29χρονος Χανιώτης μιλά στα “Χ.ν.” για την εμπειρία του ως ασθενής με κορωνοϊό

«Με τέτοια έκταση που έχει πάρει το θέμα του κορωνοϊού, η αλήθεια είναι πως έπιανα τον θώρακά μου και σκεφτόμουν πως μέσα φωλιάζει η μάστιγα του 2020. Είναι λίγο τρομακτική η σκέψη αυτή από μόνη της. Από ‘κει και πέρα με ανησυχεί το αποτύπωμα που αφήνει η ασθένεια, καθώς λένε πως καταγράφει το ιστορικό της στους πνεύμονές σου». Για την εμπειρία του κορωνοϊου, την ασθένεια, την καραντίνα και τη στάση των νέων απέναντι στην πανδημία, μιλά στα “Χ.ν”, ο 29χρονος Γ., Χανιώτης που κατοικεί μόνιμα στην Αθήνα. Τον βρίσκουμε στο τηλέφωνο στη διάρκεια της πρώτης του βόλτας, 14 ημέρες μετά την διάγνωση του κορωνοϊού.
«Και μόνο ο ήλιος που σε χτυπάει είναι μια περίεργη αίσθηση» μας λέει, ενώ όπως εξομολογείται, ορισμένες μέρες πήγαινε τα ξημερώματα για περπάτημα, στο Καλλιμάρμαρο. Πάντως, όπως διαπιστώνει, αυτό που διαφοροποιεί τον κορωνοϊό είναι η μοναξιά που επιβάλει στον ασθενή και η οποία κατά τον Γ., έχει περισσότερο ψυχολογική παρά λογική ερμηνεία.

•Πώς κόλλησες;
Κόλλησα από πιθανό κρούσμα, με το οποίο ήρθα σε επαφή. Δεν ήταν βέβαια επιβεβαιωμένο αλλά είχε επιστρέψει από διακοπές και γνώριζε πως κάποιοι από την παρέα είχαν ήδη διαγνωστεί με κορωνοϊό. Εμφάνισα κάποια δέκατα και μια κατατονία, μια κόπωση οπότε έκανα το τεστ μετά από τρεις ημέρες.

•Το πρώτο που σκέφτηκες όταν βγήκε θετικό το τεστ;
Ότι την πάτησα με δική μου ευθύνη. Δηλαδή ότι ήρθα σε επαφή με το συγκεκριμένο άτομο, ενώ ήξερα πως υπάρχουν πιθανότητες να κολλήσω. Και έτσι ένιωσα κατά κάποιο τρόπο ότι πλήρωνα ένα τίμημα μιας απόφασης.

•Γιατί το έκανες αυτό; Ήσουν από τους αρνητές του κορωνοϊού, πίστευες ότι δεν υπάρχει;
Όχι -όχι, καμία σχέση. Απλά δεν το σπουδαιολόγησα όπως θα έπρεπε. Και έχοντας περάσει μια μεγάλη περίοδο προσοχής και πολύ έντονης εφαρμογής όλων αυτών των αυστηρών μέτρων, κατά κάποιο τρόπο, λάσκαρα, χαλάρωσα.

•Πώς ήταν η καθημερινότητα της καραντίνας σου; Σίγουρα όταν δεν είσαι στην πόλη σου υπάρχει το πρακτικό κομμάτι του να ψωνίσω, να φάω κ.λπ. Αλλά και το ψυχολογικό κομμάτι του φόβου, της μοναξιάς. Πώς τα βίωσες και πώς τα διαχειρίστηκες;
Όσον αφορά το πρώτο, αντιμετωπίστηκε εύκολα με… δέματα από τους γονείς μου αλλά και με τη δυνατότητα διανομής που δίνουν μεγάλα σούπερ μάρκετ, οπωροπωλεία, παντοπωλεία που σου δίνουν μάλιστα την επιλογή να διεκπεραιώσεις τη συναλλαγή μέσω κάρτας χωρίς να έρθεις καθόλου σε επαφή με τον εργαζόμενο. Αυτό στην πραγματικότητα σου λύνει τα χέρια. Και υπήρχαν βέβαια και οι φίλοι που κάποια ψιλοπραγματάκια και είδη πρώτης ανάγκης που χρειάστηκα, κατά τον ίδιο τρόπο μου τα προμήθευαν, αφήνοντάς τα έξω από την πόρτα.

•Και το ψυχολογικό;
Αυτό είναι σίγουρα το βασικότερο για όσους αντιμετωπίζουμε ήπια συμπτώματα. Σίγουρα η δυνατότητα να δουλεύεις από το σπίτι βοηθάει στη συγκεκριμένη περίοδο, γιατί γεμίζει τη μέρα σου, ωστόσο το να βρεις τα αποθέματα για να αξιοποιήσεις δημιουργικά όλον αυτόν τον χρόνο που σου δίνεται, είναι αρκετά δύσκολο. Εγώ ας πούμε τις πρώτες 3-4 ημέρες, δεν μπορούσα να το κάνω. Αποδιοργανώθηκα.

•Ανησυχούσες για την εξέλιξη της νόσου; Μήπως παρουσιάσεις κάποια επιδείνωση;
Όχι, στην πραγματικότητα δεν ανησύχησα ιδιαίτερα και λόγω της ηλικίας μου αλλά και λόγω του ότι δεν είχα σοβαρά συμπτώματα. Βέβαια, με τέτοια έκταση που έχει πάρει το θέμα του κορωνοϊού, η αλήθεια είναι πως έπιανα τον θώρακά μου και σκεφτόμουν πως μέσα φωλιάζει η μάστιγα του 2020. Είναι λίγο τρομακτική η σκέψη αυτή από μόνη της. Από ‘κει και πέρα με ανησυχεί το αποτύπωμα που αφήνει η ασθένεια, καθώς λένε πως καταγράφει το ιστορικό της στους πνεύμονές σου.

•Τι σου αφήνει πίσω όλη αυτή η εμπειρία της ασθένειας και της καραντίνας;
Θα σου πω. Ακόμα και στο πικ της ασθένειάς σου, είναι γεγονός ότι δεν μπορείς να την κολλήσεις σε κάποιον, αν βρεθείτε στο μπαλκόνι σου ή στην ταράτσα σου, φοράτε μάσκες και μείνετε σε απόσταση δύο μέτρων. Ωστόσο, είναι τέτοιος ο φόβος και η αγωνία γύρω από αυτήν την ασθένεια που ενώ οι φίλοι σου έχουν γνώση αυτού του πράγματος, δεν μπορείς να τους ζητήσεις να έρθουν να σε δουν λίγο. Και ούτε οι ίδιοι προθυμοποιούνται.
Το αναφέρω αυτό, γιατί βλέπεις πως επιδρά το καθαρά συναισθηματικό κομμάτι κι όχι η λογική. Γιατί αν σκεφτόμασταν λογικά, θα μπορούσαμε να επισκεπτούμε για λίγο έναν φίλο που ξέρουμε ότι νοσεί, λαμβάνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα. Αυτό ας πούμε μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση, συζητώντας και με άλλα κρούσματα.

•Μετά από αυτό που έζησες θα συμβούλευες τους συνομίληκούς σου να περιορίσουν τη χαλαρότητα και να είναι λίγο πιο… μαζεμένοι;
Πιστεύω πως υπάρχουν πολλοί παράγοντες που καθορίζουν το κατά πόσο θα ελαττώσεις τον κίνδυνο εξάπλωσης του ιού και αυτοί έχουν να κάνουν με το άτομο αλλά και με τα μέτρα που παίρνει η Πολιτεία. Προφανώς πολύς κόσμος και ειδικά οι νέοι δεν έχουν συνείδηση της αναγκαιότητας εφαρμογής των προληπτικών μέτρων που όντως μπορούν να μειώσουν στο ελάχιστο την εξάπλωση του ιού. Από την άλλη εκ των πραγμάτων το να ανοίξεις τα σύνορα για να μην καταρρεύσει η οικονομία, σίγουρα συνέβαλε και αυτό στην αναζωπύρωση της πανδημίας. Επίσης ως Κυβέρνηση καλό είναι να μη στέλνει αντιφατικά μηνύματα. Δεν είναι τυχαίο που ο κόσμος χαλάρωσε, τότε που χαλάρωσαν τα μέτρα. Πάντως είναι ένα φαινόμενο με πολλά πρίσματα, δύσκολο να το εξηγήσει κανείς.

•Τι πρόβλεψη κάνεις για το επόμενο διάστημα;
Βλέπουμε δύο τάσεις αυτήν τη στιγμή: Από τη μία είναι η ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων που προκαλεί ανησυχία κι από την άλλη το αναμφισβήτητο γεγονός ότι θα ήταν καταστροφικό ένα νέο lockdown. Αυτό που προβλέπω είναι ένα καθεστώς ημιλειτουργίας των πραγμάτων με αύξηση των κρουσμάτων. Πάντως, βλέπω πολλούς ανθρώπους της γενιάς μου να έχουν συνειδητοποιήσει και το μέγεθος και την κρισιμότητα της κατάστασης και να τηρούν τα μέτρα. Θέλω να πω πως ένα κομμάτι των νέων ανθρώπων ίσως δεν είναι συνειδητοποιημένο αλλά δεν είναι το μεγαλύτερο, όπως προβάλλεται.