Δεν είναι στη χώρα μας άγνωστη η μετανάστευση και η ξενιτιά… Δεν μεταναστεύουν οι Ελληνες μόνο τώρα λόγω κρίσης, η μετανάστευση έχει ρίζες πολύ παλιά στον χρόνο και ως μετανάστες οι Ελληνες άλλοι διέπρεψαν, άλλοι επέστρεψαν και πολλοί κατάφεραν με τα έργα τους, να μείνει το όνομά τους γραμμένο στην ιστορία… Ενας τέτοιος Ελληνας είναι και ο εθνικός ποιητής της Ιαπωνίας και η ιστορία του, η πορεία του είναι αυτή που μας διηγείται η εθελόντρια…
Σκέψεις… από μια εθελόντρια
«Λευκάδιος Χερν. Ο Ελλην ἐθνικὸς ποιητὴς τῆς Ἰαπωνίας».
Ήταν ο τίτλος του άρθρου που τράβηξε την προσοχή μου μέσα στο πέλαγος του διαδικτύου. Εθνικός ποιητής της Ιαπωνίας και ήταν Έλληνας; Πώς γίνεται αυτό; Και μετά να η εξήγηση: ο Λευκάδιος Πάτρικ Χερν ήταν το δεύτερο παιδί ενός Ιρλανδού γιατρού που υπηρετούσε στον Βρετανικό στρατό στα Επτάνησα και της Τσιριγώτισσας καλλονής Ρόζας Κασιμάτη. Γεννήθηκε το 1850 στη Λευκάδα -εξ ου και το όνομα- όπου έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια. Σύντομα ο πατέρας του παίρνει μετάθεση για τις Δυτικές Ινδίες και στέλνει τη γυναίκα του μαζί με τον δίχρονο γιο του στην πατρική οικογένεια στο Δουβλίνο. Εκεί η Ρόζα μην μπορώντας να συγκατοικήσει με τους γονείς του άνδρα της φιλοξενείται από τη θεία Σάρα Μπρέναν, τη μόνη που έδειχνε συμπάθεια στην άγνωστη αλλόγλωσση και αλλόθρησκη νεαρή που τους κουβάλησε ο ανιψιός της διακινδυνεύοντας την καριέρα του.
Το γυαλί όμως ράγισε γρήγορα και ο Κάρολος Χερν βρίσκοντας μια βολικότατη νομική ατέλεια -ότι το συμβόλαιο του γάμου δεν είχε την υπογραφή της Ρόζας- παίρνει διαζύγιο. Η πρώην σύζυγος επιστρέφει στην Ελλάδα χωρίς τα παιδιά της. Ο πατέρας κάνει δεύτερο γάμο και το νέο ζευγάρι μετακομίζει στις Ινδίες αφήνοντας τον εφτάχρονο τότε Λευκάδιο στη θεία Σάρα που γίνεται πλέον νόμιμη και μόνιμη κηδεμόνας του παρ’ ότι και οι δυο του γονείς είναι εν ζωή. Τουλάχιστον η θεία φροντίζει για τη μόρφωση του κηδεμονευομένου της κι αυτός μέσα στις βιβλιοθήκες του αρχοντικού της και των διαφόρων κολεγίων που φοιτά, βρίσκει καταφύγιο, διαφυγή και πεδίο ανακούφισης των παντός είδους ανησυχιών του. Εκεί μέσα έρχεται σε επαφή και με την ελληνική λογοτεχνία και πολιτισμό. Αυτά τα πρώιμα νεανικά χρόνια αποκηρύσσει το ιρλανδικό Πάτρικ και κρατά για τον εαυτό του το όνομα Lafcadio. Την ίδια εποχή σε ατύχημα στο σχολείο χάνει το αριστερό του μάτι. Γι’ αυτό σε όλες τις φωτογραφικές του απεικονίσεις ο Λευκάδιος εμφανίζει μόνο το δεξιό καλό προφίλ. Μερικές φορές αποτολμά και μια ανφάς πόζα. Μα τότε τα μάτια είναι μισόκλειστα και κοιτάζουν προς τα κάτω έτσι ώστε να μην φανεί το πρόβλημα. (Πόσα λένε αυτά τα χαμηλωμένα μάτια!).
Δεκαεπτά χρονών η κηδεμόνας του θεία Σάρα χάνει την περιουσία της και ο Λευκάδιος περιφέρεται στο Λονδίνο. Σε δρόμους και σε πτωχοκομεία για να γεμίσει την κοιλιά και σε βιβλιοθήκες και Μουσεία για να χορτάσει το πνεύμα. Στα δέκα εννιά η θεία τού κάνει δώρο(;) ένα εισιτήριο μιας κατεύθυνσης για την Αμερική.
Στο Σινσινάτι όπου καταλήγει κι αφού περνά μια περίοδο απόλυτης εξαθλίωσης κάνοντας χαμαλοδουλειές, βρίσκει τελικά δουλειά σε ένα τυπογραφείο. Πάντα οι βιβλιοθήκες υπήρξαν το μεγάλο καταφύγιό του. Έτσι και τώρα. Δούλευε και διάβαζε. Πιάνει δουλειά ως δημοσιογράφος σε μεγάλη εφημερίδα και γίνεται γνωστός για τις τολμηρές, συγκλονιστικές περιγραφές φόνων και εγκλημάτων.
Είκοσι τεσσάρων χρονών παντρεύεται μια αφροαμερικανή και απολύεται γι’ αυτό από την δουλειά του, αφού οι γάμοι λευκών και μαύρων ήταν κάτι το απαγορευμένο εκείνη την εποχή. Η φήμη του όμως ήταν τέτοια που προσλαμβάνεται από την ανταγωνίστρια εφημερίδα.
Αισθάνεται όμως ότι ένας κύκλος έχει τελειώσει. Συγχρόνως με το διαζύγιο μετακομίζει στη Νέα Ορλεάνη όπου εκτός από δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις φιλοτεχνεί ξυλογραφίες και σκίτσα. Θεωρείται ότι ο Λευκάδιος Χέρν είναι αυτός που έκανε τη Νέα Ορλεάνη τόσο γνωστή σαν μια πόλη εξωτική, μυστηριώδη και με ιδιαίτερη κουλτούρα.
Μετά δέκα χρόνια ζωής εκεί, το περιοδικό με το οποίο συνεργάζεται τον στέλνει στη Μαρτινίκα. Και μετά μια άλλη εφημερίδα τον στέλνει στα σαράντα του πια, σε αποστολή στην Ιαπωνία.
Εκεί εγκαταλείπει τη δημοσιογραφία, βρίσκει δουλειά ως καθηγητής της Αγγλικής, παντρεύεται μια κόρη σαμουράι και εγκαθίσταται στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Επιτέλους οι περιπλανήσεις του τελειώνουν. Φαίνεται να έχει βρει τον τόπο που του ταιριάζει και μπορεί να τον χωρέσει. «Αναγνωρίζει ομοιότητες ανάμεσα στην ιαπωνική παράδοση και σε δικά του πιστεύω, ίσως και στα λείψανα των ελληνικών αναμνήσεων ή κάποιων μελετών του γύρω από την ελληνική παράδοση. Οι αισθητικές προτιμήσεις και απαιτήσεις του, θρεμμένες με τον ελληνικό, αλλά όχι με τον λοιπό, σύγχρονό του Δυτικό πολιτισμό, βρίσκουν κι αυτές ανταπόκριση, τόσο στην ιαπωνική φύση όσο και στην παραδοσιακή ιαπωνική τέχνη», γράφει η Ιστορικός Κλαίρη Παπαπαύλου.
Παίρνει το όνομα της συζύγου του και ονομάζεται πλέον Γιάκουμο Κοϊζούμι. Συγχρόνως σκύβει με προσοχή και σεβασμό πάνω στη χώρα που τον υιοθέτησε. Ψάχνει τις ιστορίες της, τις παραδόσεις της. Ακούει μεγαλύτερους, καταγράφει τα λεγόμενά τους, τα μελετά, τα διασώζει. Γράφει βιβλία για τον ιαπωνικό τρόπο ζωής. Κάνει τη χώρα αυτή γνωστή και σεβαστή στη Δύση. Αν και πέθανε μόλις πενήντα τεσσάρων χρονών υπήρξε πολυγραφότατος και έχει αφήσει μεγάλο συγγραφικό έργο.
Οι Γιαπωνέζοι τον αγάπησαν γιατί διέσωσε, λένε, μέσα από τα γραπτά του τον παραδοσιακό τους τρόπο ζωής. Έναν τρόπο που θα είχε χαθεί χωρίς ν’ αφήσει ίχνη αν δεν υπήρχαν οι καταγραφές του. Διέσωσε, λένε, παραδοσιακές αξίες του γιαπωνέζικου πολιτισμού που είναι σήμερα, επίκαιρες, πιο πολύ παρά ποτέ. Και τον ονομάτισαν εθνικό τους ποιητή και τον τιμούν σαν τέτοιο. Τον διδάσκουν στα σχολεία τους, δημιούργησαν μουσεία προς τιμήν του… μερικοί φτάνουν μέχρι και την πατρίδα μας ψάχνοντας το σπίτι που έζησε στη Λευκάδα. Ή το σπίτι που έζησε η μητέρα του στα Κύθηρα.
Κι εμείς; Πού είναι ο δικός μας άνθρωπος που θα σκύψει πάνω στις παραδόσεις μας και θα τις διαφυλάξει να μην χαθούν και εξαφανιστούν μέσα στη λαίλαπα του παγκοσμιοποιημένου νέου πολιτισμού; Μέσα στα νέα ήθη που ευαγγελίζονται οι παντός είδους σωτήρες;
Μπεμπ. Α.
17 Οκτώβρη και στην Ειδομένη υπήρξε μια σημαντική παρουσία και βοήθεια. Ο καλός φίλος παιδίατρος και πρόεδρος των ΓτΚ Ελβετίας Bernard Borel επισκέφτηκε την αποστολή των Ελλήνων ΓτΚ συνεισφέροντας στο έργο της οργάνωσης… Τον ευχαριστούμε από καρδιάς…
Η καριέρα, η επαγγελματική αποκατάσταση κάποια στιγμή ολοκληρώνει τον κύκλο της και είναι η συνταξιοδότηση η τελευταία πράξη, η κατάληξη μιας επιτυχούς επαγγελματικής ζωής και ένας νέος κύκλος ξεκινά… εκείνος της ωρίμασης, της ξεκούρασης, του απολογισμού. Είναι ευλογημένες τέτοιες στιγμές, ευλογημένες αν και δύσκολες συναισθηματικά… Αυτές τις στιγμές διανύει και μια ιδιαίτερη φίλη και υποστηρίκτρια των ΓτΚ που χαρίζει στο πολυϊατρείο μας τον εξοπλισμό του παιδιατρικού της ιατρείου που σήμερα οι εθελοντές Ηλίας, Ραντουαν, Βασίλης και Γιώργος μετέφεραν με συγκίνηση..
Από όλους εμάς και από τους μικρούς ασθενείς ένα μεγάλο ευχαριστώ στη φίλη Όλγα Ματσαμά και ευχόμαστε κάθε χαρά στον νέο της κύκλο ζωής.
Ε.Μ.
Στις 17 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε επίσκεψη των Αμερικανών γερουσιαστών και του πρέσβη των Η.Π.Α. στο Ανοιχτό Πολυϊατρείο των Γιατρών του Κόσμου της Αθήνας και η ενημέρωση τους για τη λειτουργία και τις δράσεις της οργάνωσης στην Ελλάδα της κρίσης από τα μέλη του Δ.Σ. της οργάνωσης.
Τα στατιστικά του πολυϊατρείου από 12 έως 16 Οκτωβρίου είναι
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΥΝΟΛΟ
ΕΛΛΑΔΑ 20
ΑΛΒΑΝΙΑ 14
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 10
ΜΑΡΟΚΟ 7
ΣΕΡΒΙΑ 3
ΣΥΡΙΑ 3
ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ 2
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 1
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 1
ΣΟΥΔΑΝ 1
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 1
ΣΥΝΟΛΟ 63
