8. Ο μονόλογος των άστρων
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ:
– Αδερφέ, σ’ ευχαριστώ που συνεχίζεις να μοιράζεσαι μαζί μου, εκείνα που εγώ ακούω ενορατικά από το σιωπηλό μονόλογο της φύσης.
– Ακούω τα άστρα να μου λένε:
«Εμείς είμαστε η απόδειξη του ύψιστου μεγαλείου της Δημιουργίας, στην απέραντη απλωσιά του ουρανίσιου θόλου. Δεν βρεθήκαμε τυχαία, τίποτα δεν είναι τυχαίο στον Κόσμο τον Φυσικό που σε περιβάλλει…και δεν είμαστε, απλά “το δέος της θέασης” στους φθαρτούς, τους γήινούς σου οφθαλμούς! Ασφαλώς, όχι!… Είμαστε κάτι περισσότερο!… και είμαστε τρισεκατομμύρια “αδέρφια” στο αχανές το Σύμπαν που σε περιβάλλει, χωμάτινε αδερφέ!…
…Ένας σοφός αδερφός σας, ο Καντ, είχε πει: «Δύο πράγματα γεμίζουν την ψυχή μου με θαυμασμό: Ο ουρανός ο έναστρος που είναι πάνω μου, και η φωνή της συνειδήσεως που είναι μέσα μου!…»… Άνοιξε το λοιπόν χωμάτινε αδερφέ τα μάτια της συνείδησής σου, τα μάτια της ψυχής και μην ακολουθείς το ανθρωπίσιο “κοντό” σου βλέμμα σαν το στρέφεις στην αστρογειτονιά μας. Τότε, σαν το πετύχεις, θα δεις τις αρμονικές κινήσεις μας, τη μυστηριώδης έλξη που μας συγκρατεί σε τάξη ζηλευτή, το θαυμαστό και φωτοβόλο μας μηχανισμό, τους τέλειους Νόμους που κυβερνούν το Σύμπαν, και τότε θα αντιληφτείς και το βαθύτερο σκοπό που κρύβεται σε τούτο, στον αιώνα… Δεν το μπορεί όλα τούτα να έγιναν τυχαία, μικρόνοε χωμάτινε αδερφέ!… Και καθώς, σαν βλέπεις ένα πλοίο μεγαλόπρεπο να αυλακώνει τη νερένια απλωσιά της θάλασσας έχεις στα σώψυχα τη σιγουριά ότι το σκάρωσαν άξια χέρια ανθρωπίσια μα και το κυβερνά άξιος Καπετάνιος, έτσι –χωμάτινε αδερφέ- σαν βλέπεις την απαράμιλλη την τελειότητα και τη μοναδικότητα του κάλλους του ουρανίσιου θόλου που σε περιβάλει, έχεις τη σιγουριά –σαν διαθέτεις ικανή οξύνοια- ότι όλο το θαμαστό ετούτο Σύμπαν σαφώς και είναι έργο πανάξιου-ανώτερου Αρχιτέκτονα και κάποιος Νους άξιος και Υπέρτατος το κυβερνά!… Τίποτα δεν έγινε τυχαία!…
…Μα άσχετα με την άποψη της νόησής σου της πεπερασμένης στις ερμηνείες μυστηρίων, μάθε ότι, όλοι και όλα στο αστερόκτιστο το Σύμπαν το ατέλειωτο, το μαρτυρούν και το φωνάζουν σιωπηλά για την ύπαρξη κάποιου μεγαλειώδους Όντος και όλα ψάλλουν και υμνούν με μελωδία μυστηριακή, το μεγαλείο Του. Τούτη τη μελωδία την απόκοσμη και αισθητή μόνο σε ώτα ενορατικά γήινε αδερφέ, κάποιοι Σοφοί δικοί σας άκουσαν, την ονομάτισαν “μουσική των σφαιρών” με πρώτο τον Πρωτόγερο Σοφό της Αρχαιοελληνικής και μακρινής εκείνης εποχής, τον Πυθαγόρα και φανερώνει τη θαυμαστή την αρμονία των Κόσμων των Ουράνιων και θαυμαστά πλασμένων!… Και ο όποιος “τυχερός” ατενίζων το Σύμπαν αξιωθεί και γίνει ακροατής τούτης της μουσικής, πέφτει σε ανθρώπινη σιωπή σαν συναισθάνεται τη γήινη σμικρότητά του κι αντιλαμβάνεται ευθύς το ελάχιστο “εγώ” του, μπροστά στο Μέγα Σύνολο του Θαύματος! Είναι ο “μέγας τυχερός” ακροατής του θαύματος των ήχων των ουράνιων, λέμε εμείς!… Και ο προικισμένος ενορατικά άλλος Σοφός σας μύστης ο μεγάλος Γκαίτε, υμνεί και στιχοπλέκει το μεγαλείο τούτο με ηχούντα και τον ήλιο κι εμάς τα άστρα (σφαίρες), σαν “εμπλέκει” τον Φάουστ στον Πνευματικό Κόσμο1:
…Πορεύεται ο Ήλιος μας ψηλά
κ’ είν’ η πορεία του ήχων αρμονία
μες στην αιώνια των αστεριών χορεία
σε κυκλογυρίσματα παντοτινά
που κλείνουνε με κεραυνών βοή…
…Δύσπιστε, χωμάτινε αδερφέ, τίποτα το τυχαίο στον Κόσμο τον Ουράνιο, στου Σύμπαντος την ολότητα, στου Φυσικού Κόσμου την απεραντοσύνη, στου Πνευματικού Κόσμου την αιθέρια όσο κι αόρατη την παρουσία, την αναπόφευκτα –και όχι δογματικά- υπαρκτή!… Μικρός κι ασήμαντος εσύ εμπρός στο μέγεθος του μεγαλείου του Σύμπαντος που σε υπερκαλύπτει, μα και του Φυσικού Κόσμου που σε φιλοξενεί προσωρινά σε μονοπάτι μονόδρομο, με σταυροδρόμι Κόσμων δύο: Εκείνου της φθοράς στη γήινη παράμετρο κι εκείνου της αιώνιας ζωής στην πνευματική παράμετρο του Κόσμου του γνωστού και άγνωστου συγχρόνως στις μονοσήμαντες αισθήσεις σου…Μα εσύ χωμάτινε αδερφέ, προσηλωμένος στα θέλγητρα της ύλης, αυθόρμητα και κληρονομικά όσο κι αδιάφορα, ακολουθείς το μονοπάτι της φθοράς… Αμφίσημη η έννοια –για σένα- εκείνη της αιώνιας ζωής, σαν την λογιάζεις βερμπαλισμό στο στόμα ιερέων ή προσδοκία ρομαντικών συνοδοιπόρων μέχρι του δίστρατου την ανεπίστρεπτη επιλογή…
…Μα θέλεις κι επιζητείς καθημερίς τις αποδείξεις της ένζωης και θεοδήγητης δραστηριότητας του Σύμπαντος Κόσμου. Όμως, μία, μα και μοναδική φορά το αδέρφι μας, εκείνο το αστέρι το λαμπρό της Βηθλεέμ εφωτοδότησε το δέος των αιώνων, στη Θεία Γέννηση του Γιου του Όντος στη Βηθλεέμ… Κι ακόμη μια φορά φανήκαμε στην απουσία μας, όταν σκότος σημαδιακό κι επουράνιο αδιαπέραστο, βαθύ, κάλυψε τη θωριά μας, ως άφηνε την ύστατη πνοή ο Γιος του Όντος στον αιματόβρεχτο το Γολγοθά!… Δεν σου αρκούν αυτά; Ασφαλώς, όχι, σαν η προσήλωσή σου στην ύλη την ηδονομάνα, σωριάζει ατελεύτητες τις χρονοθίνες στων γεγονότων το αλάργεμα, και συ, νεοδιαβάτης της κάθε μιας γενιάς, ακούς, αμφισβητείς, μα δεν πισωγυρίζεις για να ψάξεις, να βρεις, να δεις, να μάθεις!…
…Και μην ξεχνάς, ότι από την αρχή του χρόνου, αλλά και σήμερα, οι ναυτικοί σας, εμάς συμβουλεύονται για τις περιπλανήσεις τους στα θαλασσένια πλάτη, προκειμένου να μην χαθούν στην απεραντοσύνη του υγρού στοιχειού!…
…Είναι ανάγκη υπαρξιακή λοιπόν, η παρουσία μας… Τίποτα δεν έγινε στην τύχη. Κάθε τι στη σφαίρα της Δημιουργίας ζει και υπάρχει με το δικό του το ρυθμό, για το δικό του το σκοπό… Κι εσείς, κι εμείς… αρκεί να “διαβάζετε” σωστά τον Αισθητό Κόσμο, για να αντιληφθείτε και τον Υπεραισθητό που σας περιβάλλει και στον οποίο ακούγεται -στον όποιο ενορατικό ανώτερο νου- η μυστική η μελωδία των “ενοίκων” του Σύμπαντος, καθώς: “ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε χειρών Αυτού αναγγέλλει το στερέωμα”, χωμάτινε αδερφέ…»!…
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
…Όχι αδερφέ, μην με ευχαριστείς… Δεν έκανα τίποτα το εξαιρετικό… ήθελα απλά, να σε βγάλω από την πλάνη σου καθώς, θα το ’ξακολουθήσω –αναλυτικά- να σου παρουσιάζω τι σιωπηλά μονολογούν όλα τα δημιουργήματα της φύσης… Φωνή Θεού είναι τούτη… Αρκεί να έχεις την υπομονή να με ακούσεις…
Άκου το λοιπόν, τι σιωπηλά μονολογάει η σελήνη:
(Στο επόμενο: Ο σιωπηλός
μονόλογος της σελήνης)
———
1. Πηγή: Φάουστ. Μετάφραση Ι. Παυλάκη, 1988, Εκδόσεις Αστήρ, Αθήνα
*μέλος της “Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων”
