Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΑΡΕΔΑΚΗΣ, τ. Γυμνασιάρχης – Θεολόγος
Αισθάνεσαι την ανάγκην κάθε πρωί, μόλις εξυπνήσης και το βράδυ προ του ύπνου να συνομιλήσεις με τον Θεόν; Να ημπορούσαν όλοι ανεξαιρέτως οι Χριστιανοί να απαντήσουν χωρίς δισταγμόν; Προσευχόμεθα! Πολλοί είναι οι προσευχόμενοι. Πολλοί όμως είναι και οι Χριστιανοί, που δεν προσεύχονται ή περιορίζονται απλώς εις το σημείον του Σταυρού, χωρίς θερμήν προς τον Θεόν προσευχήν.
Χριστιανός χωρίς προσευχήν, Χριστιανός χωρίς επικοινωνία και σύνδεσμον με τον Χριστόν! Δηλαδή κατ’ όνομα, τύποις μόνον Χριστιανός. Είναι δυνατόν να έχεις ένα φίλον και να μην αισθάνεσαι την ανάγκην, να τον βλέπης, να επικοινωνής, να συνομιλής μαζί του; Δεν προσεύχεσαι και αφίνεις να κυλούν όλες οι ημέρες της ζωής σου, χωρίς να έχουν την σφραγίδα και το πνευματικόν άρωμα της προσευχής. Καθημερινώς ασχολείσαι με τόσα θέματα. Εξαντλείσαι ίσως επάνω εις το έργον σου και πίπτεις κατάκοπος το βράδυ εις το κρεβάτι. Εις το διάστημα της ημέρας όλα τα θυμήθηκες. Ελησμόνησες το ένα, το βασικότερον την προσευχήν δια την οποίαν ισχύουν οι λόγοι του Κυρίου: "Μεριμνάς και τυρβάζεις περί πολλά ενός δε έστι χρεία".
Παραμελείς την προσευχήν. Και όμως τίποτε δεν είναι τόσον απαραίτητον εις την ζωήν σου, όσον η προσευχή. Μη λησμονής ότι είσαι εύθραυστος κάλαμος "σκεύος οστράκινον", γεμάτον από αδυναμίες, πολλοί ηθέλησαν να υψώσουν το ανάστημά των εις τον ουρανόν και να καυχηθούν δια την παντοδυναμίαν των.
"Ο άνθρωπος παρεβίασε τας πύλας του σύμπαντος", έγραψαν με έπαρσιν και αλαζονείαν μερικοί, όταν εξαπελύθη ο τεχνητός δορυφόρος από την γην!
Μέσα εις την φαινομενικήν παντοδυναμίαν του ο άνθρωπος εξακολουθεί να παραμένει τρομερά αδύνατος και ασθενής. Ενα μικρόβιον, μία σταγών αίματος, ημπορεί να αχρηστεύση τον εγκέφαλον του μεγαλύτερου εφευρέτου της ανθρωπότητος. Ο μικρός άνθρωπος, "η γη και σποδός" πάντοτε έχει ανάγκην από τον Θεόν και την προσευχήν.
Ενας μεγάλος Γερμανός ποιητής, άπιστος ποτέ δεν προσευχόταν. Διεκήρυττε μάλιστα, όπως και άλλοι ομόφρονές του, ότι η προσευχή είναι απώλεια χρόνου. Ησθάνετο όμως τρομερόν ψυχικόν κενόν. Με αγωνίαν αναζητούσε τον Θεόν. Επάνω εις την αγωνιώδη αυτήν αναζήτησιν, έγραφε. "Είχα το θράσος να υψώσω το μέτωπόν μου κατέναντι του ουρανού… και δια τούτο εκρημνίστηκα στη γη σαν ένα σκουλήκι ποδοπατημένο… Τιμή και αίνος εις τον εν υψίστοις Θεόν!… Αποθνήσκω, πιστεύω εις τον Δημιουργόν του κόσμου, του οποίου με ταπείνωσιν επικαλούμαι την χάριν". Ποίος, λοιπόν άνθρωποι, οσονδήποτε δυνατός δεν έχει την ανάγκην της προσευχής;
Ημπορείς να φαντασθής πλοίον χωρίς άγκυραν, δένδρον χωρίς ρίζαν, σώμα χωρίς νεύρα, ψάρια ζωντανά έξω από την θάλασσαν, σπίτι χωρίς θεμέλια. Με τις παραστατικές αυτές εικόνες ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει την ανάγκην την προσευχής. Σπίτι χωρίς θεμέλια δεν στέκει. Είναι αδύνατον να αναπτύξης ζωήν θεμελιωμένην επάνω εις την αγάπην και την δικαιοσύνην χωρίς να προσεύχεσαι. Είναι δυνατόν να έχης φως εάν δεν συνδέσης τον λαμπτήρα με την πηγήν του ηλεκτρικού ρεύματος;
Μέγας αγωγός δυνάμεως είναι η προσευχή δια τον Χριστιανόν, αγωγός που τον συνδέει με Εκείνον που είπε: "Εγώ είμι η οδός και η αλήθεια και η ζωή".
Οι μεγάλοι άγιοι ησθάνοντο τόσον πολύ την ανάγκην της προσευχής, ώστε επροτιμούσαν να αποθάνουν, παρά να στερηθούν την προσευχήν, την χρυσήν αυτήν αλυσίδα που συνδέει τον μικρόν άνθρωπον με τον παντοδύναμον Θεόν. Ο Δαρείος, ο βασιλεύς των Περσών, απηγόρευσε με διάταγμα επί ένα μήνα την προσευχήν εις τον αληθινόν Θεόν. Εκείνος που θα ετολμούσε να προσευχηθή κατά το διάστημα αυτό θα ερρίπτετο εις τον λάκκον των λεόντων. Και όμως ο προφήτης Δανιήλ δεν υπήκουσεν εις το βασιλικόν διάταγμα. Ησθάνετο ακατανίκητον την ανάγκην της προσευχής: "Καιρούς τρείς της ημέρας ην κάμπτων επί τα γόνατα αυτού και προσευχόμενος" (Δανιήλ στ’ 10). Επροτίμησε τον λάκκον των λεόντων, παρά να εγκαταλείψη την προσευχήν. Με την θαυματουργικήν δύναμιν αυτής εσώθη από τα στόματα των λεόντων.
Παραπονούμεθα και αγανακτούμεν, διότι η κακία και η διαφθορά επροχώρησε πολύ εις την κοινωνίαν. Τα πλήθη των ανθρώπων σήμερον κυριαρχούνται από τρομερά πάθη. Η πλεονεξία, η εκμετάλλευσις, η αδικία και τόσα άλλα πάθη έχουν στήσει τον θρόνον των εις μυριάδας καρδιών, που δεν εμπνέονται από την προσευχήν. "Αι κοινωνίαι εκείναι, όπου εξαφανίζεται η ανάγκη της προσευχής, γενικώς δεν ευρίσκονται μακράν από τον εκφυλισμόν", γράφει ο μεγάλος βιολόγος και ιατροφιλόσοφος ο Carrel.
Ασφαλώς θέλεις να σηκωθείς πολύ υψηλά, να γίνεις πνευματικός άνθρωπος, ζωντανός και συνειδητός χριστιανός, να αντιδράσης εις το ρεύμα του κακού που απειλεί την κοινωνίαν. Ζητείς ενίσχυσιν εις τις δοκιμασίες παρηγορίαν εις τις θλίψεις. Τότε μην αφήνεις να περάση ούτε μία ημέρα της ζωής σου, χωρίς να αισθανθής την ανάγκην της θερμής προσευχής. Ας γίνη η καρδία σου πνευματικόν θυσιαστήριον, από το οποίον ως θυμίαμα εύοσμον θα ανέρχεται καθημερινώς η προσευχή σου προς τον Θεόν.
