» Ειδήσεις από το παρελθόν, όπως παρουσιάστηκαν μέσα από τις σελίδες των “Χ.ν.”
Μπορεί πλέον να υπάρχουν πολλοί τρόποι για να πουληθεί ένα αυτοκίνητο, ωστόσο, πριν από 42 χρόνια όπως διαβάζουμε στο φύλλο της 15ης Ιουλίου 1979 «Ο εισαγωγέας αυτοκινήτων δεν θα πωλεί νέα αυτοκίνητα, πρωτού εξαντλήσει τα παλιά που έχει και για τα οποία δεν έχει καταβάλει τον αυξημένο φόρο καταναλώσεως που επεβλήθη τελευταία.
Το μέτρο θα ληφθεί από το υπουργείο Εμπορίου, με αγορανομική διάταξη που καταρτίζεται με εντολή του υφυπουργού κ. Ι. Δημόπουλου, ώστε να αποκλεισθεί η περίπτωση να ζητούν οι έμποροι αυτοκινήτων αυξημένη τιμή με το αιτιολογικό ότι αυξήθηκε ο φόρος καταναλώσεως ενώ το αυτοκίνητο ήταν από τα εξαιρεθέντα αυτού λόγω προηγηθείσης παραγγελίας».
Η φορολογική πολιτική του κράτους για τα αυτοκίνητα , ώς μία απ τις κρατικές αθλιότητες , έλαβε χώρα το 1979 για να στηρίξει τον προυπολογισμό. Που τότε το αυτοκίνητο έφτανε και να εισφέρει στο 30% των κρατικών εσόδων.
Για μια νύχτα – κυριολεκτικά το 1979 ένα μικρό αυτοκίνητο που τότε κόστιζε 180 χιλιάδες δραχμές έφτασε 280-300000 φραχμές, λόγω αύξησης του φόρου. Και από τότε άρχισε το κυνήγι απ τους καταναλωυές του ιδιωτικού αυτοκινήτου ώς μέσον ευμάρειας, κοινωνικής προκοπής, και ευημερίας. Και ταυτόχρονα κάθε λογής αυτοκίνητα αμφιβόλου μηχανικής ποιότητας ( με προβλήματικά και μικρότερα μοτέρ λόγω φορολογίας ) γέμισαν την Ελλάδα, και την ατμόσφαιρα τότε με ρύπους. Εκτός τα θεμελιακά μποτιλιαρίσματα στα οποία συνέβαλαν τα πρώτα μέτρα της εφαρμογής μονά ζυγά το 1980 Όπου όλοι έτρεχαν να αγοράσουν μικρό δεύτερο αυτοκίντο 400-600 cc για να έχουν και μονό και ζυγό και να κυκλοφορούν.
Σε όρους τα αυτοκίνητα ώς προ’ι’οντα, τα εργοστάσια του εξωτερικού έφκιαχναν ειδικά για την Ελληνική αγορά αυτοκίνητα πάνω στο ίδιο πλαίσιο με μικρότερη μηχανή σε λίτρα χωρητικότητας , εξόχως βενζινοβόρα, και στα οποία δεν μπορούσαν να εφγαρμοστούν οι τεχνικές αντιρυπαντικές εξελίξεις της εποχής που εφαρμοζόνταν στα κανονικά εργοστασιακά μοντέλα .
Η ελλάδα για όλη την δεκαετία του 1980 είχε γεμίσει προβληματικά σαράβαλα – καινούργια δήθεν- ρυπογόνα επικίνδυνα στα χαρακτηριστικά ευστάθειας, φρεναρίσματος. Και οι πολίτες τα πλήρωναν πανάκριβα , γιατί το αυτοκίνητο ήταν εκτός από μέσο εξυπηρέτησης , και κοινωνικό status αφού το ίδιο το κράτος το είχε προσδιορίσει ώς τέτοιο.
Μέλιστα ήταν τα τότε περιοδικά και εφημερίδες γεμάτα διαφιμήσεις τύπου : ” αυτό το αυτοκίνητο αποτελεί επένδυση ” και αναφερόνταν στο status της μάρκας του αυτοκινήτου, και όχι στο προβληματικό ουσιαστικό προ’ι’όν που εισήγετο στην Ελληνική αγορά, χωρίς προδιαγραφές ουσιαστικά.
Όλα τα χρόνια από το 1979 και ώς το 1992 που δόθηκε μια απόσυρση ( και πάλι τίποτα το σπουδαίο) τα σλόγκαν τα διαφημιστικά , για κάθε μάρκα αυτοκινήτου ήταν καθημερνά. ” όλο προσόντα ” — ” οι έξυπνοι οδηγούν ” κλπ κλπ
Το 1983 σε μελέτη που δημοσιεύτηκε αρμοδίου φορέα είχε επισημανθεί ότι υπολογιστικά προσδιορίστηκε ότι στους τότε κύριους Ελληνικούς δρόμους έλλειπαν 400-500 χιλιάδες σήματα βηθητικά των οδηγών.
Καινούργια αυτοκίνητα ε μικρές μηχανές ( λόγω φορολογίας) άλλαζαν μηχανές και έβαζαν μεταχειρισμένες μεγαλύτερες του ίδιου μοντέλου, που εισάγονταν από το εξωτερικό, αμφιβόλου αξίας. Ακόμη και αυτοκίνητα έφευγαν απ την Ελλάδα για τουρισμό και οι ιδιοκτήτες των άλλαζαν μηχανή στο εξωτερικό.
Το χάλι ήραν ανελέητο, η εισπρακτική πρακτική απ το κράτος εν ενδιαφερόνταν για την ασφάλεια των μετακινήσεων με τα προβληματικά αυτοκίνητα που εισάγονταν ειδικά για την Ελλάδα, … το όλο σκηνικό ωρίμασε γεννεαογικά.. και το 2008 δόθηκε η απαλλαγή μειωτικά φόρων των αυτοκινήτων με κινητήρες μεγάλου κυβισμού. ( δηλαδή επιδοτήθηκαν οι καταναλωτικές εισαγωγές αυτοκινήτων μεγάλου κυβισμού ) — δηλαδή το Ελληνικό κράτος επιδότησε τις εξαγωγές των χωρών των αυτοκινητοβιομηχανιών— και γέμισε η Ελλάδα με αυτοκίνητα μεγάλα, εις τα οποία το 2010 – ένα χρόνο μετά- επεβλήθει απ το κράτος ο φόρος πολυτελείας – έστω και σε ακινησία- για την κρατική εισπρακτική φορολογική αρπαχτή.
Αυτή ήταν η διαχρονική πρακτική για την αυτοκίνηση του Ελληνικού κράτους με αρχή το 1979-.
Στα φοιτητικά χρόνια του τέλους της δεκαετίας του 1970, και ώς το 1984 ίσως και παραπέρα, η κατοχή απ τον φοιτητή αυτκινήτου, ή η χρήση του οικογενειακού αυτοκινήτου απ τον φοιτητή ήταν και δέλεαρ ευζω’ί’ας για τις φοιτήτριες , αλλά και γενικά σε όλο το νεανικό τότε φάσμα αντίστοιχα. Το ίδιο και η κατοχή μηχανής δίκυκλης.