7. Ο μονόλογος της βροχής
«Η βροχή είναι ευλογία. Η βροχή είναι ο ουρανός που κατεβαίνει στη γη. Χωρίς τη βροχή δεν θα υπήρχε ζωή».
John Updike, (1932- 2009),
Αμερικανός συγγραφέας & κριτικός
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ:
– Αδερφέ, σ’ ευχαριστώ που συνεχίζεις να μοιράζεσαι μαζί μου, εκείνα που εγώ ακούω ενορατικά από το σιωπηλό μονόλογο της φύσης.
– Ακούω τη βροχή να μου λέει:
«Εγώ είμαι η ευλογία Εκείνου και συντηρώ τον πλανήτη, χωμάτινε αδερφέ!
Και στις βροχοσταλίδες μου, στραλιάζει ατόφιο το θείο και τις στέλνει σε ένα ξέφρενο νεροχορό μ’ Εκείνον πάντοτε Μαέστρο, να δώσουνε ζωή στα ζωντανά κάθε λογής: Φυτά και ζώα, λιβάδια, δάση, λόγγους και θαμνογειτονιές, χωρίς να απολείπει στη φροντίδα Του και τις ανθρωπογειτονιές… Κάθε σταγόνα μου και αγάπη… κάθε σταγόνα μου, θεία πνοή… κάθε σταγόνα μου, ζωή… κάθε σταγόνα μου, ευλογία… και τι σημαίνει “ευλογία”; Σημαίνει εύνοια, έκφραση καλοσύνης, παροχή ευτυχίας… Κάθε σταγόνα μου τροφή για το παρόν, ελπίδα για το μέλλον, ανασαιμιά της Μάνας-Φύσης που συντηρεί εσένα χωμάτινε αδερφέ, μα κι εμένα, γιατί χωρίς και το δικό της μήνυμα είναι αδύνατον να συναχθούν τα νέφη, για να με στείλουν κάτωθέ τους…
Ανάγκη υπαρξιακή η παρουσία μου. Γιατί; Πρώτιστα, σιαμαίοι είμαστε εμείς οι δυο, χωμάτινε αδερφέ: Χωρίς το υγρό “στοιχείο”, το νερό, δεν ζεις, σαν είναι μέρος μεγάλο του γήινού σου οργανισμού και φτάνουν λίγες χρονοστιγμές και μόνο – μέρες, σαν τις ορίζετε οι ανθρώποι – δικής μου απουσίας απ’ το “είναι σου”, για να τελειώσεις την παρουσία σου στα γήινα… Μα είναι ανάγκη να σε συνοδεύω και στο επέκεινα, μέχρι η ύλη σου η φθαρτή να γίνει κόκκος… Κοντολογίς δε ζεις χωρίς εμένα, μα και δεν πεθαίνεις τελειωτικά χωρίς εμένα! Το έχεις άραγε ποτέ σκεφτεί;
Ανάγκη υπαρξιακή η παρουσία μου και για τα φυτά κάθε λογής, τα ζώα κάθε είδους, άφτερα και φτερωτά, άποδα και τετράποδα, ζουζούνια κι ερπετά!
Ανάγκη υπαρξιακή η παρουσία μου και για τις λίμνες, ποταμούς και λιμνοθάλασσες, σαν είναι στέρια νερένια αποθέματα διάρκειας, σαν το καθυστερήσω να φανώ στο αστερόκτιστο λιβάδι τ’ ουρανού!
Τίποτα δεν είναι τυχαίο… Ούτε εσύ -που δεν ήρθες στη Γη απλά για να πεθάνεις- μα ούτε κι εγώ, απλά για να το ρίχνω το νερό στη Γη!
Ο Νους ο Υπέρτατος, προνόησε σοφά για σένα, για μένα, για όσα βλέπουν -μα και για όσα δεν βλέπουν- οι γήινοι οφθαλμοί σου…Μην απορείς… μην αμφιβάλλεις μη ρωτάς: “γιατί και πώς!”.
Oλα είναι σοφά σχεδιασμένα εις την αρχή του χρόνου του άχρονου, του ατελεύτητου, που υπήρχε πριν από εμάς και θα το ξακολουθήσει να υπάρχει μετά’ πό μας, χωρίς εμάς… Το έχεις άραγε ποτέ σκεφτεί;
Κοντολογίς μιας και μιλάμε για τη σχέση μας, δεν το μπορείς χωρίς εμένα! Εγώ, μπορώ!… Είσαι εφήμερος, είμαι αιώνια… και θα υπάρχω μέχρι να το επιθυμεί Εκείνος να δίνει πρόσταγμα εις τον τροχό του χρόνου να γυρνά, και να προστάζει τον αφέντη ήλιο για να σηκώνει την πνοή των θαλασσών να με γεννά εις τα ουράνια και να σκορπώ την ευλογία στον πλανήτη με το νεροχορό μου, χωμάτινε αδερφέ!…»…
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
Οχι αδερφέ, μην με ευχαριστείς… Δεν έκανα τίποτα το εξαιρετικό… ήθελα απλά, να σε βγάλω από την πλάνη σου, καθώς, θα το’ ξακολουθήσω -αναλυτικά- να σου παρουσιάζω τι σιωπηλά μονολογούν όλα τα δημιουργήματα της φύσης… Φωνή Θεού είναι τούτη… Αρκεί να έχεις την υπομονή να με ακούσεις…
Άκου το λοιπόν, τι σιωπηλά μονολογούν τ’ άστρα:
(Στο επόμενο: Ο σιωπηλός
μονόλογος των άστρων)
*μέλος της “Λογοτεχνικής
Παρέας Χανίων”
