«…Ερμηνεύουμε τον κόσμο σύμφωνα με βάση τις ελπίδες και τους φόβους μας…».
Michael J. Sandel
Κάπως έτσι θα πορευθούμε το 2023. Οι προβλέψεις δυσοίωνες και στενάχωρες.. Απ’ ό,τι φαίνεται μας προετοιμάζουν για ακόμα δυσκολότερες μέρες. Άλλωστε και τα γεγονότα που συνέβησαν το 2022, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια να ελπίζουμε, για μια χαραμάδα στο τούνελ.
Η Κίνα ξαναεπιστρέφει στο προσκήνιο με την έξαρση νέων παραλλαγών της Covid, αλλά και με τη βούλησή της να συνεργασθεί με τη Ρωσία και άλλες προοδευτικές δυνάμεις, που αντιτίθενται στον ηγεμονισμό… της Δύσης προφανώς.
Η Ρωσία παραμένει σταθερά στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός μας μετά την εισβολή στην Ουκρανία. Η ηγεσία της Ουκρανίας αρέσκεται να απευθύνεται στα δυτικά κοινοβούλια προσπαθώντας να εμπλέξει ολόκληρη την Ευρώπη σ’ αυτόν τον πόλεμο, ενώ γνωρίζει, ότι η λήξη του πολέμου, προϋποθέτει τη διευθέτηση των οικονομικών και στρατηγικών συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων.
Η Αμερική κυρίαρχος του παιχνιδιού, η μόνη κερδισμένη προς το παρόν, θέλει να μας πείσει… χωρίς να τα καταφέρνει… ότι προσπαθεί να σταματήσει αυτόν τον παραλογισμό των πολέμων.
Δεν ξεχνάμε όμως, ότι η Αμερική, ξεκίνησε και συντήρησε αρκετούς πολέμους… Βιετνάμ, Αφγανιστάν, Ιράκ… Όσο για την Ευρώπη, παρόλο που πληθυσμιακά και οικονομικά υπερέχει της Αμερικής, σύρεται πίσω της, δειλή και άβουλη, χωρίς πολιτική βούληση να δρομολογήσει εξελίξεις που θα μείωναν τριβές και εντάσεις, που πυροδοτούν τις συγκρούσεις. Προς το παρόν οι Ευρωπαίοι ηγέτες ανταλλάσουν φιλοφρονήσεις με τον… επικίνδυνο πλέον… Ζελένσκι και ξεστοκάρουν το πολεμικό τους υλικό.
Παρατηρήστε πώς αντιδρούν στην πράξη στον αναθεωρητισμό του Πούτιν και πώς αντιδρούν χαλαρά… στα λογια… στον αναθεωρητισμό του Ερντογάν. Να επισημάνουμε εδώ ότι η Ρωσία αισθάνθηκε ανασφάλεια… κατά Μακρόν… και αντέδρασε, ενώ το κατεστημένο της Τουρκίας, προκαλεί στην περιοχή ανασφάλεια.
Με όλα τα παραπάνω και κυρίως με την ενεργειακή κρίση, το 2023 θα γίνουν έντονα ορατές οι ολέθριες συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, που οδήγησε σε ανισότητες, όπου οι αξιοκρατικές ελίτ νέμονται πλέον αποκλειστικά την αύξηση της παραγωγής… το 1% των Αμερικανών, κερδίζει, όσο το φτωχότερο 50% του πληθυσμού.
Ας μην ξεχνάμε ότι η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 που έφερε την παγκόσμια οικονομία στο χείλος του γκρεμού, όπου σώθηκαν οι τράπεζες, χωρίς να χρειαστεί καν να λογοδοτήσουν, έκαναν εχθρικές στα λαϊκά στρώματα τις κυβερνητικές ελίτ. Αυτή η δυσαρέσκεια του κόσμου, είναι που οδηγεί στην αγανάκτηση και θα συνεχίζει να ευνοεί την άνοδο των ακροδεξιών μορφωμάτων.
