11. Ο μονόλογος του Γολγοθά
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ:
– Αδερφέ, σ’ ευχαριστώ που συνεχίζεις να μοιράζεσαι μαζί μου, εκείνα που εγώ ακούω ενορατικά από το σιωπηλό μονόλογο της φύσης. – Ακούω το Γολγοθά να μου λέει: «Μένω εις τους αιώνες το ορόσημο του Γεγονότος του μοναδικού που σημειώθηκε στο όρθωμά μου εις τη Γη, σημαδιακά σημειωμένο κι ανεξίτηλα στις Δέλτους του χρόνου! Ο ψόγος και η Τιμή οξύμωρα σε μένα, σαν έγινα η πρόσφορη γωνιά να εξοστρακισθεί ο Γιος του Όντος και η αρχή μιας νέας εποχής για σένα, απαλλαγμένης από το βάρος του ολισθήματος στο χάος της φθοράς που σ’ οδηγούσε ο Αριμάν, ο Λούσιφερ, ο Μαμμωνάς! Κι εκείνο που εξιλεώνει εμένα ως θυσιαστήριο στο χρόνο και στις συνειδήσεις, είναι, ότι είμαι η οδός της Αναστάσεως! Η ζωή δια του θανάτου, η Ανάσταση δια του Γολγοθά, χωμάτινε αδερφέ!… …
Και βίωσα το οξύμωρο: Ο Αναμάρτητος, ο “Αίρων την αμαρτίαν του Κόσμου” να θανατώνεται από τους αμαρτωλούς! Οι δήμιοί Του επωμίστηκαν βαριά την ενοχή του Γεγονότος, που δεν ήταν αρκετή η “νίψις των χειρών” του Πόντιου Πιλάτου να την αποποιηθεί! Μια ενοχή διαχεόμενη σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, που είχε όμως ως συνέπεια τη Σωτηρία της! Οξύμωρες οι έννοιες, στ’ αλήθεια! Άποψη φευγαλέα, στη σκέψη του όποιου επιφανειακά σκεπτόμενου… Αίνιγμα για τον όποιο βαθύτερα σκεπτόμενο! Θυμάμαι τα λόγια Του πάνω από το Σταυρό και που αποτελούν την απάντηση στο Αίνιγμα ετούτο: “Πάτερ! Αφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι!”… …Και όπως γράφουν κάποιοι Σοφοί σας, χωμάτινε αδερφέ, μα το βιώνω κι εγώ ο Πρωταγωνιστής των Γεγονότων εκείνης της μακρινής-της κοντινής της Εποχής: Το Αίμα του Ιησού, ζει ως τα σήμερα στον αιθέρα της Γης… Αίμα Θεού δεν χάνεται! Κι αυτό δίνει ζωή στην ολότητά σας, χωμάτινοι διαβάτες βιαστικοί!…
…Πέρασαν χρόνια… εκατονταετίες… Κι από το τότε ως το σήμερα που σου μιλώ, νοιώθω να είναι νάμα στο χώμα μου το δάκρυ της ψυχής σου ωσάν οδοιπορείς στο ανηφόρι μου κι αναλογίζεσαι το δέος των αιώνων, που ’μελε να καταγραφεί στις συνειδήσεις των καιρών, ως το “Μυστήριο του Γολγοθά”, μα και σαν αναβιώνεται πολυάριθμες χρονοστιγμές το μέγα τούτο το Μυστήριο μέσω της θείας Κοινωνίας -Σώματος και Αίματος Χριστού- προσφορά για άφεση αμαρτιών σου αδερφέ, με τη συμβολική μορφή άρτου και οίνου…
…Μα σαν χωμάτινε αδερφέ φεύγεις και ξεμακραίνεις απ’ τα μέρη μου, φεύγει και ξεμακραίνει και η ψυχή σου απ’ τις χρονοστιγμές τις μακρινές – τις κοντινές, μα και από το δέος των στιγμών που βίωσες σιμά μου, κι επανέρχεσαι ξανά και ολισθαίνεις στα πάθη τα χτισμένα στο αστρικό το σώμα του κορμιού σου… γίνεσαι πάλι ο τυχοδιώχτης διαβατάρης π’ ακολουθεί πιστά τα δολερά κελεύσματα του Αριμάν, μα και του Λούσιφερ, πνευμάτων σκοτεινών του τάρταρου και κυνηγάς ξανά την ουτοπία του ονείρου να αποκτήσεις… να κατακτήσεις… να σοδιάσεις της ύλης τις ανάγκες, κι αφήνεις το λιμό πνευματικής τροφής να κατατρώγει την ψυχή!… …
Οριακά δεμένος με τον πνευματικό ομφάλιο λώρο του Μυστηρίου μου, φεύγεις ξανά και ξεμακραίνεις στο δρόμο τον ολισθηρό της ματαιότητας, της ματαιοπονίας, της φθοράς, σαν έγινες ξανά πιστός “αδερφοχτός”1 του Μαμμωνά κι ακόλουθος, που επιχαίρει -στο σκότος του ταρτάρου όπου ζει- για το κατόρθωμα το δίχως πισωγύρισμα για σε, χωμάτινε αδερφέ: Να είσαι δηλαδή δούλος και. υποταχτικός δικός του στην πρόσκαιρη –στ’ αλήθεια- την απόλαυση της δόξας, της χλιδής, των μεγαλείων. Και τούτα, μέχρι να το καλύψει το χωματένιο σου κορμί εκείνη η βαριά ταφική πέτρα, με την ψυχή στα χέρια και στο έλεός του! Το ’χεις αληθινά σκεφτεί ποτές αυτό, χωμάτινε διαβάτη βιαστικέ; Τότε, και πριν το χωματένιο σου κορμί παραδοθεί εις τη φθορά την ανεπίστροφη, στήνεται ο δικός σου βρόγχος εις το “Ικρίωμα” του σκότους, εις της αιωνιότητας την καταφρόνια από δυνάμεις του Φωτός μα και της Αίγλης των αιώνων την περιστοιχισμένη από τις λίγες τις μακάριες ψυχές που αποστράφηκαν τα θέλγητρα της ύλης στο σύντομο το διάβα τους στ’ αστέρι μας… …Δικό σου στους αιώνες το “Ικρίωμα” χωρίς τη δυνατότητα της μετανοίας, της “χρονοστρέβλωσης” και της επιστροφής για δεύτερη φορά στη Γη, να διορθώσεις, να βελτιώσεις, να αποκαταστήσεις τις αρχές σου! Σκέψου και να θυμάσαι χωμάτινε αδερφέ, πως: “Δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία για πρώτη μεταμέλεια, σαν φύγεις απ’ τα γήινα!”….
…Και ο Γιος του Όντος, αναμετρά το χρόνο που εδιάβηκε από τη μέρα τη σημαδιακή που σύρθηκε στα χώματά μου… Αναμετρά το χρόνο και νιώθει τις οδύνες τις ανθρωπογενείς, σαν εύκολα ελησμονήθηκε το δέος της θυσίας Του απ’ το θεογενές το ανθρωπίσιο είδος, που εξακολουθεί να ροβολά ξανά, στην κατωφέρεια της απωλείας!…
…Και σαν θα έρθει η δεύτερη η Κάθοδός Του στο σάλπισμα του Άγγελου της Αποκάλυψης, θα ’ναι η οριογραμμή του τέλους του γένους του ανθρώπινου, και η συντέλεια του Αιώνος θα ’ναι οριστική και αμετάκλητη πραγματικότης, χωμάτινε αδερφέ! Και τότε θα αναμετράς τι έχασες… τι έχεις… τι σου πρέπει, μα θα’ ναι αργά για όλους… για σένα… μα και για μένα καθώς, δεν θα ’χω ούτε ’γώ μια δεύτερη φορά ν’ αξιωθώ μια σταύρωση λυτρωτική για σένα, τιμή και ψόγος για εμένα, σαν όλα θα ’χουν γίνει παρελθόν!… Οι Δίκαιοι θ’ αναπαυτούν στις Δέλτους των Αιώνων, οι οπαδοί του Μαμωνά, του Λούσιφερ, του Αριμάν θα καταβυθιστούν στο σκότος το αιώνιο της λήθης, κι εγώ δεν θα υπάρχω πια, σαν θα απουσιάζει όπου Γης, το γένος τ’ ανθρωπίσιο… Οριοστιγμή και μόνο, φωτεινή –αν θες- στις θείες τις ψυχές των αξιοθέντων την πρέπουσά τους θέση στον Κόσμο τον Υπεραισθητό, που στέρια αγκαλιάζει αιώνες αναρίθμητους τον Κόσμο σου τον Αισθητό, χωμάτινε αδερφέ!…
…Τίποτα δεν είναι τυχαίο!… Τίποτα δεν είναι χωρίς λόγο στο αστέρι μας!… Σκέψου λοιπόν και άδραξε τη διδαχή από το θείο το Μυστήριο του Γολγοθά για το καλό σου, στους χαλεπούς τους χρόνους που σιμώνουν!… Καιροί γαρ, ου μενετοί!… Σκέψου τα όλα που σου προλάλησα… Υπάρχει πάντα χρόνος, αλλά λιγότερος από χτες…»…
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ …
Όχι αδερφέ, μην με ευχαριστείς… Δεν έκανα τίποτα το εξαιρετικό… ήθελα απλά να σε βγάλω από την πλάνη σου, καθώς, θα το’ ξακολουθήσω –αναλυτικά- να σου παρουσιάζω τι σιωπηλά μονολογούν όλα τα δημιουργήματα της φύσης… Φωνή Θεού είναι τούτη… Αρκεί να έχεις την υπομονή να με ακούσεις… Άκου το λοιπόν τι σιωπηλά, στεντόρεια, μονολογούν οι τέσσερις οι εποχές (σαν ονομάτισες τις διαφορετικότητες του χρόνου εις την αέναη περιστροφή του τροχού του, στο χώρο σου…)… (Στο επόμενο: Ο σιωπηλός μονόλογος των εποχών) *μέλος της “Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων” ————— 1. Αδερφοχτός: Κρητικός ιδιωματισμός και πράξη, κατά την οποία δυο φίλοι έσμιγαν τις τομηθείσες φλέβες των δεξιών χειρών, για να γίνουν –κατά κάποιο τρόπο- αδέρφια.
