13. Ο μονόλογος του παιδιού
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ:
– Αδερφέ, σ’ ευχαριστώ που συνεχίζεις να μοιράζεσαι μαζί μου, εκείνα που εγώ ακούω ενορατικά από το σιωπηλό μονόλογο της φύσης.
– Aκου τι μου λέει το παιδί σήμερα, σαν με κοιτά με κείνο το καθάριο βλέμμα π’ αντιφεγγίζει εντός του, αύρα αγίου:
«Κύριε, βλέπω τ’ αστέρια τα μυριάδες που λαμπυρίζουν τις νύχτες στον ουρανό… Παρατηρώ και το φεγγάρι που άλλοτε μικραίνει και χάνεται, άλλοτε μεγαλώνει και γίνεται δίσκος ολοφώτεινος με κείνες τις σκούρες του κηλίδες… …Βλέπω τον ήλιο π’ ανατέλλει, που ταξιδεύει στο στερέωμα του ουρανού και μας φωτίζει, και πότε μας ζεσταίνει με τις λαμπερές αχτίδες του και πότε κρύβεται πίσω από τις νεφοκουρτίνες σ’ ένα παιχνίδισμα -λες- του απείρου, μα σαν πλησιάζει στη Δύση του, χάνεται πίσω από βουνά ή βυθίζεται στη θάλασσα, για να φανεί και πάλι ζωηρός στην Ανατολή του το επόμενο πρωί…
…Βλέπω την απεραντοσιά της θάλασσας, κι εκείνα τα πανύψηλα βουνά, γυμνά ή και κατάφυτα ’πό κυπαρίσσια, πεύκα, έλατα, πουρνάρια, που μόνα τους φυτρώσαν μα και κανείς δεν τα φροντίζει και όμως ζουν και μεγαλώνουν… και μεγαλώνουν!…
…Βλέπω ζουζούνια, έντομα, πουλιά, πολλά πουλιά που τα ζηλεύω σαν έχουνε τη μπόρεση να πεταρίζουν λεύτερα και να πηγαίνουν όπου θέλουν!…
…Βλέπω και πολλά ζώα, ήμερα, φιλικά σαν τη γατούλα μας, σαν τα αρνιά μας, σαν το σκυλάκι της γιαγιάς… μα βλέπω κι άλλα άγρια -λιοντάρια, τίγρεις, πάνθηρες και άλλα- …βλέπω και φίδια φοβερά κι άλλα μικρά φιδάκια…
…Βλέπω και τα λουλούδια του αγρού π’ ανθίζουν και μοσχοβολάνε μόνα τους, σαν δεν τα φρόντισε ποτέ, κανείς!… Ξεραίνονται και χάνονται, μα πάλι φαίνονται, φυτρώνουνε ξανά την άλλη Aνοιξη, μοσχοβολούν ξανά, κανείς δεν τα φροντίζει…
…Τα βλέπω όλα τούτα, κύριε, και σκέφτομαι, ποιος να τα φροντίζει; Μα κυρίως, ποιος να τα έχει φτιάξει;… Ξέρω πως τα παιχνίδια μου, κάποιος τα έφτιαξε. Το γράφουν εξάλλου, πάνω τους… Ποιος όμως να τα έφτιαξε όλα αυτά τα θαυμαστά και τα μεγάλα και τα δύσκολα, κύριε; “Ο Θεός” μου απαντάει ο πατέρας, “Ο Θεός” μου αποκρίνεται ο δάσκαλος!…
…Εγώ, δεν ξέρω τι να πω… σάμπως μπερδεύτηκα… δεν ξέρω και τι είναι ο Θεός, κύριε… μα το καταλαβαίνω και το ξέρω, πως, όποιος τα έφτιαξε όλα τούτα τα θαυμαστά, μεγάλος Νους στα σίγουρα θα είναι… Ναι, ο Θεός θα είναι… Δεν το μπορεί να βρέθηκαν τυχαία όλα τους στον κόσμο τόσο ταιριαστά, τόσο όμορφα, τόσο θαυμαστά, ακόμη και τα θηρία! …
…Και δεν ονειρεύομαι, ξύπνιος τα βλέπω, κύριε!…»…
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
…Oχι αδερφέ, μην με ευχαριστείς… Δεν έκανα τίποτα το εξαιρετικό… ήθελα απλά να σε βγάλω από την πλάνη σου, καθώς, το προσπάθησα να σου παρουσιάσω τις μέρες που πέρασαν, τι σιωπηλά μονολογούν όλα τα δημιουργήματα της φύσης…
Φωνή Θεού είναι τούτη… Aκουσες το λοιπόν -στην υστεριά του λόγου μου- τι σιωπηλά μονολογεί και παραδέχεται το παιδί στην είσοδο του νου εις το πεδίο της Αναζήτησης, και φτάνει σε συμπέρασμα λογικό… Συμπέρασμα που δεν το δέχεται ο αδερφός ο άθεος, και μ’ αναγκάζει για στερνή φορά να του πω: «Κακομοίρη, Θεό έχεις μέσα σου και δεν τον βλέπεις… Θα δεις τα έργα Του με την κοντόφθαλμή ματιά σου; Με τη μυωπική ψυχή σου;… Σε λυπάμαι!…».
…Συ αδερφέ που είχες τη υπομονή να με ακούσεις τόσες μέρες χωρίς μειδιάματα αμφισβήτησης, παρακαλώ σε, δέξου της ταπεινότητάς μου το Ευχαριστώ!… Εγώ, εδώ τέλειωσα…
Εσύ, σκέψου!…»…
*Μέλος της “Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων”
