5. Ο μονόλογος των βουνών
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ:
– Αδερφέ, σ’ ευχαριστώ που συνεχίζεις να μοιράζεσαι μαζί μου, εκείνα που εγώ ακούω ενορατικά από το σιωπηλό μονόλογο της φύσης.
– Ακούω τα βουνά να μου λένε:
«Εμείς, χωμάτινε αδερφέ, είμαστε η ραχοκοκκαλιά του πλανήτη που περιδιαβαίνεις. Φυλάσσουμε εις το κορμί απ’ την αρχή του χρόνου, το χρήσιμο απόθεμα χλωρίδας και πανίδας, καθώς, όσα από δαύτα βρίσκονται στα μέρη τα δικά σου, εσύ “σπάταλε” αδερφέ, τα χρησιμοποιείς κατά τα “θέλω” σου και τ’ αφανίζεις, καθώς, δεν σκέφτεσαι το αύριο, το μέλλον των παιδιών σου και των παιδιών τους… Αφρονη λογική στον εξουσιαστή που όρισε ο Πλάστης, δική σου βούληση, καθώς Εκείνος σου ’δωσε δικαίωμα επιλογής!…
…Ρυθμίζουμε με τη θωριά μας το κλίμα στα μέρη όπου ζεις, για τη δική σου επιβίωση… Μα ακόμη, κρατούμε εις τα σπλάχνα μας τα αποθέματα νερού για τη δική σου επιβίωση και πάλι, και πλείστα άλλα θαυμαστά δημιουργήματα της Μάνας – Φύσης της αιώνιας που’ συ ονοματίζεις “θησαυρούς”, μιας κι ο χρυσός, ο άνθρακας, ο άργυρος και όχι μόνο, δίνουνε πλέρια ικανοποίηση στη ματαιότητα της ανθρωπίσιας σου συνήθειας, αυτή που ονομάτισες “συναλλαγή”! Και στ’ όνομα ετούτης της συναλλαγής, ανοίγεις τρύπες εις τα σπλάχνα μας, κόβεις και τραυματίζεις και ισιώνεις ανεπιστρεπτί τις κορυφές μας σαν φτιάχνεις άσκεφτα βαθιά φαράγγια, αρκεί ν’ αντλήσεις, όσα ’πό τούτα σ’ ονομάτισα, κι ακόμη κι άλλα….
…“Δώρο” του πάνσοφου του Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος η παρουσία μας στο άστρο σου, μα’ σύ δεν εκτιμάς, δε σέβεσαι, προτάσεις μοναχά τα “θέλω” σου και κερματίζεις και αφανίζεις το δώρο το πολύμορφο, που δε θα ματαγίνει δεύτερη φορά!
Και είναι απορίας άξιο το γεγονός της παραπέρα σου πορείας, σαν θ’ αποκάμουν τα αποθέματα ετούτα –τα έμψυχα μα και τα άψυχα- σαν δεν μπορείς χωρίς αυτά να επιβιώσεις, άπληστε χωμάτινε αδερφέ!…
…Κατοίκισαν στις κορυφές και στις πλαγιές μας, εις τα βαθύσκιωτα τα δάση μας και στις πηγές του γάργαρου νερού θεοί, ημίθεοι, νύμφες, νεράιδες, αμαδρυάδες, πνεύματα του καλού και του κακού, ως τα ’θελε η αχαλίνωτη η φαντασία σου, για αιώνες αναρίθμητους, έτσι για να’χει νόημα ο μύθος, το γεγονός, το δόγμα, η θρησκοληψία!
Η αδερφή μας -για παράδειγμα- η Ίδη, άκουσε πρώτη μα και διαφύλαξε το κλάμα του νιογέννητου του Δία, πριν τον δεχτεί η Δίκτη για προστασία υπέρμετρη από του Κρόνου την οργή!
Και ο θεοκατοίκητος ο Όλυμπος, λημέρι κι αποκούμπι του δωδεκάθεου των αρχαίων Ελλήνων, ξεχωριστή κατέχει θέση ως τα σήμερα, στη σκέψη, στην ψυχή, στη νόηση του νεο-Έλληνα μα και του κόσμου του νοήμονος, του όπου Γης!
Θέση ξεχωριστή κατέχει το Αγιο Όρος στον ελλαδίσιο χώρο, μια κιβωτός αιώνων της Πίστης της Ορθόδοξης των απανταχού της Γης, Χριστιανών!…
Και το άλλο μας αδέρφι το Σινά, συν-άκουγε τις θείες Εντολές με τον Γενάρχη Μωϋσή εκείνων των καιρών! Μα και εις τον αντίποδα της στέριας Γης, στη Χώρα των κίτρινων σας αδερφών, ο αδερφός μας το Καουαγκέμπο, έγινε κατοικία των θεών τους που το λατρεύουν ως τα σήμερα για τούτο, πέρα από τα πέντε ιερά βουνά της Κίνας! Κοντολογίς, σε όποιο μέρος του πλανήτη και αν πας χωμάτινε διαβάτη, θα βρεις και θ’ απαντήσεις μύθους, θρησκοληψίες, δοξασίες, που ’χουν βαθιές τις ρίζες σε βουνά, σε όρη δύσκολα, δυσπρόσιτα για σένα, μα όχι για θεότητες, πνεύματα, ξωτικά… ανάγκη υπαρξιακή του ανθρωπίσιου νου, να δικαιολογήσει τα ανέφικτα της νόησης!
…Προσωρινός διαβάτης είσαι’ συ, αιώνιοι “θαμώνες” στο “θέατρο” του χρόνου και του χώρου, είμαστε ’μείς! Γενιές ατέλειωτες χωμάτινων κορμιών διαβήκανε τα μέρη μας, μα φύγαν, ανεπιστρεπτί, γίνανε χώμα!
Εμείς, αειθαλείς κι αγέρωχοι μένουμε στον αιώνα, και θα μπορούμε ν’ ατενίζουμε το Σύμπαν ανεμπόδιστα απ’ τις ουρανομήκεις τις κορφές μας, να νοιώθουμε το χάδι της αύρας της θαλασσινής και τις ριπές του Αίολου, ακόμη κι αν εσύ θα λείψεις… Και θα υπάρχουμε, όσο Εκείνος που μας εσχεδίασε το επιθυμεί, χωμάτινε και πρόσκαιρε αδερφέ!… Μα τότε, θα καταστείς βραχύβιος κι εσύ, σαν δεν μπορείς χωρίς εμάς, γιατί απλά, δεν ζεις χωρίς εμάς!
…Σκέψου το λίγο: Τίποτα το τυχαίο στον Πλανήτη: Η παρουσία μας, η παρουσία σου… Απλά, εσύ’ σαι δύσπιστος… δική σου η επιλογή, δικό σου και το δράμα λιγόπιστε, χωμάτινε διαβάτη!..»…
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
– Όχι αδερφέ, μην με ευχαριστείς… Δεν έκανα τίποτα το εξαιρετικό… ήθελα απλά, να σε βγάλω από την πλάνη σου, καθώς θα το ’ξακολουθήσω –αναλυτικά- να σου παρουσιάζω τι σιωπηλά μονολογούν όλα τα δημιουργήματα της φύσης… Φωνή Θεού είναι τούτη… Αρκεί να έχεις την υπομονή να με ακούσεις…
Άκου το λοιπόν, τι σιωπηλά μονολογεί η θάλασσα:
(Στο επόμενο: Ο σιωπηλός
μονόλογος της θάλασσας)
*μέλος της “Λογοτεχνικής
Παρέας Χανίων”
