3. Ο μονόλογος των φυτών
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ:
– Αδερφέ, σ’ ευχαριστώ που θέλησες να μοιραστείς μαζί μου, εκείνα που εγώ ακούω ενορατικά από το σιωπηλό μονόλογο της φύσης.
– Ακούω τα φυτά, να μου λένε:
«Ανάσα σου η ανάσα μας, τροφή σου τα γεννήματά μας, ποτό σου ο ιδρώτας μας, δροσιά σου η σκιά μας, στέριο αποκούμπι στη ζωή σου το κορμί μας στις μύριες χρήσεις του για σένα, χωμάτινε αδερφέ!
Εάν σου λείψουμε:
– Η ασφυξία στα πνευμόνια σε προσμένει, λιμός θα απλωθεί στην Οικουμένη, θλίψη και πόνος σε καραδοκεί!
– Θα νιώσεις γύμνια να σου ντύνει την ψυχή, σαν θα θωρείς μια Μάνα-Φύση ορφανή και μέσα στην ορφάνια της, γυμνή κι εκείνη!
– Θα σταματήσει και η αδερφή βροχή να στήνει το νεροχορό με τις σταγόνες της στις φυλλωσιές μας, θα μείνουν άδειες και οι πηγές με το νερό, που συντηρεί –μαζί με μας- την ύπαρξή σου τη χωμάτινη!
– Θα χάσει η Πλάση όλη της την ομορφιά: Πουλιά και άλλα ζωντανά τετράποδα και δίποδα και άποδα, ζουζούνια κι ερπετά θα εξαφανιστούν και ο Πλανήτης σου θα γίνει μια κίτρινη απεραντοσιά ερήμου, με οσμή θανάτου!
– Θα αισθανθείς ως το μεδούλι σου την απουσία, κι ο θάνατος θα σε προσμένει στην πρώτη –άδεια πλέον- την ανοιχτοσιά, στο πρώτο φαλακρό το κορφοβούνι, καταμεσής στης άδειας –από μας- της χέρσας και της ορφανής –πλέον- της Γης!…
– Θα σπάσει αμετάκλητα ο κρίκος που κράταγε χρόνους αμέτρητους ακέραιη εκείνη τη σοφή τη ζώσα “αλυσίδα” που έπλεξε με τόση μαστοριά σ’ έξη χρονοστιγμές, ο Μέγας Πλάστης!…
…Τα έχεις άραγε ποτέ σου αναλογιστεί όλα ετούτα, χωμάτινε αδερφέ; Δεν πρέπει να τα έχεις αναλογιστεί καθώς από τη φύση σου είσαι οξύς και ανυπάκουος, θρασύς και εγωκεντρικός. Και τούτα τα “χαρίσματά” σου, τα έδειξες ευθύς ως σ’ έπλασε ο Μέγας Πλάστης και σ’ έβαλε να κατοικήσεις στον Παράδεισο.
Κι εσύ, αυτόβουλα και οιηματικά δοκίμασες τον “απαγορευμένο τον καρπό” από τον αδερφό μας το Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού!…
…Και από τότε, διωγμένος πλέον από τον Παράδεισο, μας “χρησιμοποιείς”! Και μας φροντίζεις, για όσο χρόνο παίρνεις τα γεννήματά μας! Καίγεις και καταστρέφεις τις φυτογειτονιές, γυμνώνεις και νεκρώνεις λόφους και κορφοβούνια και λιγοστεύεις την παρουσία μας στο γαλαζόθωρό μας άστρο… Κοντολογίς, δεν το κατάλαβες χωμάτινε αδερφέ, πως πριονίζεις το κλαδί που σε στηρίζει;
…Όμως, εμάς, ο Μέγας Πλάστης μας φροντίζει, δεν μας αφήνει στη φθορά που προκαλείς, μα και εις τη φθορά του χρόνου. Ζει και υπάρχει ολοφάνερα στις συντροφιές μας στους κάμπους, στα όρη, στα φαράγγια, στους λόγγους και στις ρεματιές που δεν κοτάς εσύ να πλησιάσεις. Ζούμε εκεί με το Θεό και είναι έντονη η παρουσία Του στην άγρια βλάστηση που αυγατίζει με τη φροντίδα Του, στη θεία ευωδία των μυριάδων ανθέων, εις το παιγνίδισμα της πεταλούδας και της μέλισσας, εις τη γλυκόλαλη φωνή του αηδονιού, του σπίνου, του κορυδαλλού, που κατοικούνε στο κορμί μας! Εκεί είναι ο Θεός, χωμάτινε αδερφέ! Στην ομορφιά όπου βλασταίνει στο κορμί μας! Εκεί Τον συναντάς κι ας μην Τον βλέπεις. Εκεί Τον οσμίζεσαι, Τον θαυμάζεις!
Ακουσε λίγο τι θα σου πει η αδερφή μας, η ελιά, όπως την κατέγραψε ένας ενορατικός χωμάτινός σου αδερφός, που σεις οι άνθρωποι ονοματίσατε “ποιητή”:
«…Εδώ στον ήσκιο μ’ αποκάτου
ήρθ’ ο Χριστός ν’ αναπαυθεί,
κι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά του
λίγο προτού να σταυρωθεί.
Το δάκρυ του, δροσιά αγιασμένη,
έχει στη ρίζα μου χυθεί.
Είμαι η ελιά η τιμημένη…»…
Μα συνεχίζει το μονόλογό της χωμάτινε αδερφέ, καθώς λέγει:
…«…Και από τότε, δεν έλειψα για αιώνες από το καντήλι της Παναγίας και των Αγίων από τις εκκλησιές σ’όλο τον κόσμο. Και οι χριστιανοί οι όπου γης με χρησιμοποιούν στα μυστήρια της λατρείας τους. Μα και με λίγες σταγόνες λάδι από το καντήλι του Αϊ-Νικόλα γαλήνευαν τη θάλασσα, τ’ αδέρφια σας οι ναυτικοί… Κι ακόμη, ο χυμός μου το έλαιο, μαζί με τον οίνο και το σίτο των αδερφιών μου του αμπελιού και του σιταριού, έχουν την ευλογία του Χριστού… Μα πέρα απ’ όλα τούτα, όταν λαοί ή άνθρωποι φιλιώνουν ακόμη και σήμερα, ένα κλαδάκι μου κρατούν στο χέρι, δείγμα ειρήνης και φιλίας…!..»…
…Ακούσατε την αδερφή μας την ελιά, χωμάτινα αδέρφια… Μακάρι να ’ταν μπορετό να ακούσετε εις της ψυχής σας τα αυτιά, το κάθε δέντρο και το κάθε φυτό χωριστά… παρόμοια θα σας μιλούσε το καθένα, καθώς, καθένα από δαύτα έχει να σας μιλήσει για την προσφορά του, απ’ όσα του ’δωσε ο Πλάστης με τον οποίο ζει καθημερνά και βλέπει… και βλέπει… Σεις όμως, δεν βλέπετε το Θεό, σαν είσαστε κοντόφθαλμοι και τυφλωμένοι από τα πάθη σας τα δολερά… αλλά ούτε εις τις ανθρωπογειτονιές Τον συναντάτε, στα πέτρινα τα άχαρα κουτιά που ζείτε… Εκεί, θαυμάζετε εις τη θωριά τους τον κτίστη και τον αρχιτέκτονα! Δεν θα Τον βρείτε –το λοιπόν- στις δολερές τις γειτονιές σας! Εκεί έχει εστία το πνεύμα του κακού που έχει γίνει ένα με τη φύση σας. Τι κρίμα αλήθεια, γιατί πλαστήκατε να είστε “εικόνα και ομοίωση του Πλάστη”! Εικόνα ίσως είσαστε, μα έχετε δρόμο μακρύ και ανηφορικό και ατελεύτητο για την “ομοίωση”, την “τελειότητα”, τη “θέωση”! Ζείτε λοιπόν μακριά από τη Φύση του Θεού, που σεις ασύστολα και ξεδιάντροπα την καταστρέφετε καθημερνά…
…Κοντολογίς, εμείς χωμάτινε αδερφέ, μπορούμε, πορευόμαστε χωρίς την παρουσία σου τη δολερή, σαν έχουμε στη συντροφιά, τον Πλάστη! Συ όμως, δεν μπορείς χωρίς εμάς… είναι καιρός να σταματήσεις τον δρόμο τον ολισθηρό που έχεις πάρει… για το καλό σου, για το καλό μας… πριν είναι αργά πολύ, για σένα, για εμάς, για το αστέρι μας το γαλαζόθωρο τη Γη μας, το προικισμένο στην απεραντοσιά του χάους που το περιβάλλει… Σκέψου το!…»…
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
– Όχι αδερφέ, μην με ευχαριστείς… Δεν έκανα τίποτα το εξαιρετικό… ήθελα απλά, να σε βγάλω από την πλάνη σου, καθώς θα το ’ξακολουθήσω –αναλυτικά- να σου παρουσιάζω τι σιωπηλά μονολογούν όλα τα δημιουργήματα της φύσης… Φωνή Θεού είναι τούτη… Αρκεί να έχεις την υπομονή να με ακούσεις…
Άκου το λοιπόν, τι σιωπηλά μονολογούν τα ζώα:
(Στο επόμενο: Ο σιωπηλός μονόλογος των ζώων)
