4. Ο μονόλογος των ζώων
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ:
– Αδερφέ, σ’ ευχαριστώ που συνεχίζεις να μοιράζεσαι μαζί μου, εκείνα που εγώ ακούω ενορατικά από το σιωπηλό μονόλογο της φύσης.
– Ακούω τα ζώα να μου λένε:
«Δεν βρεθήκαμε τυχαία στον πλανήτη… Υπάρχουμε και υπάρχεις και συ, χωμάτινε αδερφέ, σκληρέ “αφέντη”. Μας έπλασε ο ίδιος Πλάστης… δείγμα της σοφίας Του στην τελειότητα των ειδών μας, άφτερων και φτερωτών, τετράποδων και άποδων, ζουζουνιών και ερπετών… Δες μας για λίγο με τα μάτια της ψυχής και θα ανακαλύψεις στη μορφή και στην ανατομία μας το Θεό, χωμάτινε όσο κι αδιάφορε αδερφέ!…
…Εσύ χρησιμοποίησες από την αρχή του χρόνου τις μορφές μας για να πλάσεις συμβολισμούς ταιριαστούς με τις αναζητήσεις σου, την τύχη σου, το μέλλον σου… δεν το μπορείς χωρίς εμάς… μην το ξεχνάς… Σοφίστηκες και το “Ζωδιακό Κύκλο” με τα δώδεκα ίσα ενεργειακά τμήματα που τα ονομάτισες “ζώδια” και αποζητάς στην όψη τους –στην όψη μας- τις προβλέψεις τους για το άγνωστό σου μέλλον και καθορίζεις τις δραστηριότητες και αποφάσεις σου καθημερίς, ολοχρονίς, ανάλογα με τη μυστηριακή μας γνώμη… Τι θα έκανες χωρίς εμάς και στο μεταφυσικό πεδίο, τμήμα αναπόσπαστο του γήινου ψυχισμού σου;… Σκέψου το… τι θα έκανες χωρίς εμάς;…
…Έδωσες τα ονόματά μας από τα χρόνια τα παλιά σε αστερισμούς του ουρανίσιου θόλου. Τι σου λένε τα ονόματα των αστερισμών:
Μικρή Άρκτος, Μεγάλη Άρκτος, Καμηλοπάρδαλης, Δράκοντας, Λέοντας, για να αναφέρουμε μόνο τους περισσότερο γνωστούς καθώς υπάρχουν και δεκάδες άλλοι λιγότερο γνωστοί, μα και αστέρια με ονόματα άλλων αδερφών μας; Τα έδωσες, όχι για να μας τιμήσεις, μα για να προσανατολιστείς μα και να μη χαθείς στην απεραντοσιά της στέριας Γης και των ωκεανών, κοιτάζοντας τον ουρανίσιο αυτό θόλο… ανάγκη υπαρξιακή αυτό για σένα… κι ακόμη, έπλεξες μύθους με τους αστερισμούς αυτούς, για να δικαιολογήσεις ιστορίες και γεγονότα, ανεξήγητα στις πεπερασμένες έλικες του εγκεφάλου σου, χωμάτινε αδερφέ!…
Μην το ξεχνάς… Χρωστάς τόσα πολλά σε μας, τα ταπεινά τα ζώα, που έπλασε μαζί με σένα ο ίδιος Πλάστης!…
…Από την αρχή του χρόνου χωμάτινε αδερφέ, για να εξηγήσεις τα ανεξήγητα στην πεπερασμένη τη διάνοιά σου, έπλασες μύθους, δοξασίες, παραμύθια για εμάς, και μας εμφάνιζες –συχνά- σαν τέρατα τρομακτικά, αντιπροσώπους χαοτικών ή μοχθηρών δυνάμεων, ή μας συμβόλιζες και μας εταύτιζες με λοιμούς ή και με καταστροφικές δυνάμεις… Μα ακόμη μας εμφάνιζες σαν μυθικά ζώα ή φτερωτά τέρατα και δράκοντες σε κάθε πλευρά του Δέντρου της Ζωής, μα και συχνά σε Πύλες σαν φρουρούς ακόμη και στον Αδη, ή, και σαν φύλακες θησαυρών υπόγειου πλούτου, ή, και εσωτερικής ακόμη γνώσης…. Ανάγκη υπαρξιακή για σας, να δώσετε εξήγηση στα “ανεξήγητα”… να χαλαρώσετε… να βρείτε ηρεμία, σαν βρήκατε απάντηση στα “μυστηριώδη” για την πεπερασμένη σας διάνοια, φαινόμενα…
…Κι ακόμη, από τη Γη του Πυρός μέχρι τα οροπέδια της Μογγολίας αλλά και από τους μαυριδερούς Παπούα μέχρι εκείνους τους ξανθόμαλλους τους Βίκινγκς, “έβλεπες” χωμάτινε αδερφέ τους θεούς να τρέχουν καβάλα στ’ άλογά τους επάνω από τα σύννεφα, να πολεμούν δράκοντες και θηρία… “Έβλεπες” και τον Ηρακλή να κυνηγά και να σκοτώνει τον Ερυμάνθειο τον κάπρο, τις Στυμφαλίδες Ορνιθες κι εκείνο το μοβόρικο λιοντάρι της Νεμέας κι ακόμη τη Λερναία Υδρα… Ανάγκη των καιρών των μακρινών εκείνων, να δώσουνε “τροφή” στους μύθους, να κορεσθεί η ανθρωπίσια αναζήτηση… ανάγκη υπαρξιακή και τούτο!…
Τι θα έκανες –το λοιπόν- χωρίς εμάς, χωμάτινε αδερφέ;… Δεν ήρθαμε τυχαία στον πλανήτη… Βαθύς Γνώστης ο Δημιουργός, χάραξε τον προορισμό μας απ’ την αρχή του χρόνου…Σκέψου το!… Σκέψου, μια μέρα μόνο χωρίς εμάς!…
…Μα δεν υπήρξε και ούτε και υπάρχει θρησκεία απ’ άκρη σ’ άκρη του πλανήτη, χωρίς εμάς! Σκέψου το και πρόσεξε: Στη Γέννηση, τα ζώα με τα χνότα τους ζέσταιναν το μικρό Χριστό μέσα στη φάτνη, Εκείνος δε, χρησιμοποίησε τον “πώλο όνου”, το ταπεινό το γαϊδουράκι, για να πάει στα Ιεροσόλυμα την Κυριακή των Βαΐων.
Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, μπροστά από το θρόνο του Θεού, σε μια κρυστάλλινη θαλάσσια απλωσιά, εμφανίζονται τέσσερα ζώα: Το ένα έμοιαζε με λέοντα, το δεύτερο με μόσχο, το τρίτο με ανθρώπινη μορφή και το τέταρτο έμοιαζε με αετό ιπτάμενο. Ανάμεσα τους εμφανίζεται το αρνί με τα εφτά κέρατα και τα εφτά μάτια, το θυσιασμένο στον κόσμο μας για τη δόξα του Θεού και ανοίγει τις “σφραγίδες” σαν αντίστοιχα καλούν, ένα-ένα τα ζώα να επιτελέσουν τον προδιαγεγραμμένο ρόλο… Ψάξε εσύ τους συμβολισμούς μας, μικρόνοε αδερφέ!
Κι ακόμη ο θεόπνευστος ο Ιωάννης, κάνει λόγο συχνά εις την θεοκαθοδηγούμενη Γραφή του για το “Αρνίον” και τον “Δράκοντα” και άλλα ζώα… Συμβολισμοί σημαδιακοί για τα μελλούμενα στου χρόνου τις φυγές… Ψάξε εσύ εάν το θες τι συμβολίζουν τ’ αδέρφια μας ετούτα, μικρόνοε αδερφέ!…
…Τα τέσσερα τα ζώα, ξανά εμφανίζονται σε ενιαία απεικόνιση, εις την αιώνια την αιγυπτιακή τη σφίγγα. Τούτη έχει πόδια βοδιού (για να πατάει εις τη γη), σώμα λεονταριού (για να κινείται), φτερά (για να πετάει), κι ανθρώπινο κεφάλι (για να σκέφτεται). Σαφώς και τέτοιο ζώο δεν υπάρχει, αποτελεί όμως την κατάληξη των κορυφαίων μελετών του πανάρχαιου εκείνου μυστηρίου και επαφίεται στη γνώση των όπου Γης Σοφών, να ερμηνεύσουν το μυστήριο το αιώνιο, το απόκρυφο, με τις μορφές μας, χωμάτινε αδερφέ!… Ακόμη, οι Αρχαίοι οι Αιγύπτιοι είχαν και άλλα ιερά ζώα, όπως την αγελάδα, το βόδι, τη γάτα, τον πίθηκο και τον κροκόδειλο…
…Και μέσ’ απ’ την αχλή του χρόνου χωμάτινε αδερφέ, στην τελετή της θείας Βάφτισης στα νερά του Ιορδάνη, προβάλλει ολοκάθαρα το πάλλευκο το περιστέρι άνωθέ Του καθώς “…το Πνεύμα εν είδει περιστεράς, εβεβαίου του λόγου το ασφαλές…”. Τούτο το άκακο το περιστέρι, δείγμα αγιότητας, αγνότητας και ειρήνης στους αιώνες! Το ίδιο εκείνο άκακο το φτερωτό, που, σαν ήρθε εκείνος ο κατακλυσμός εις την αρχή του χρόνου και το νερό εσκέπασε κοιλάδες, λόγγους και πεδιάδες, βουνά και ισιώματα και ανθρωπογειτονιές, το έστειλε ο γέρο-Νώε να ψάξει και να βρει εάν υπάρχει στέρια Γη, εις τη νερένια απλωσιά του κόσμου! Και σαν επέστρεψε μ’ ένα μικρό κλωνί ελιάς στο ράμφος, έδωσε πλέρια σιγουριά στο γέρο μα και στα ζωντανά της Κιβωτού πως βρήκε στέρια Γη για να ριζώσουν άνθρωποι, ζώα και φυτά! Μα και σε όλες σας τις εκκλησιές, στολίζει την κορφή του τέμπλου των Αγίων! Τίποτα το τυχαίο χωμάτινε αδερφέ σε τούτο τον πλανήτη που έλαχε εις τη σπορά μας να βρεθούμε!… Όλα σοφά σχεδιασμένα απ’ τον Μεγάλο Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος!…
…Μα και ο αδερφός μας το φίδι, είναι και τούτο δημιούργημα του ίδιου Πλάστη με εσέ χωμάτινε αδερφέ! Το κέρδισε όμως η γοητεία η πλανεύτρα του πολυμήχανου του Σατανά και για τη χάρη του θα ζει εις τα σκοτάδια των ψυχών σας και θα ανασαίνει σαν συμβολίζει το κακό!… Από τη μέρα εκείνη τη σημαδιακή που πλάνεψε την πρώτη την κουτή γυναίκα σας, την Εύα, μέχρι τα τώρα… Μα γιατί στ’ αλήθεια απορείς χωμάτινε αδερφέ; Σεις οι ίδιοι οι άνθρωποι δε λέτε πως: “δεν υπάρχει κακό χωρίς καλό;”… ανάγκη –το λοιπόν- η ύπαρξή του αδερφού μας του φιδιού… ανάγκη υπαρξιακή η παρουσία του, για να μπορείς χωμάτινε διαβάτη να ’χεις επιλογή στο διάβα σου… ανάγκη να υπάρχει, και θα υπάρχει, μέχρι να υπάρχει και ο αφέντης του και ας μην σου αρέσει!…
…Μα εσύ, είσαι άδικος μαζί μας, χωμάτινε αδερφέ… πέρα από τα παραπάνω που σου θυμίσαμε. όσα από εμάς σου δίνουμε το “είναι” μας, μας έχεις πλάι σου, μας εκμεταλλεύεσαι… αποφασίζεις για τη ζωή και το θάνατό μας… μα όσα δεν ταιριάζουμε με τα “θέλω” και τα “πρέπει” σου, μας ονοματίζεις “θηρία”, μας θέτεις σε διωγμό… και ακόμη, ονοματίζεις “χόμπι” το θανατερό σου το κυνήγι στα φτερωτά και στ’ άφτερα τ’ αδέρφια μας στα δάση, τους λόγγους και τις ρεματιές… θύτης εσύ, θύματα εμείς… όμως, τι κάνεις με τούτη τη συνήθειά σου, αδερφέ; Θα σου το πούμε εμείς: Χύνεις της Μάνας-Φύσης το αίμα καθημερίς… ολοχρονίς… και πρόσεξε: Σαν θα χαθούμε εμείς, θα χαθείς κι εσύ… Ανάγκη υπαρξιακή η συνοδοιπορία μας… για το καλό σου… για το καλό μας…
Δεν μας έπλασε τυχαία ο ίδιος Πλάστης χωμάτινε αδερφέ, μην το ξεχνάς!…»…
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
– Όχι αδερφέ, μην με ευχαριστείς… Δεν έκανα τίποτα το εξαιρετικό… ήθελα απλά, να σε βγάλω από την πλάνη σου, καθώς θα το’ ξακολουθήσω –αναλυτικά- να σου παρουσιάζω τι σιωπηλά μονολογούν όλα τα δημιουργήματα της φύσης… Φωνή Θεού είναι τούτη… Αρκεί να έχεις την υπομονή να με ακούσεις…
Άκου το, λοιπόν, τι σιωπηλά μονολογούνε τα βουνά.
(Στο επόμενο:
Ο σιωπηλός μονόλογος των βουνών)
*μέλος της “Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων”
