Ήταν ένα, δύο χρόνια πριν ξεκινήσουν οι Ολυµπιακοί Αγώνες 2004 στην Αθήνα. Ήταν τότε που σε ολόκληρη την Ελλάδα αθλητικά έργα στο πλαίσιο του προγράµµατος “Ελλάδα 2004” είχαν εγκριθεί και οι µηχανές για τα έργα είχαν πάρει φουλ µπροστά. Ήταν και το όµορφο Ρέθυµνο στο οποίο εγκρίθηκε από το συγκεκριµένο πρόγραµµα η κατασκευή του “Αρκάδιου Αθλητικού Κέντρου” ∆ήµου Ρεθύµνης, στην κοινότητα Αµνάτου. Τα χρόνια περνούσαν αργά, βασανιστικά, αποκαρδιωτικά… αλλά περνούσαν τα άτιµα. Αθλητικό Κέντρο γιοκ… Χρόνια 20 µετά από τους Ολυµπιακούς Αγώνες του 2004, τελικά το Αρκάδιο Αθλητικό Κέντρο έγινε πραγµατικότητα και θα πατηθεί ο χλοοτάπητάς του την Κυριακή 3 Νοεµβρίου από ποδοσφαιρικές οµάδες.
Είκοσι χρόνια µετά… 20 χρόνια µετά…
Μιλώντας µε τον δήµαρχο Ρεθύµνης Γιώργη Μαρινάκη, χαµογέλασα διότι ο άνθρωπος και ως αυτοδιοικητικός δεν παίζεται. «Παρά τα προβλήµατα, των τόσων χρόνων καθυστερήσεις, δεν εγκαταλείψαµε, ήταν πάγιο αίτηµα της τοπικής κοινωνίας, ένας ελεύθερος χώρος να διαµορφωθεί σε ένα σύγχρονο στάδιο, για τις ανάγκες της περιοχής… είναι και ένα µήνυµα προς την Αυτοδιοίκηση ότι, δεν εγκαταλείπουµε ποτέ. Ό,τι ξεκινάµε, οφείλουµε να το τελειώσουµε, πάντα να έχουµε ευήκοον ους στα αιτήµατα των τοπικών κοινωνιών, ιδιαίτερα της ενδοχώρας», ήταν τα λόγια του.
Λέµε πολλές φορές αστειευόµενοι στις παρέες µας «Ε και τι έγινε, τι είχαµε τι χάσαµε». Όχι φίλε µου, χάσαµε και παραχάσαµε. Όταν καταφέρνεις ως υπηρεσία, φορέας, τοπική αυτοδιοίκηση να δηµιουργήσεις το οτιδήποτε προς όφελος των πολιτών, των δηµοτών, ποτέ δεν εγκαταλείπεις άσχετα τα προβλήµατα και αναχώµατα που θα ορθωθούν εµπρός σου. Τα προσπερνάς, αντέχεις, αγωνίζεσαι και νικάς, γιατί στα µάτια σου µέσα και στη σκέψη σου, στο µυαλό σου και στο συναίσθηµά σου, υπάρχει ο πολίτης, ο δηµότης, ο πιτσιρικάς και το αύριο στο οποίο έχεις υποχρέωση να αφήσεις υπογραφή βαριά και ευανάγνωστη.
