34 χρόνια πριν και στο φύλλο της εφηµερίδας της 19ης ∆εκεµβρίου 1990 δηµοσιεύεται µία επιστολή του αείµνηστου σπουδαίου στιχουργού Μανώλη Ρασούλη, ο οποίος διηγούταν την περιπέτεια του στη διαδροµή Ηράκλειο – Χανιά.
ΚΤΕΛ, οδηγοί κι ένας
ταλαίπωρος επιβάτης
Γράφει ο Μ. Ρασούλης σχετικά:
«Κύριε ∆ιευθυντά,
ερχόµενος χθες από Ηράκλειο στα Χανιά για να µιλήσω για τις αντιλήψεις µου για την πολιτισµική αναβάθµιση της Κρήτης, στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ αρ. 44 συνέβη κάτι που όχι µόνο µε εξόργισε αλλά δείχνει και µια νοοτροπία απαράδεκτη και αχαρακτήριστη.
Σταµατώντας το λεωφορείο στο Ρέθυµνο πλησίασα τον οδηγό που δεν έχε σβήσει τη µηχανή και τον ρώτησα αν µπορούσα να πάω στο σταθµό για λόγους ανωτέρας βίας (έπρεπε να κατουρήσω). Μόλις ανέβουν οι επιβάτες µου είπε θα φύγω.
Ούτε µισό λεπτό δεν έχοµε βρε παιδί µου; του είπα.
∆εν µπορούσα να κρατήσω άλλη µια ώρα και κατέβηκα. Έκανα όσο γρηγορότερα µπορούσα. Κι όταν γύρισα τρέχοντας ο οδηγός είχε κλείσει τις πόρτες κι έφευγε
Ωστόσο τα πράγµατά µου ήταν µέσα, όλα µου τα γραπτά, χρόνων κόπος, και αξίας κάποιων χιλιάδων δραχµών.
Πρόφτασα και πήδησα µέσα. Είπα: φεύγεις χωρίς να δεις αν λείπει κάποιος επιβάτης;
Κάτι είτε, ύψωσε τη φωνή, πήγε να βγει και από πάνω. Ακολούθησε έντονος διάλογος.
Αυτό που θέλω να τονίσω εδώ είναι το αλαλούµ που χαρακτηρίζει την εν γένει ατµόσφαιρα και ετσιθελισµό οδηγών και εισπραχτόρων.
Η όλη νοοτροπία είναι ανάλογη µε το αίσχος τουαλέτα στο σταθµό Ρεθύµνου που ενώ πολλάκις έχω καλέσει το ΚΤΕΛ να πάει να πάρει όλα τα υλικά από ένα φίλο µου στο Ηράκλειο που έχει είδη υγιεινής, όλα δωρέαν, προσφορά του φίλου µου για να τη φτιάξουν για να µην ξεφτίλιζόµαστε όλοι στους ξένους αγρόν ηγόρασε το αγαπητό ΚΤΕΛ.
Κατά τα άλλα τρεις φορές που πήγα κι ήρθα Ηράκλειο-Χανιά την περασµένη βδοµάδα, µε πρήζανε όλοι οι οδηγοί µε επαναληπτική κασέτα το αδυσώπητο ‘‘οδηγώ και σε σκέφτοµαι’’ κι άλλα τέτοια δηµιουργώντας µέσα στο λεωφορείο κλίµα σκυλάδικου.
Αν θένε να τ’ ακούνε οι οδηγοί να βάζουν ακουστικά αν και δεν είναι επαγγελµατικό να οδηγούν άλλους ανθρώπους και να τη σκέφτονται µε τα µάτια κλαµµένα και τα φρένα σπασµένα.
Θα πέσοµε στο γκρεµό.
Εγώ όµως, τι φταίω να κοιτώ τ’ ανεπανάληπτα τοπία της πατρίδας µας που σχεδόν την πούλησαν στους ξένους και να µού ‘ρχονται στ’ αυτιά όλα τα πολιτιστικά απόβλητα της Αθήνας και του υποκόσµου.
Και καλά που σε δύο περιπτώσεις την περασµένη βδοµάδα ο οδηγός και ο εισπράχτορας κάπνιζαν ενώ η ταµπέλα έλεγε: απαγορεύεται το κάπνισµα. ∆εν θέλω να πάθω ούτε καρκίνο του πνεύµονα ούτε καρκίνο του πνεύµατος επειδή κάποιοι είναι αλαλούµ κατ’ επάγγελµα. Ε, όχι να τη βγαίνουν κι από πάνω. Και ειδικά σε µένα. ∆εν τους παίρνει.
Ας το ξανασκεφτούνε οι ιθύνοντες του ΚΤΕΛ κι αν δεν µπορούν να βρουν λύση, µπορώ να τους τη δώσω εγώ.
Ευχαριστώ πολύ
Μανώλης
Ρασούλης
στιχουργός – συγγραφέας µόνιµος και νόµιµος επιβάτης».
