1. Εισαγωγικό σημείωμα
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ:
– Αδερφέ, σε ακούω να φωνάζεις με απόγνωση: “Πού να’ ναι ο Ίσκιος Σου Θεέ!” και με εκπλήσσεις, γιατί, θαρρώ πως είσαι και τυφλός και κουφός! Τυφλός σαν δεν βλέπεις γύρωθε τη φύση που σε περιβάλει, μα και κουφός σαν δεν ακούς το σιωπηλό μονόλογό της…
– Σε ακούω να ξαναφωνάζεις: “Πού να’ ναι ο Ίσκιος Σου Θεέ!” και με εκπλήσσεις, γιατί θαρρώ, δεν είσαι καν, νοήμων!
– Μα εσύ επιμένεις, και βροντοφωνάζεις τώρα: “Πού να’ ναι ο Ίσκιος Σου Θεέ!” και με εκπλήσσεις πιότερο, επειδή, αν κυριολεκτείς, ματαιοπονείς….Γιατί ματαιοπονείς; Επειδή ψάχνεις το άυλο, εν μέσω της ύλης. Το Αθάνατο, εν μέσω της φθοράς! Την αόρατη συμπαντική παρουσία στους αιώνες, σε ένα ορατό – πεπερασμένο στιγμιότυπο. Την αιωνιότητα, σε μια φθαρτή χρονοστιγμή.
Το “Όλον”, στο “επί μέρους!” Αγωνιάς -και το νοιώθω- ως τα εσώψυχα, να εντοπίσεις μια ιδιότητα της ύλης, καθώς –οξύμωρα- απευθύνεσαι στο άυλο! Μα πλανάσαι αδερφέ…
– Σε ακούω να μου λες: “Πες μου εσύ!” και το ακούω με ευχαρίστηση…
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ:
– Σ’ ευχαριστώ που υπάκουσες και πλησίασες να με ακούσεις, που κι εγώ μονολογούσα κάποτε στην ίδια τούτη απορία, μα θαρρώ βρήκα την απάντηση επικεντρώνοντας την προσοχή μου στο σιωπηλό μονόλογο της φύσης, μονόλογος σιωπηλός στο πρώτο άκουσμά του, μα που στην υστερία γίνεται φωνή δυνατή, κραυγή στεντόρεια σαν ήχος σάλπιγγας, που κάνει τα τύμπανα του ανθρώπινου αυτιού να πάλλονται…έτοιμα να σπάσουν… Μονόλογος της φύσης, φωνή Θεού είναι ετούτος! Κι αν απορείς πώς τα απέκτησα όλα τούτα που θα σου αραδιάσω στην κουβέντα μας, σου αποκρίνομαι: Με προσπάθεια εναγώνια να μυηθώ και να γνωρίσω με τις αισθήσεις της ψυχής τον Κόσμο που μας περιβάλλει…προσπάθεια ίδια κι απαράλλαχτη με εκείνη της Ελεν Κέλερ1, τυφλής και κωφής, που με τα αισθητήρια της ψυχής και μόνο γνώρισε τον ίδιο φυσικό κόσμο που εσύ ζεις, αλλά δεν τον καταλαβαίνεις… Αρκεί να τον δεις με τα μάτια της ψυχής και να τον αφουγκραστείς με τα αυτιά της ψυχής, γιατί, όλα τα δημιουργήματα μιλάνε, ακόμη και τα άψυχα…. Τούτα ειδικά μιλάνε διαρκώς σε ένα σιωπηλό μονόλογο για τον προορισμό της ύπαρξής τους, αρκεί να τα προσεγγίσεις… να τα δεις με αγάπη…να αφουγκραστείς με ευλάβεια τη “φωνή της σιωπής” τους… Μην ψάχνεις τη σκιά Του λοιπόν –αν κυριολεκτείς- δεν θα την βρεις, καθώς το πνεύμα το άυλο, σκιά δεν έχει! Αλλά, τι να την κάνεις τη σκιά, σαν είναι έντονα αισθητή η θεϊκή η παρουσία σαν παίρνουν τη φωνή Του τα όπου Γης δημιουργήματά Του και τη διαλαλούν στα πέρατα του σύμπαντος στους έχοντες “ώτα ακούειν”;
Μα σαν δεν είσαι έτοιμος για μια τέτοια προσέγγιση και για να μη μένεις στο σκότος του εναγωνίου σου ερωτήματος, άκουσέ με προσεκτικά σε μια συνοπτική “ξενάγηση στη φύση”, καθώς θα ακολουθήσει και αναλυτική:
Άκου λοιπόν, αδερφέ:
– Ακούω το χώμα να μου λέει: “Εγώ είμαι η μήτρα και ο τάφος σου, εγώ είμαι η αρχή και το τέλος σου, και θα υπάρχω μέχρι να σβήσουν τα αστέρια, και ο ήλιος να γίνει στάχτη!”
– Ακούω τα αστέρια να μου λένε: “Εμείς είμαστε η απόδειξη του ύψιστου μεγαλείου της Δημιουργίας, εμείς στείλαμε ένα αδερφό μας εκείνη τη νύχτα στη Βηθλεέμ και θα υπάρχουμε μέχρι το ίδιο αστέρι να σημάνει τον δεύτερο ερχομό Του και το τέλος το δικό σου, χωμάτινε αδερφέ!”
– Ακούω τον ήλιο να μου λέει: “Εγώ είμαι η αρχή και το τέλος της ύπαρξής σου γήινε μονόδρομε διαβάτη και θα φύγουμε κάποτε μαζί… γιατί χωρίς εμένα, δεν ζεις κι εσύ!”
– Ακούω τον ήχο των ουράνιων σωμάτων σαν διανύουν την τροχιά τους σε μια μελωδική μουσική των σφαιρών του Πυθαγόρα που ύμνησε ο μύστης Γκαίτε, μα και ο σύγχρονός μας Μίκης Θεοδωράκης.
– Ακούω τη βροχή να μου λέει: “Είμαι η ευλογία που συντηρεί τον πλανήτη!”
– Ακούω τα φυτά να μου λένε: “Εμείς σου δίνουμε το οξυγόνο για τα πνευμόνια σου και τα γεννήματα από τα σπλάχνα μας. Δεν φυτρώσαμε τυχαία στον πλανήτη…για σένα ζούμε…Και όσο υπάρχουμε εμείς, θα υπάρχεις κι εσύ! Σκέψου το, γιατί είσαι σκληρός μαζί μας, χωμάτινε αδερφέ!”
– Ακούω τις ψυχές των πρωτοφευγάτων να μου λένε: “Είσαι δόκιμος στον Αισθητό Κόσμο. Η ζωή, αιώνια συνεχίζεται στον Κόσμο τον Υπεραισθητό. Για τούτο, πρόσεξε τη στάση της ζωής σου, στον Κόσμο που πορεύεσαι προσωρινά!”
– Ακούω…ακούω…
ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ
– Όχι αδερφέ, μην με ευχαριστείς…Δεν έκανα τίποτα το εξαιρετικό…ήθελα απλά, να σε βγάλω από την πλάνη σου, καθώς θα σου αποκαλύψω στη συνέχεια –αναλυτικά- τι σιωπηλά μονολογούν όλα τα δημιουργήματα της φύσης… Φωνή Θεού είναι τούτη…Αρκεί να έχεις την υπομονή να με ακούσεις…
Άκου το λοιπόν, τι σιωπηλά μονολογεί το χώμα:
(Στο επόμενο: Ο σιωπηλός μονόλογος του χώματος)
1 Ελεν Κέλερ (1880-1968): Μία τυφλή και κωφή Αμερικανίδα συγγραφέας, ακτιβίστρια και λέκτορας. Χαρακτηρίστηκε ως το μεγαλύτερο θαύμα θέλησης του 20ου αιώνα και η ζωή της γυρίστηκε ταινία με τίτλο: “The miracle worker” με τον ελληνικό τίτλο: “Τα χρόνια στο σκοτάδι”.