«Ενας επιπλέον, νομοθέτης στο πλήθος/ είναι ο ποιητής/ του προ, του παρά, του μη/ (πρόωρος, πάρωρος, πήγασος)./ Θεσμοθετεί την ενότητα ύπτια/ στα όρια των καθέτων της απουσίας/ φτάνοντας βαθιά/ μες της Φάτνης τις ηχητικές αστραπές…». Από την ποιητική σύνθεση της Μαρίας Πριπάκη “7 δοκιμές για ένα ορισμό ποίησης”. «Ονειρεύομαι μια φωνή να συντρίβει/ το κρύσταλλο της σιωπής:/ “Πουλιά, σαλέψτε τα φτερά σας/ σπάσετε την ακινησία!”/ Και να βρεθώ ξάφνου/ στο κέντρο ενός στροβίλου/ στην καρδιά ενός μυριόφωνου κελαϊδισμού./ Ν’ αναρπαστώ σε σύννεφο φτερών/ ξεθηκαρώνοντας μεσ’ απ’ το χρόνο/ σε μια ανάληψη που θα με φέρει/ στην πηγή της ασίγαστης μουσικής». Το ποίημα “Ταριχευτήριο πουλιών” του Γιώργη Μανουσάκη. «Ω σ’ είδα Γη στην πιο γλυκιά και πιο καλή σου ώρα/ και σ’ είδα τόσο όμορφη, που άλλου θνητού τα μάτια/ φοβάμαι πως δεν είδανε τόσο όμορφη ως τώρα./ Είχες, θαρώ, στην όψη σου μια τέτοια λαμπεράδα/ που λες πως μιαν απόκοσμη σε στόλιζε ομορφάδα» από τις “Ρίμες νοσταλγικές” του Μιχάλη Γρηγοράκη. «Πάρτε την καρδιά μου/ κι όλη την ψυχή μου,/ γήινα μου αδέλφια/ που σας τα χρωστώ/ Και στον Μέγα Πλάστη/ που η φωνή του μου’ πε/ να με καίει η αγάπη/ λέω ευχαριστώ». Το ποίημα “Το στερνό τραγούδι του ποιητή” του Νίκου Μαραγκουδάκη. «Τα λόγια του ποιητή/ είναι από φλόγα και σίδερο/ κι όμως γλιστράνε στις καρδιές/ όπως το ψάρι στον βυθό της θάλασσας./ Είναι τραγούδι όλο οργή/ για τα σκουλήκια του βάλτου/ άτρεμη δύναμη της αγρύπνιας του/ μες στη μεγάλη νύχτα./ Τα λόγια του ποιητή/ χτίζουν την πέτρα και το μάρμαρο/ για να υψώσουν τους βωμούς της λατρείας…» Από το ποίημα του Αλέξη Ζερβάνου “Τα λόγια του ποιητή”.
Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης, αύριο 21 Μαρτίου. Αφορμή για να θυμηθούμε την προτροπή του Οδυσσέα Ελύτη. Να μνημονεύομεν Διονύσιο Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, μας λέει. Οπου κι αν μας βρίσκει το κακό, όπου κι αν θολώνει, ο νους μας. Γιατί η λαλιά “που δεν ξέρει από ψέμα/ θ’ αναπαύσει το πρόσωπο του μαρτυρίου/ με το λίγο βάμμα του γλαυκού στα χείλη». Να μνημονεύομεν, ωστόσο και Ομηρο, Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευριπίδη, Μένανδρο, Αριστοφάνη, Ρωμανό Μελωδό, Ιωάννη Δαμασκηνό, Βιτσέντζο Κορνάρο… Να μνημονεύομεν Κωστή Παλαμά, Κ. Π. Καβάφη, Νικηφόρο Βρεττάκο, Γιάννη Ρίτσο, Κώστα Βάρναλη, Αγγελο Σικελιανό, Κώστα Καρυωτάκη, Νίκο Καζαντζάκη, Γιώργο Σεφέρη… Να μνημονεύομε Πάμπλο Νερούδα, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Μπέρτολτ Μπρεχτ, Βλαντιμίρ Μαγιακόσφκι, Ουόλτ Ουίτμαν… Να μνημονεύομε τους συμπολίτες μας ποιητές, Μαρία Πριπάκη, Γιώργη Μανουσάκη, Μιχάλη Γρηγοράκη, Νίκο Μαραγκουδάκη και Αλέξη Ζερβάνο, για να αναφερθώ σε πέντε από αυτούς που έφυγαν τα τελευταία 10 χρόνια για τον επουράνιο Παρνασσό.
Εν αρχή ην ο Ελληνας ποιητής Μιχαήλ Μήτρας που πρότεινε το φθινόπωρο του 1997 στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης και στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες. Η πρόταση ως Ημέρας εορτασμού την 21η Μαρτίου ήταν, ωστόσο, της ποιήτριας Λύντιας Στεφάνου. Συνδυάζει βλέπετε, αυτή η μέρα, πρώτη μέρα της άνοιξης, το φως από τη μια και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση συνδυάζει τη χαρά και τη λύπη, τη ζωή και τον θάνατο, την αισιοδοξία και την απαισιοδοξία…
«Πατρίδες του ποιητή:/ το τραγούδι ενός σπουργίτη/ που χορταίνει μ’ αλλους εφτά, σε μια ρώγα από σταφύλι/ μια μικρή δέσμη φωτός,/ που μπαίνει από μια ιδέα φεγγίτη/ σε μια σκοτεινή φυλακή/ η ευωδία του μόνου τριαντάφυλλου, που βρήκε, όταν ήρθε ο χειμώνας/ στον ρημαγμένο κήπο μιας γιαγιάς/ το άγγιγμα του χεριού μιας μητέρας,/ που θέλει να πάρει τον πυρετό απ’ το μέτωπο του παιδιού της/ η γεύση του κοκκινάπιδου στον ουρανίσκο,/ που παραμένει για να του θυμίζει /την παιδική του ηλικία./ Πατρίδες του ποιητή οι αισθήσεις του./ Πατρίδα του ποιητή η καρδιά του». Το ποίημα “Πατρίδα του ποιητή” του γράφοντος από την ποιητική συλλογή του γράφοντος “Οπως το ψωμί” που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες.
