Να αφαιρέσει όσες περισσότερες ζωές μπορούσε είχε ως στόχο ο 19χρονος Δημήτρης Π., που το πρωί (9/4/09) πυροβόλησε εναντίον τριών ανθρώπων στη Σχολή του ΟΑΕΔ στον Ρέντη και στη συνέχεια αυτοκτόνησε. Στην τσάντα του βρέθηκαν 66 σφαίρες, ένα πτυσσόμενο στιλέτο και το σημείωμα με το οποίο επιχειρεί να εξηγήσει την πράξη του.
(ο Τύπος)
ΑΝ η αναγνώριση (η διάκρισις, κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας) θεωρείται μια απ’ τις ευγενέστερες επιδιώξεις στη ζωή (1), η περιφρόνηση και κυρίως η απόρριψή μας απ’ τον στενό ή ευρύτερο περίγυρο, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί: Αισθανόμαστε πως «δεν έχουμε θέση» στην κοινωνία, είμαστε περιττοί, οπότε και η ζωή μας παύει να έχει νόημα. Μεγεθύνουμε τις στενοχώριες και εκμηδενίζουμε τις χαρές της. H κοινωνική απόρριψη ενεργοποιεί στον εγκέφαλο -σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες- τις ίδιες περιοχές απ’ τις οποίες πηγάζει κι ο φυσικός πόνος! Έτσι, επιθυμούμε να πονέσουμε τον άλλο ή τους άλλους
ΑΝ έχουμε τη δύναμη να ξεπεράσουμε μια τέτοια «κολασμένη» κατάσταση που συνήθως οι άλλοι μας δημιουργούν (2), πιθανόν να επιβιώσουμε. Έστω και βαριά «τραυματισμένοι»: η χαμηλή αυτοεκτίμηση θα μας συνοδεύει για χρόνια στη ζωή. Αν όμως θελήσουμε να εκδικηθούμε αυτούς που μας απορρίπτουν -και όχι μόνο, αφού θεωρούμε υπαίτια όλη την κοινωνία- τότε η αντίδρασή μας έχει τραγικά και ασύμμετρα αποτελέσματα, όπως η αφαίρεση της ζωής του άλλου.
***
ΣΧΕΔΟΝ Μεγαλοβδομαδιάτικο το προχθεσινό περιστατικό στη Σχολή Μαθητείας του ΟΑΕΔ του Ρέντη, με το νεαρό Δ.Π. που πυροβόλησε εναντίον τριών συνανθρώπων του. Πρωτόγνωρη εμπειρία για τα «ελληνικά δεδομένα» και απαρχή νέων δεινών για την κοινωνία που διαμορφώνουμε. Δεν φταίει μόνον η οικονομική κρίση. Τα αίτια είναι βαθύτατα ανθρώπινα. Το κακό είναι ότι – αυτά τα αίτια- αντί να συρρικνώνονται, διευρύνονται με τις άστοχες, σπασμωδικές, χωρίς πυξίδα πολιτικές των «μαθητευόμενων μάγων» της πολιτικής μας. Με συνέπεια να περιμένουμε τα χειρότερα.
ΕΙΝΑΙ μια κραυγή αγωνίας, απόγνωσης και «τιμωρίας» μας, τα όσα έγραψε ο 19χρονος αυτόχειρας στην ιστοσελίδα Μyspace. Βλέπετε, έχουμε και την τεχνολογία στην υπηρεσία των πάντων. Στο ανεξέλεγκτο Διαδίκτυο όλα, ακόμη και ο θάνατος, προαναγγέλλονται. Και εκτελούνται χωρίς να προλαμβάνονται: αυτοκτονίες, βιασμοί, απαγωγές, κλοπές και εν ψυχρώ δολοφονίες… Αν υπολογίσουμε ότι οι νέοι ηλικίας 13-18 ετών, σύμφωνα με μελέτες Παιδοψυχολόγων, έχουν «καταβροχθίσει» απ’ τα ΜΜΕ τουλάχιστον 42.000 δολοφονίες και 240.000 βιασμούς, δεν χρειάζεται να απορούμε για τα όσα συμβαίνουν σήμερα…
ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ του ο νεαρός Δ.Π. έγραφε τα παρακάτω που αξίζει να διαβαστούν στη Βουλή, στις συνεδριάσεις των Συλλόγων Καθηγητών (3), στα οικογενειακά συμβούλια (4), στα σχετικά συνέδρια Ψυχολόγων και Παιδαγωγών. Τόσο ως ένα γερό προμήνυμα της «νέας εποχής» που ανατέλλει, όσο και ως φωνή απελπισίας ενός οργισμένου νέου του σήμερα· που, δυστυχώς, δεν είναι ο μόνος:
«Δεν έχω πλέον λόγο να συνεχίσω να ζω. Δυστυχώς για εσάς, είμαι πολύ εγωιστής για να φύγω και να σας αφήσω να ζήσετε τις γαμημένες ζωές σας. Πριν πεθάνω θα σας στερήσω ό,τι πολυτιμότερο έχετε. Δεν έχω σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή. Φτύνω κατάμουτρα στην «αξιοπρέπεια» και την «τιμή» σας και σε ό,τι έχετε ιερό. Έχω πάρει την απόφασή μου και δεν πρόκειται να κάνω πίσω. Οποιοσδήποτε βρεθεί μπροστά μου το πρωί της 10ης Απριλίου 2009 γίνεται άμεσα στόχος -δεν θα υπάρξει καμία διάκριση στην ηλικία, το φύλο ή την καταγωγή εκείνων που θα δολοφονήσω, για εμένα είστε όλοι σκουπίδια. Θα σας σκοτώσω γιατί έτσι γουστάρω και θα φροντίσω να το ευχαριστηθώ όσο περισσότερο γίνεται. Για τους περισσότερους από εσάς μπορεί να ακούγομαι παρανοϊκός, εγκληματίας ή δολοφόνος… Κάνετε λάθος, εσείς είστε τα νοητικώς στερημένα θρασύδειλα εγκληματικά καθάρματα που βρίζουν υπό την κάλυψη της ανωνυμίας, της ιδιότητας του καθηγητή ή των πολυάριθμων παρεών. Μέχρι στιγμής δεν έχω εισπράξει τίποτα άλλο παρά την απόρριψη και την ύβρη των γύρω μου. Σας τα επιστρέφω με την υπόσχεση να περάσετε τις τελευταίες στιγμές σας παρακαλώντας για την ελεεινή και τρισάθλια ζωή σας -σύντομα θα δείτε πως είμαι άνθρωπος που τηρεί τις υποσχέσεις του. (…) Δεν έχω γνωρίσει παρά ένα άτομο που να αξίζει σαν άνθρωπος και με την οποία πίστευα πως είχα ερωτευτεί. Νιώθω πολύ άσχημα που με απέρριψε και ελπίζω πως με ό,τι κάνω την Παρασκευή θα αλλάξει γνώμη για μένα».
***
ΤΟ ΠΙΟ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟ είναι ότι οι πολιτικοί μας «τοποθετήθηκαν» κιόλας με την ξύλινη γλώσσα τους. Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η κοινωνία βρίσκεται ήδη σε παράκρουση… Τη σκυτάλη θα πάρουν οι κάθε λογής ειδικοί -όπως γίνεται με τους σεισμούς- δίνοντάς μας «καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις» του τύπου ότι «το έγκλημα είναι ξένο προς τις ελληνικές παραδόσεις». Κι ας βράζει ο κόσμος γύρω τους. Ως ανατόμοι, «θα διαγνώσουν, θα ταξινομήσουν, θα διαχωρίσουν», θα προτείνουν, θα συμβουλεύσουν. Όσο για τη «δημοσιογραφική αφήγηση» στις «ειδήσεις των οκτώ», θα επικρατήσει πλήρης μεγέθυνση και ανασκολοπισμός του γεγονότος υπέρ της τηλεθέασης. Θα διευκρινισθεί δε πως το «ελληνικό περιστατικό» συγκρινόμενο με άλλα σε Ευρώπη και Αμερική αξιολογείται ως «έλασσον»! Καθόλου, ως συσσωρευτικό του απάνθρωπου κλίματος που ζουν οι νέοι μας σε όλο τον κόσμο…
… ΤΑΥΤΙΣΤΗΚΑΜΕ σε όλα με τον «πολιτισμένο» κόσμο. Η φράση «μακριά από μας κάτι τέτοιο» ακούγεται παράταιρη. Κι όσο δεν θα αναζητούνται τα βαθύτερα αίτια, δεν θα προγραμματίζεται μα ριζική επίλυσή (και επούλωσή) των σύγχρονων προβλημάτων/πληγών της κοινωνίας, παρόμοια γεγονότα θα μας βρίσκουν ολοένα και πιο απροετοίμαστους.
ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ, άραγε, ως «ευνομούμενη» πολιτεία να αντιδράσουμε υγιώς, ή θα ξαναπούμε στρουθοκαμηλίζοντας το «Δεν βαριέσαι; Είναι πρόβλημα των άλλων». Έστω κι αν αυτό θα συμβαίνει στο γείτονά μας…;
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
-(1) «Πασών των αρετών ανωτέρα η διάκρισις» (πατερική ρήση)
-(2) “L’ Enfer, c’ est les autres” (= Η Κόλαση, είναι οι άλλοι, λέει ο J.P.-Sartre στο έργο του «Κεκλεισμένων των Θυρών» («Huis clos»), 1964, εκδ. Gallimard
-(3) «Εκείνο που συνήθως δεν τονίζεται όσο πρέπει είναι ότι η βία στους χώρους της εκπαίδευσης δεν μπορεί να εξετάζεται χωρίς να συνυπολογίζεται η επίδραση του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος, μέσα στο οποίο ζουν τα παιδιά» (…)Και ότι «Σε αυτό το ευρύτερο περιβάλλον, στο οποίο επίσης συμμετέχουν και κοινωνικοποιούνται οι νέοι, οι σχέσεις των ανθρώπων χαρακτηρίζονται συχνά από βιαιότητα κάθε είδους, άμεσα συνδεδεμένη με διακρίσεις, καταπίεση και εκμεταλλευτικές σχέσεις» (Ανακοίνωση της ΟΛΜΕ, 10-4-09).
-(4) Προφητικό το τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου (1948-1990):
• «Κάποτε θα ’ρθουν να σου πουν/πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν και πώς σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί,/κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
• Κάποτε θα ’ρθουν γνωστικοί,/λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί/κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν
• Και όταν θα ’ρθουνε οι καιροί/που θα ’χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί/γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα».
