28η Οκτωβρίου: χωρίς πατρίδα;

Εχω ήδη περάσει κατά πολύ την ώριμη ηλικία, νοιώθω να βαδίζω προς τα χρόνια εκείνα τα ήρεμα, τα ήσυχα, ευτυχώς όμως που δεν έχω χάσει ακόμα την επιθυμία ν’ ασχολούμαι με τα κοινά…
Με όπλο την πένα και τον τρόπο ζωής μου αγωνίζομαι και θ’ αγωνίζομαι για το καλλίτερο…
Το να έχω καθαρό μυαλό,  τη πείρα της ζωής και την πείρα των πολλών χρόνων της ενασχόλησής μου με το γράψιμο, το  να μπορώ να λέω αμερόληπτα τη γνώμη μου είναι για μένα κάτι πολύ σημαντικό!
Γίνεται λοιπόν, να μην αναφερθώ και στο φλέγον θέμα των παρελάσεων στις Εθνικές μας Επετείους, που τα τελευταία χρόνια αναμασάται συνεχώς, κι υπάρχουν  άνθρωποι οι οποίοι επιμένουν ότι αυτές πρέπει να καταργηθούν δια πάντως;
Επίδειξη δυνάμεων των ισχυρών, επιφανειακή, πολυδάπανη, παραπλάνηση των μαζών, και παντελώς  άχρηστη τη χαρακτηρίζουν μερικοί…
Ας κάτσουμε λοιπόν να το σκεφτούμε λιγάκι…
Επίδειξη δυνάμεων των ισχυρών;
Από πού κι ως πού, αφού δεν είδα ποτέ κανέναν ισχυρό να λαμβάνει μέρος σε παρέλαση!
Είδα μόνο γονείς και συγγενείς να γεμίζουν τους δρόμους για να καμαρώσουν τα παιδιά τους!
Κι  είδα ευγενείς ομάδες νέων να παρελαύνουν, εκπροσωπώντας ό,τι καλύτερο διαθέτουμε:
Την παράδοση τον πολιτισμό, τον εθελοντισμό, την παιδεία, τα στρατευμένα νιάτα…
Τα δικά  μας τα παιδιά να  δίνουν το «παρών», και με τη δυναμική τους παρουσία να γίνονται πρότυπο και καλό παράδειγμα στους συνομήλικους τους…
Επιφανειακός τρόπος εορτασμού η παρέλαση…
Γιατί επιφανειακός;
Δεν είναι τάχα μου, εκείνα τα όπλα τα παλιά -τα μπαρουτοκαπνισμένα- που βλέπουμε να κουβαλούν με υπερηφάνεια στα ζωνάρια τους κάποιοι βρακοφόροι , δεν είναι αυτά τα ίδια που μας έδωσαν την ελευθερία μας;
Η όμορφη Κρητικοπούλα που μ’ υπερηφάνεια σηκώνει την Ελληνική σημαία δεν διατηρεί, δεν διαδίδει, δεν προβάλει σε κάθε ευκαιρία τους πανάρχαιους χορούς μας;
Ο Ερυθροσταυρίτης που κουβαλά το φορείο πίσω απ’ την ομάδα του, δεν είναι πάντα σ’ επιφυλακή να το χρησιμοποιήσει;
Κι ο μαθητής, ο στρατευμένος νέος, ο εθελοντής, η κάθε ομάδα που εκπροσωπείται κι αυτοπαρουσιάζεται, δεν μεταφέρει το μήνυμα  πως όλοι είμαστε εδώ, έτοιμοι να παλέψουμε για μια πιο δίκαιη κοινωνία, ο καθένας απ’ το δικό του μετερίζι;
Κι εμείς πως αντιδρούμε στην συμμετοχή όλων αυτών των συμπολιτών μας που εργάζονται για το καλό, και δίνουν το παρόν,  ετούτη εδώ την μέρα μνήμης των αγώνων του λαού μας;
Δεν δακρύζουν τα μάτια όταν ακούμε τον ήχο του τυμπάνου και βλέπουμε τη γαλανόλευκη ν’ ανεμίζει παντού; Δεν χτυπά η καρδιά μας δυνατά απ’ την συγκίνηση;  Δεν δονείται το είναι μας όταν αναλογιζόμαστε ότι αυτή η πατρίδα μας χρειάζεται, όσο τη χρειαζόμαστε κι εμείς;
Δεν πονούμε για την προδομένη και κατατρεγμένη χώρα μας;
Δεν ενδυναμώνεται η επιθυμία μας  να τη διασώσουμε;
Όσο για το έξοδο…
Τι να πω γι’ αυτό;
Γίναμε πια τόσο φτωχοί κι αδιάφοροι, που δεν επιθυμούμε να έχουμε μνήμη;
Μας έπεισε η ξενοκρατία πως δεν αξίζει να τιμούμε όσους έχασαν τη ζωή τους και θυσιάστηκαν γι’ αυτή τη χώρα;
Φτάσαμε να πιστεύουμε πως τίποτα πια δεν μας αξίζει;
Ούτε πίστη, ούτε γη, ούτε πατρίδα;