνεπεία των εγκαυµάτων του. Όπως ανέφερε η αστυνοµία, «ο Έλληνας φοιτητής στάθµευσε µε το αυτοκίνητό του στην πλατεία, έβρεξε τα ρούχα του µε βενζίνη κι έβαλε φωτιά. » Τέσσερις οδοκαθαρισταί, που εργάζονταν εκείνη τη στιγµή στην πλατεία, έσβησαν τις φλόγες και µετέφεραν τον νεαρό στο νοσοκοµείο.
Ξηµερώµατα 19ης Σεπτεµβρίου του 1970, Γένοβα, Ιταλία. Ένα Fiat 500αράκι σταθµεύει πάνω στην πλατεία Ματτεότι. Λίγα λεπτά αργότερα ο 22χρονος Έλληνας φοιτητής Κώστας Γεωργάκης αυτοπυρπολείται φωνάζοντας: «Το έκανα για χάρη της Ελλάδας, ζήτω η δηµοκρατία, όλοι οι Ιταλοί ας αναφωνήσουν: Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα».
Ο Κώστας Γεωργάκης θυσιάζει τη ζωή του στον αγώνα κατά της Χούντας των Συνταγµαταρχών. ∆ίνει ό,τι πολυτιµότερο έχει προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσει την ευρωπαϊκή κοινή γνώµη µπροστά σε όσα βιώνει η Ελλάδα, τον τρίτο εκείνο χρόνο ανελευθερίας και κατάλυσης της δηµοκρατίας.
Άλλωστε… «Τι θα πει λεύτερος; Αυτός που δεν φοβάται τον θάνατο», έγραφε κάποτε ο Νίκος Καζαντζάκης. Και σίγουρα, η συγκεκριµένη φράση ταιριάζει απόλυτα στη θυσία του Έλληνα φοιτητή Κώστα Γεωργάκη για τη ∆ηµοκρατία.
Ο Κώστας Γεωργάκης γεννήθηκε στο νησί των Φαιάκων το 1948 και υπήρξε ενεργό µέλος της Ε∆ΗΝ (Νεολαία της Ένωσης Κέντρου). ∆ύο µήνες πριν από τον θάνατό του είχε προχωρήσει σε µια ανώνυµη αποκάλυψη µε βάση την οποία η χούντα είχε διεισδύσει µε ανθρώπους της και είχε διαβρώσει τις ελληνικές φοιτητικές οργανώσεις στην Ιταλία.
Ωστόσο, η ταυτότητά του έγινε γνωστή και ο ίδιος άρχισε να φοβάται για την οικογένειά του που βρισκόταν στην Ελλάδα. Τότε πήρε την απόφαση να πραγµατοποιήσει µια ενέργεια η οποία θα τραβούσε τα βλέµµατα της διεθνούς κοινής γνώµης.
Έτσι, το βράδυ της 18ης Σεπτεµβρίου έγραψε ένα γράµµα µε παραλήπτη τον πατέρα του, στο οποίο ανέφερε τα εξής: «Συγχώρεσέ µε γι’ αυτό που έκανα και µην κλάψεις. Ο γιος σου δεν είναι ήρωας. Είναι άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι, ίσως λίγο πιο φοβισµένος. ∆εν θέλω να µπείτε σε κίνδυνο από τις πράξεις µου, αλλά δεν µπορώ να κάνω διαφορετικά, παρά να σκέφτοµαι και να ενεργώ σαν ελεύθερο άτοµο.»
Αξίζει να σηµειωθεί ότι, πριν αυτοπυρποληθεί ο Κ. Γεωργάκης, είχε λάβει επιστολή του πατέρα του, ο οποίος τον πληροφορούσε ότι οι αρµόδιες αρχές θα του διέκοπταν την αναβολή στρατεύσεως και γι’ αυτό έπρεπε να επιστρέψει στην Ελλάδα.
∆εν λησµονούµε την επιγραµµατική φράση, από το γράµµα που έστειλε ο Κώστας Γεωργάκης σ’ έναν από τους συντρόφους του -γράµµα που έγραψε λίγες στιγµές πριν από την τραγική χειρονοµία του: «Είµαι βέβαιος ότι, αργά ή γρήγορα, οι λαοί της Ευρώπης θα καταλάβουν ότι ένα φασιστικό καθεστώς, όπως το Ελληνικό, που στηρίζεται στα άρµατα µάχης, δεν αντιπροσωπεύει µονάχα µια προσβολή στην αξιοπρέπεια των ελευθέρων ανθρώπων, αλλά και µια συνεχή απειλή για την ίδια την Ευρώπη’’.
Όταν ο Κώστας Γεωργάκης ρίχνει βενζίνη στα ρούχα του και µε ένα σπίρτο ανάβει τη φωτιά, οι µοναδικοί άνθρωποι που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στην πλατεία ήταν οι εργάτες καθαριότητας της πόλης. Αµέσως έτρεξαν να τον βοηθήσουν. Μεταφέρθηκε στο νοσοκοµείο, όπου δέκα ώρες αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή.
Οι Ιταλοί ταυτοποίησαν το νεαρό φοιτητή και ειδοποίησαν τον πατέρα του να πάει στην Ιταλία γιατί ο γιος του είχε πέσει θύµα τροχαίου ατυχήµατος και έδινε µάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Όταν έφτασε στην Ιταλία, εντελώς τυχαία (από έναν υπάλληλο του αεροδροµίου), ο τραγικός πατέρας µαθαίνει την αλήθεια. Την επόµενη ηµέρα στη Γένοβα έπρεπε να πάει στο νεκροτοµείο.
Η µαρτυρία του τραγικού πατέρα στον ερευνητή της υπόθεσης Κωνσταντίνο Παπουτσή είναι συγκλονιστική: «Ήρθε η ώρα αυτή και µε συνόδευσε στο νεκροτοµείο ο ιερέας. Μου ζήτησε ο ιατροδικαστής να κάνω αναγνώριση. Ήταν καµένος, δηλαδή κάρβουνο, καµένος µέχρι και τρία εκατοστά βάθος. Ναι, αυτό είναι το παιδί µου… Αυτός είναι ο Κώστας µου. Έκανα τον σταυρό µου, τον φίλησα και κατέρρευσα».
Η σορός του νεαρού φοιτητή έµεινε άταφη για τέσσερις ολόκληρους µήνες. Ο πρόξενος απαιτούσε από τον πατέρα να διαβάσει κατασκευασµένη δήλωση στην ΑΝΣΑ, µε αντάλλαγµα να πάρει τη σορό του παιδιού του στην Κέρκυρα. Εκείνος φυσικά και αρνήθηκε. Τελικά, το άψυχο σώµα του φοιτητή µεταφέρθηκε κρυφά στην Κέρκυρα µε το πλοίο «Αστυπάλαια», τον Ιανουάριο του 1971. Η ταφή του έγινε στο Α’ Νεκροταφείο Κέρκυρας.
Σήµερα στο σηµείο που αυτοπυρπολήθηκε υπάρχει αναµνηστική πλάκα µε την επιγραφή: «Στον νεαρό Έλληνα Κωνσταντίνο Γεωργάκη που θυσίασε τα 22 χρόνια του για την Ελευθερία και τη ∆ηµοκρατία της πατρίδας του. Όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι σκιρτούν µπροστά στην ηρωική του χειρονοµία. Η Ελεύθερη Ελλάδα θα τον θυµάται για πάντα».
Οι «τιµές» που του επιφύλαξε το Μεταπολιτευτικό κράτος είναι ένας δρόµος στην Θεσσαλονίκη, ένας δρόµος, µια πλατεία και µνηµείο στην Κέρκυρα…
*Ο Σπύρος ∆αράκης είναι π. πρόεδρος µαρτυρικής ΜΑΛΑΘΥΡΟΥ π. ∆ήµαρχος Μηθύµνης και µέλος του ∆.Σ του ∆ικτύου Μαρτυρικών πόλεων και χωριών της Ελλάδος περιόδου 40΄- 45΄ (ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ)
Πηγές: Ντοκουµέντα δηµοσιευθέντα από το περιοδικό «ΤΑΧΥ∆ΡΟΜΟΣ», 16.1.1975, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ
