1983 χρόνια μετά…

Βγάζει το ποντικοφαγωμένο φάκελο και τον ακουμπά πάνω στα πόδια του…
Υποφάκελος σε καλύτερη κατάσταση: μου δείχνει μια αξονική τομογραφία του έτους 2012. Αλλος υποφάκελος με ιατρικές εξετάσεις που έκανε κάποια στιγμή το μακρινό 2008, μου λέει…
Μια ακτινογραφία για τη μέση μού δείχνει, «ένα παραπεμπτικό γιατρού» μου λέει, μια συνταγή μη εκτελεθείσα, χαρτάκια μικρά, όλα καλώς φυλασσόμενα στο ποντικοφαγωμένο κιτρινιασμένο κίτρινο φάκελο…
Ολος ο πλούτος της ζωής, της ανάποδης, της λάθος(!), της άχαρης σαν πικρός θεόπικρος καφές. Τα λάθη κι οι αντιξοότητες της μοίρας, τα απελπισμένα “βοήθεια” καθώς τείνει τη χείρα προς όποιον μπορεί και θέλει να ελεήσει… όλα τούτα κι άλλα τόσα πλέον καλά αποτυπωμένα στο μαυρισμένο και ρυτιδιασμένο πρόσωπό του!
Ενας στη “χώρα του άπλετου ηλιοφωτός” πολίτης…
Ενας από κείνους τους πολλούς που θωρούμε πια να περπατούν ανάμεσά μας, να ψάχνουν στους κάδους σκουπιδιών, κείνους τους σκληρά αλλοτινούς εργαζομένους που ’χάσαν τη δουλειά τους, που σταδιακά ’χάσαν το σπίτι τους, και πια ένα παγκάκι, ένα υπόστεγο στέγει το κορμί τους…
[«Συγχώρεσέ με Θε μου, μη τα θωρείς τα μάτια μου…»].
Κοντογουλί και ευθυτενής ετοιμάζει τα χαρτιά του, με προσεκτικό τρόπο. Τα κλείνει και πάλι μες στον φάκελο, κι εκείνον υπό μάλης παίρνει και τραβά παρά κει. Στο βασίλειό του, στο ένα μέτρο γης που ο θεός μάς έχει για το χωμάτινό μας σώμα…
Ακουμπά την πλάτη του στον τοίχο, βγάνει το σακίδιό του και τοποθετεί ευλαβικά τον φάκελο εντός του. Ολο του το κινητό βασίλειο εκεί μέσα· ποιος ξέρει -όχι εγώ Θε μου- τι και πώς!
…Ενας ακόμη άνθρωπος που συνεχώς σταυρώνουμε, τούτος ο τόπος που συνεχώς σταυρώνουμε, τούτη η Ζωή που συνεχώς αλυχτά σε ώτα μη ακουόντων· μια και δυο και τρεις εικόνες μπρος στα μάτια μου τούτη τη στιγμή, Μεγάλη Τρίτη σωτηρίου έτους 2016, μόλις 1983 χρόνια από τη σταύρωσή σου Θε μου…