Ένα µήνα µετά την έκρηξη του µότορσιπ “Πανορµίτης” στην Σούδα και στο φύλλο της 1ης Νοεµβρίου 1979 φιλοξενείται µία επιστολή που αφορά στην «αξιέπαινη ενέργεια πέντε ιερέων» όπως διαβάζουµε.
Αναφέρει σχετικά «∆ιάβασα στις εφηµερίδες πολλές ευχαριστίες συµπαράστασής τους στους κατοίκους της Σούδας που πλήγησαν από την έκρηξη του ΜΥΠ ‘‘Πανορµίτης’’ την 1.10.1979.
Πουθενά όµως δὲν διὰβασα ούτε ένα έστω, ευχάριστώ για τους πέντε ἱερεῖς, που ήλθαν στην Σούδα, είδαν από κοντά τη συµφορά που βρήκε τους κατοίκους της, είδαν τα γκρεµισµένα σπίτια, τις ετοιµόρροπες στέγες, τους φοβισµένους ανθρώπους, έµαθαν για µικρά παιδιά ποὺ µή έχοντας πιά οικογενειακή στέγη, διασκορπίστηκαν στα σπίτια φιλανθρώπων της Σούδας ή των Χανίων.
Οι πέντε αυτοί καλοί Σαµαρίτες είδαν, ἀπῆλθαν, µά ξαναήλθαν. Έφεραν µαζί τους όσο οικοδοµικά υλικά χρειάζονταν για να ξαναχτίσουν µια κατοικία που στέγαζε πρὶν ἀπό τή συµφορά µιά πολυµελή οικογένεια, πτωχή, µε πολλά µικρά παιδιά. Έβγαλαν ράσα, ντύθηκαν τα ρούχα της δουλειάς και άρχισαν το έργο. Τους είδα µε τα µάτια µου άλλους πάνω στις σκαλωσιές να χτίζουν σαν καλοί µαστόροι και άλλους να κουβαλούν τα οικοδοµικά υλικά.
Σταµάτησα για λίγα λεπτά και τους καµάρωσα. Σαν να έβλεπα µπροστά στα µάτια µου τον ίδιο το Χριστό µας να χαϊδεύει µε τα θεϊκά του χέρια τα κεφαλάκια των άκακων µικρών παιδιών. Γιατί στο σπίτι αυτό, που σε λίγες µέρες αποτέλειωσαν οἱ πέντε αυτοί καλοί ποιµένες του Χριστού, περιµαζεύτηκαν τα σκορπισµένα παιδιά τῆς οἰκογένειας για να νοιώσουν πάλι το στοργικό χάδι πάνω στα κεφαλάκια τους ἀπό τούς γονιούς των καί του Χριστού µας που οδήγησε κι ἐκεῖ τὰ βήµατα των πέντε καλών Σαµαριτών… Τούς συγχαίρω ἀπὸ τὰ βάθη της ψυχής µου.
Ένας Σουδιανός»
