Το 2023 και το 2024 περιέχουν δύο θλιβερές, και καταραµένες, θα έλεγα, επετείους για τον Ελληνισµόν.
Το 2023 είναι η εκατοστή επέτειος της Συνθήκης της Λωζάννης, το τέλος, ίσως, της Μεγάλης Ιδέας. Όλα αυτά είναι γνωστά και χιλιοειποµένα. Νιώθοµέν, όµως, την ανάγκη να τα υπενθυµίζοµεν.
Η Ελλάδα, κάτω από τον Βενιζέλον, εισήλθε στον Α’ Παγκόσµιο Πόλεµο στο πλευρό της Αντάντ. Μετά το τέλος του πολέµου οι νικητές µας έβλεπαν να λαµβάνωµε µέρος µαζί τους στα επινίκεια από την Αψίδα του Θριάµβου µέχρι τον Παρθενώνα. Ο Βενιζέλος ήθελεν να συνδεθεί περισσότερο µε τους νικητές. Πήρε την εντολήν, εκ µέρους των ∆υνάµεων, να στείλει στρατεύµατα η Ελλάδα στην Μικράν Ασία, στη Σµύρνη και την ενδοχώραν, τον Μάιον του 1919.
Το αποκορύφωµα της πολιτικής του δε ήταν η Συνθήκη των Σεβρών της 10ης Αυγούστου, 1920. Κι’ ενώ όλοι πίστευσαν ότι η Μεγάλη Ιδέα θα πραγµατοποιόταν, µε πρώτο στάδιο τη Συνθήκη των Σεβρών, άρχισεν η αντίστροφη µέτρηση, µε την ήτταν του Βενιζέλου το Νοέµβρη του 1920, τις φιλοδοξίες µερικών από τους «φίλους» µας, την πολιτικήν του Λένιν, την εµφάνιση του Κεµαλ. Η φωτιά της Σµύρνης ακύρωσεν την Συνθήκη των Σεβρών στη πράξη και ωδηγηθηκαµε στη Λωζάννη.
Ο Βενιζέλος, ο κύριος εκπρόσωπος της Μεγάλης Ιδέας, αναγκάσθηκε να ηγηθή της Ελληνικής αντιπροσωπείας στη Λωζάννη, εκ µέρους των ηττηµένων.
Με τη Συνθήκη της Λωζάννης τον Σεπτέµβρη 1923 αντικαταστήσαµε τη Συνθήκη των Σεβρών. Η Τουρκία υπόγραψε ως νικητής µε τον Ισµέτ Πασά. Κι’ ενώ η Τουρκία απεποιήθη κάθε σχέση µε την Κύπρο, ξέχασεν αυτή τη δέσµευσή της µε τη Συνθήκη της Λωζάννης και πράττει αυτά που βλέπουµε σήµερα.
Αυτή είναι η πρώτη θλιβερή επέτειος, το 2023. Το 2024, όµως, έχοµε µια άλλη θλιβερή , καταραµένη, επέτειο: τα πενήντα χρόνια από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο του 1974.
Με τις συµφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου του 1959 µπήκε στην ευθείαν ο δρόµος για επέµβαση της Τουρκίας στην Κύπρον, παρ’ όλην τη δέσµευσή της στη Συνθήκη της Λωζάννης, όπως αναφέρεται πιο πάνω. Αδέξιοι χειρισµοί από Ελληνικής πλευράς, µελετηµένες ενέργειες από Τουρκικής πλευράς, έδωσαν πλεονεκτήµατα στην Τουρκία. Τραγική αδυναµία να εκµεταλλευθή η Ελληνική πλευρά τα υπέρ της στοιχεία το 1964-67. Η χούντα στην Ελλάδα, η αποχώρηση της Ελληνικής µεραρχίας, η διαµάχη µεταξύ των Κυβερνήσεων Κύπρου και Ελλάδας, το πραξικόπηµα και η τουρκική εισβολή, τα αποτελέσµατα της οποίας µας κατατρέχουν µέχρι σήµερον.
∆εν είναι, παρ’ όλον τούτον, αργά. Χρειάζεται µία µελετηµένη πολιτική από ανθρώπους που γνωρίζουν τη δουλειά τους και τους δαιδάλους της διεθνούς πολιτικής πλάι στο δεδοµένον πατριωτισµό και εντιµότητά τους.
*Ο ∆ρ Χρίστος Α. Θεοδούλου είναι barrister-at-law (Lincoln’s Inn, London), ∆ιδάκτωρ Πολιτικών Επιστηµών & ∆ιεθνών Σχέσεων (Η.Ε.Ι., Γενεύης, Ελβετίας). Πρώην Μέλος της Γενικής Γραµµατείας του ΟΗΕ στο Τµήµα των Ανθρωπίνων ∆ικαιωµάτων και Πρώην Επιµελητής του Πάντειου Πανεπιστηµίου.
Τον Δεκέμβρη του 1944, είναι η 2η κατά σειρά Εθνική τραγωδία , μετά το 1922, ( η τρίτη είναι η στρατιωτική χούντα το 1967-1974).
Τον Δεκέμβρη του 1944 υπεύθυνη για την τραγωδία είναι η αριστερά και η ισχυρή παρέμβαση του κκε μέσα στο ΕΑΜ , μια και την 7η Δεκεμβρίου ( ημέρα Πέμπτη )το βράδυ στο πολιτικό γραφείο του ΚΚΕ ( Σιάντος- Ιωαννίδης- κλπ ) δεν δόθηκε η εντολή ( υπήρξε μάλιστα περίεργη για να εξηγηθεί άρνηση ) για κατάληψη της πρωτεύουσας και της εξουσίας μεταπολεμικά στην χώρα.
Στοιχειώνει την Ελλάδα και την κοινωνική και οικονομική εξελιξή της από τότε, η άρνηση των ηγετών του κκε τότε , να καταλάβουν την εξουσία , που ήταν υπόθεση ώς το τέλος της επόμενης ημέρας Παρασκευής 8/12/1944.
Είχε πρροηγηθεί η εξ ίσου περίεργη απόφαση της ηγεσίας του κκε να μήν χτυπήσει– τους αντιδραστικούς Χίτες και την δολοφονούσα το συλλαλητήριο Χωροφυλακή, ο βαρύς οπλισμός που υπήρχε στην ταράτσα και στο κτήριο του ΚΚΕ ( Όθωνος αρ 6 στο Σύνταγμα ) και να ισοπεδώσει την αντίδραση των ώς τότε δοσιλόγων και των πολιτικών του προπολεμικού αυταρχισμού , που ήθελαν να κυριαρχήσουν – και κυριάρχησαν και κατέλαβαν τα επόμενα χρόνια στο κράτος, και που εξανδραπόδησαν κάθε πρόοδο από τότε για την χώρα και τους πολίτες.
Ο Μίκης Θεοδωράκης έλαβε μέρος ώς νέος 19 ετών τότε στο αγωνιστικό ειρηνικό συλλαλητήριο της 3ης Δεκεμβρίου , και σε φωτογραφία εικονίζεται να κατεβαίνει ώς μέλος του συλλαλητηρίου την οδό Βασ. Γεωργίο Α’ μπροστά και παρακάτω απ το αντιδραστικό τότε ξενοδοχείο – στρατηγείο της αντίδρασης δίπατο τότε ξενοδοχείο Γκράν Βρεττάνια .
Από την 3η Δεκέμβρη ( Κυριακή ώς την 7-8 ΣΔεκέμβρη 1944 ) με την άρνηση της ηγεσίας του ΚΚΕ να καταληφθεί η πρωτεύουσα ώς το εξουσιαστικό διοικητικό αντιδραστικό τότε κυβερνοσύστημα της χώρας και η διοικησή του , είναι η 2η μεγάλη Εθνική τραγωδία μετά την μικρασιατική καταστροφή του 1922.
Το 2024 λοιπόν δεν είναι μόνο η μνημική θλιβερή επαίτειος της κυπριακής προδοσίας του 1967- 1974 , με την οποία οι χουντικοί του Ιωαννίδη είχε συνεργαστεί για να μπουν οι Τούρκοι στην Κύπρο ( τα μαγνητοφωνημένα αποσπάσματα της συνεδριάσεως του Ελληνικού Στρατιωτικού συμβουλίου σαφώς και αποδικνύουν την συνεργασία Χούντας του Ιωαννίδη και Τούρκων ), αλλά είναι η η επέτειος 80 χρόνων του 1944 και της τραγωδίας των δολοφονημένων των διαδηλωτών του συλλαλητηρίου της 3ης Δεκεμβρίου και της περίεργης —- έως στα όρια της προδοσίας του αντιστασιακού λαού — απόφασης της ηγεσίας του κκε , να μην καταλάβει την εξουσία της χώρας στο όνομα του αγωνιζόμενου και πεινασμένου αντιστασιακού λαού 1941-1944, καταλαμβάνωντας την πρωτεύουσα . ώς διοικητικό κρατικό κέντρο.
Το κτίριο της οδού Όθωνος 6- στην πλατεία Συντάγματος- το ψηλότερο τότε κτίριο στην περιοχή με τα γράμματα του κκε αναρτημένα τότε στην ταράτσα ώς κεντρικά γραφεία – απ το οποίο μπορούσε ο βαρύς οπλισμός του κκε που υπήρχε να ισοπεδώσει και να θέψει την αντίδραση μέσα στα μπάζα των χαμηλότερων κτιρίων της πλατείας Συντάγματος , και να απενεργοποιήσει τους Χίτες στα παράθυρα του κτιρίου του τέως παλατιού ( σημερινού κτιρίου ), το κτίριο λοιπόν αυτό οδού Όθωνος αρ 6 , συντηρημένο αλλά όχι μεταλλαγμένο στην μορφή, παραμένει για να σηματοδοτεί στην ιστορία της χώρας το άδειασμα και την στα όρια της προδοσίας του αντιστασιακού οίστρου του έστω και πεινασμένου για 4 χρόνια τότε Ελληνικού λαού απ την τότε ηγεσία του κκε.
” ΄Ετσι είναι αν έτσι το πιστεύεις”.(Λουϊτζι Πιραντέλο). Η χώρα έχασε την δυνατότητα να δρέψει δάφνες τύπου Αλία , Τσαουσέσκου , Στάλιν ,Μπέρια ,Χόνεκερ ,΄Εριχ Μίλκε κλπ,”δημοκρατικών δυνάμεων” που κατέρρευσαν με πάταγο αφήνοντας πίσω τους ερείπια και καθημαγμένους λαούς. Μεταξύ του δικού σας κειμένου και του μανιφέστου του Τάκη Λαζαρίδη(που προφανώς γνωρίζει τα πράγματα από μέσα καλύτερα από όλους) ” Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι” θεωρώ αξιόπιστο το δεύτερο, δεδομένου ότι η ιστορία τον δικαιώνει απόλυτα……Για όσους πιστεύουν ότι έχασαν την ευκαιρία να βιώσουν αυτού του είδους τον “παράδεισο”, υπάρχει η ευκαιρία της Β.Κορέας και κάμποσα παρεμφερή αυταρχικά καθεστώτα όπου μπορεί κανείς να έχει την εμπειρία του τι σημαίνει “σφίγγουν τα γάλατα”…