Μια αναπαράσταση του γνωστού ψηφιδωτού της Μάχης της Ισσού όπου κυριαρχεί η μορφή του Μέγα Αλέξανδρου από τη μια και η μορφή του βασιλιά των Περσών Δαρείου απ’ την άλλη, έπιανε απ’ άκρη σ’ άκρη τον τοίχο του ελληνικού μαγαζιού “Αthenean” στo Νewcastle της Βόρειας Αγγλίας!
Hταν το καύχημα του ιδιοκτήτη του, του Αντώνη του Αντωνόπουλου που εξηγούσε σε άπταιστα αγγλικά την ιστορία της τοιχογραφίας (της μάχης αλλά και του Μεγάλου Αλεξάνδρου) σε όσους Αγγλους και όχι μόνο, βρίσκονταν μπροστά στον τοίχο εκείνο, στο βάθος του μακρόστενου εστιατορίου!
…Κάθε 25η Μαρτίου έβγαζε τη μεγάλη ελληνική σημαία ο Αντώνης, την κρεμούσε στη μέση του μαγαζιού και μαζεύονταν κάτω από αυτήν δεκάδες Ελληνες· μόνιμοι κάτοικοι που μπορεί να έρχονταν από όλη τη βόρεια Αγγλία αλλά και φοιτητές για τη συγκεκριμένη βραδιά – γιορτή!
Κι ο Αντώνης, χρόνια παντρεμένος με Αγγλίδα, με γιο ονόματι Θοδωρή, (όνομα όπως και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη όπως έλεγε), μέσα στο… “μεθύσι” του διατυμπάνιζε σ’ αγγλικά κι ελληνικά πως κατάγεται από την Πελοπόνησο, απ’ εκεί που «καταγόταν και ο γέρος του Μωριά, ο μεγαλύτερος ήρωας της Ελλάδας»!
…Κείνη την ημέρα… παραδοσιακά ζητούσε από την ορχήστρα να του παίξουν ένα τσάμικο να το χορέψει κρατώντας το μαντήλι, πρώτος! Κι εμείς ακολουθούσαμε, μικροί, ενθουσιώδεις, κάτω από την ίδια σημαία της πατρίδας που βρισκόταν πολύ μακριά αλλά συγχρόνως και τόσο μέσα μας, ιδίως εκείνες τις ώρες! Περήφανοι νιώθοντας -όσο τίποτε άλλο- γιατί ήταν ημέρα εθνικής εορτής και η Ελλάδα κατέκλυζε το ημιυπόγειο χώρο εκείνο, τους τοίχους του ελληνικού restaurant, παρασέρνοντας εμάς και όσους άλλους τύχαιναν εκεί, στους κυκλωτικούς ελληνικούς χορούς!
«Ζήτω η Ελλάδα» φώναζε πότε – πότε ο Αντώνης καθώς χόρευε την “Ιτιά” και την “Παπαλάμπρενα” και χτυπούσε με το χέρι του το αγγλικό καρπέτο!
Και σαν τελείωνε το τσάμικο, ο Χρήστος συνέχιζε με το μπουζούκι του να παίζει… πεντοζάλι, καλαματιανά, νησιώτικα, κυπριακά, ποντιακά…
Ολη η Ελλάδα άλλωστε ήταν εκεί, κάτω από το βλέμμα το Μεγαλέξανδρου, στα καρδιοχτύπια της έντασης των 20χρονων παιδιών και των μεγαλυτέρων Ελλήνων μόνιμων κατοίκων της περιοχής που χόρευαν με το πάθος της φυλής!
Σημ.: Στη μνήμη του Αντώνη που “έφυγε” πριν από πολλά χρόνια προδωμένος από την καρδιά του!
