«Ο Φλεβάρης έχει βάλει/ τη σφραγίδα “καρναβάλι”./ Κι ύστερα φωνάζει “εμπρός/ τώρα γλέντι και χόρος!”// Μύτες γίνονται μυτάρες/ και τ’ αυτιά γίναν αυτάρες./ Να μαλλούρες και γυαλάκια,/ στοματάρες και μουστάκια.// Κι άνοιξαν οι ουρανοί,/ σεληνάνθρωποι, Αρειανοί/ κατέβηκαν με σβελτάδα/ και πατήσαν στην Ελλάδα. […] Να ‘χαμε όλη τη χρονιά/ χαρτοπόλεμο, παιδιά!/ Μα κι απόκριες κάθε μήνα,/ μουσικές και σερπαντίνα./ Κουτσοφλέβαρε, λεβέντη,/ τ’ άναψες καλά το γλέντι./ Γρήγορα να φέρεις πάλι,/ χορό, γέλια, καρναβάλι».// Από το ποίημα “Καρναβάλι” της Ρένας Καρθαίου.
«Σ’ αυτή την εύθυμη γιορτή/ πετώ κορδέλες, κομφετί/ και σείουμαι και λυγιούμαι,/ θέλω να σύρω τον χορό,/ δείτε τα νύχια μου πατώ,/ και λέω και δεν κρατιούμαι.// Τη σάκα μου τη φύλαξα/ να κοιμηθεί για λίγο,/ σήμερα απ’ τα μαθήματα/ βρήκα αφορμή να φύγω./ Σήμερα μόνο για χαρές/ εξύπνησα και γέλια./ Κοιτάτε με όλοι,/ μασκαράς δεν είμαι στην εντέλεια;// Σήμερα γλέντια και χαρές,/ τραγούδια και παιχνίδια,/ φόρεσα ρούχα παρδαλά,/ λουλούδια και στολίδια./ Πετώ τη σκούφια μου ψηλά,/ με βλέπει ο κόσμος και γελά». Το ποίημα “Αποκριά” της Κατίνας Παΐζη.
«Μακριά σ’ ένα άλλο κόσμο γίνηκε αυτή/ η αποκριά/ το γαϊδουράκι γύριζε μες στους έρημους δρόμους/ όπου δεν ανάπνεε κανείς/ πεθαμένα παιδιά ανέβαιναν ολοένα στον ουρανό/ κατέβαιναν μια στιγμή να πάρουν τους αετούς τους/ που τους είχαν ξεχάσει/ έπεφτε χιόνι γυάλινος χαρτοπόλεμος/ μάτωνε τις καρδιές/ μια γυναίκα γονατισμένη/ ανάστρεφε τα μάτια της σα νεκρή/ μόνο περνούσαν φάλαγγες στρατιώτες εν δυο/ εν δυο με παγωμένα δόντια.// Το βράδυ βγήκε το φεγγάρι/ αποκριάτικο/ γεμάτο μίσος/ το δεσαν και το πέταξαν στη θάλασσα/ μαχαιρωμένο.// Μακριά σ’ έναν άλλο κόσμο γίνηκε αυτή/ η αποκριά». Το ποίημα “Η Αποκριά” του Μίλτου Σαχτούρη.
«Στον τελευταίο χορό μεταμφιεσμένων/ καθένας θα ντυθεί το τολμηρότερο./ Εδώ τις έχω τις στολές/ αναποφάσιστες:/ Άγγλος αποικιοκράτης στην Ινδία/ συγκλητικός του Κόμμοδου με πλήρη γούστα/ λόρδος απρόσιτος σε ιπποδρομίες του Άσκοτ/ κρουπιέρης μεγιστάνων στο Λας Βέγκας/ ποιητής μιας ρίζας άδικης, ξεριζωμένης./ Αν όμως οι άποικοι ξεσηκωθούν;/ Κι αν τ’ όργιο κλείσει μ’ εντολή σφαγής;/ Τι πλήξη ο διαρκής θρίαμβος των αλόγων μου!/ Πάντα θα παίζουνε και πάντα θα μοιράζω;/ Και πώς να μου ριζώσει η ρίζα για καλά,/ αν πρώτα δεν την κόψω από τη ρίζα;/ Α μπα. Μ’ ότι φοράω θα πάω./ Κανείς δεν αναγνώρισε ποτέ/ έναν εκ γενετής συνταξιούχο». Το ποίημα “Μάσκες” του Γιάννη Βαρβέρη.
Στάσεις σε 2+2 ποιήματα για τις Απόκριες σήμερα. Παιδικά, μιας άλλης εποχής το πρώτο και το δεύτερο. Νοσταλγίας αναγνώσματα… Για προβληματισμό διαχρονικά το τρίτο και το τέταρτο… Καλή Αποκριά και καλή Σαρακοστή!
Και… στα πεταχτά
Για τις “μάσκες της χαράς” κάνει λόγο στις δύο πρώτες σημερινές της μαντινάδες η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. «Ψεύτικη μάσκα τση χαράς στο πρόσωπο μου βάζω,/ κανείς δεν θέλω να με δει, όταν αναστενάζω», μας λέει στην πρώτη. «Μια μάσκα βάνω τση χαράς τα δάκρυα να κρύψω/ τον πόνο απ’ τον χωρισμό να μην αποκαλύψω», μας λέει στη δεύτερη. Η ελπίδα, ωστόσο παραμονεύει… «Τις φετινές τις Απόκριες, αν θες χαρά να νιώσω/ στο μονοπάτι του σεβντά, έλα να σ’ ανταμώσω», μας λέει στην τρίτη.
Αν ψήφιζα στην Α΄ Αθήνας και αν ψήφιζα, βέβαια, Νέα Δημοκρατία, θα ψήφιζα μονοκούκι τον υπουργό Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκο Πιερρακάκη. Όχι μόνο για το έργο που έχει κάμει, αλλά και για τη δήλωση που έκαμε “κατεβαίνοντας” στην προεκλογική μάχη: «Αυτό που ενδιαφέρει τον κόσμο είναι να έχουμε αντίπαλο τα προβλήματα και όσο τα έχουμε τόσο κερδίζουμε όλοι» δήλωσε λέει, μεταξύ των άλλων. Τα που μου είπε τις προάλλες ένας παλιός καλός φίλος και μου ζήτησε να το κάμω “πεταχτό”.
«Άκουσες την Κραυγή και κίνησες. Πέρασες από αγώνα σε αγώνα όλες τις θητείες του στρατευόμενου ανθρώπου. Πολέμησες μέσα στο μικρό τσαντίρι του κορμιού σου, μα να, στενή σου φάνταξε η παλαίστρα πνιγόσουν, και χύθηκες να ξεφύγεις. Στρατοπέδεψες στη ράτσα σου, γιόμωσες χέρια και καρδιές, ανάστησες με το αίμα σου τους φοβερούς προγόνους και κίνησες μαζί με τους νεκρούς, τους ζωντανούς και τους αγέννητους να πολεμήσεις». Επιστρέφω συχνά στην “Ασκητική” του Νίκου Καζαντζάκη αναζητώντας την “κρη(ι)τική” του ματιά…
