«Εάν έχετε την ικανότητα με σαφήνεια να εκφράζετε τις σκέψεις σας, τότε δεν μπορείτε να ασχοληθείτε με την πολιτική».
(Αγνώστου)
ΟΣΟ διαρκεί η οικονομική κρίση, πολλά βλέπουμε και περισσότερα ακούμε. Όμως, ελάχιστα καταλαβαίνουμε, αφού οι λέξεις που εκστομίζουν οι πολιτικοί, φτάνουν στ’ αυτιά μας σχεδόν μεθυσμένες! Όσο γι’ αυτό που βιώνουμε, είναι μια διαρκής σύγχυση στην αντιληπτική ικανότητά μας, με απόρροια την υποβάθμιση όλων των εκφάνσεων της ζωής και τη βύθισή μας σε μια ατέρμονη εθνική μελαγχολία. ΣΤΑ ΠΕΝΤΕ μνημονιακά χρόνια (2009-2015) είχαμε επτά (7) πρωθυπουργούς με ισάριθμες κυβερνήσεις και «αφηγήσεις». Κάθε κυβέρνηση (πλην των υπηρεσιακών) χρησιμοποιούσε τις δικές της λέξεις, ώστε να περάσει ανώδυνα στο λαό την πολιτική της. Και τι δεν ακούσαμε; Από το «Λεφτά υπάρχουν» και το success story, μέχρι το «η ελπίδα έρχεται»! Ταλαιπωρούμαστε με αρκτικόλεξα που δε μάθαμε ποτέ τι ακριβώς σημαίνουν: IMF, OOΣΑ, PIIGS, ΑΕΠ, ELA, PSI, BRICKS, EKT κ.ά. Μας δυναστεύουν κάτι χονδροειδείς νεολογισμοί: grexit, eurogroup, euroworking group, Brussels group, gr-accident, capital controls, brexit κ.ά. Αλλά και ελληνικές λέξεις, όπως μνημονιακός/αντιμνημονιακός, τρόικα/τροϊκανοί, κούρεμα, αναδιάρθρωση χρέους, ελεγχόμενη χρεοκοπία, μηχανισμός στήριξης κ.ά. Επιπλέον, ακούμε σε συζητήσεις για
μακροοικονομικά μεγέθη (δημόσιο χρέος, πληθωρισμός, ανεργία, ανάπτυξη, ύφεση) καθώς και για χρηματοοικονομικούς όρους (έξοδος στις αγορές, έντοκα γραμμάτια Δημοσίου, τραπεζικά επιτόκια, αναχρηματοδοτήσεις) κ.λπ., χωρίς βέβαια να υπάρχει κάποιος αρμόδιος που να μας πει τι σημαίνουν αυτά. Εκφράσεις και δυσνόητες λέξεις («αμοιβαία επωφελής» συμφωνία, «επώδυνος συμβιβασμός», «θεσμοί», «ρήξη», «δανειστές», «παράλληλο πρόγραμμα», «ισοδύναμα» κ.ά.) μπήκαν προκλητικά στη ζωή μας, και ξέρετε η μη κατανόηση των πολιτικών όρων είναι αυτή που επιβάλλει το φόβο του αγνώστου στον πολίτη. Δυστυχώς στα στόματα των πολιτικών οι λέξεις είναι ανυπεράσπιστες, αφού παίρνουν τη σημασία που αυτοί τους δίνουν. ΚΑΘΕ εξουσία χρειάζεται το αφήγημά της για να μπορεί να διαχειριστεί επικοινωνιακά τις πολιτικές που θέλει (ή αναγκάζεται) να εφαρμόσει. Στόχος; Να πείσει τους πολίτες για τις «αγαθές προθέσεις» της! Όταν μάλιστα, έχουμε σωρεία λέξεων με «αριστερές» νοηματοδοτήσεις, τότε δεν φταίει ο πολιτικός που τις αραδιάζει, αλλά εμείς οι πολίτες που, αν και αντιλαμβανόμαστε το λεξιθηρικό παιχνίδι τους, δεν τις επαναφέρουμε στην αρχική τους σημασία! Έτσι καλύπτεται η πραγματικότητα από την αχλύ μιας επί τούτου σημασιολογίας, οπότε «περνούν» ανετότερα τα οποιαδήποτε μέτρα. Όπως συμβαίνει με το ασφαλιστικό και τα ισοδύναμά του τώρα, και όπως θα συμβεί αργότερα με το φορολογικό. ΣΤΟ πρώτο μισό του τρομερού έτους 2015, με τη βαρουφάκεια θεωρία της «δημιουργικής ασάφειας» και την κατασπατάληση πολύτιμου χρόνου, δεν φορτωθήκαμε, άραγε, άλλα 86 δισ. ευρώ χρέος; Υπήρξε ποτέ πιο «μεθυσμένο» δημοψήφισμα από αυτό της 6ης Ιουλίου (2015) που το ισχυρό «όχι» του λαού μετατράπηκε ξαφνικά σε «ναι»; Δεν απωθήθηκε έτσι ο πολίτης στο περιθώριο, μακριά από τα τεκταινόμενα της εξουσίας; Κι εδώ που τα λέμε, τι εξουσία θα ήταν αυτή, αν δεν ήξερε πώς και πού να «καθοδηγεί» το θυμικό των υπηκόων της; ΕΞΑΛΛΟΥ, με την «πρώτη φορά» αριστερή κυβέρνηση, δεν σταθήκαμε μάρτυρες αλλοπρόσαλλων δηλώσεων και ενεργειών ποικίλων στελεχών της κυβέρνησης; Δεν ακούσαμε πρωτότυπες εκδοχές περί διαπραγμάτευσης, αλλά και ρηξικέλευθες ιδέες περί Οικονομίας, Ενεργειακής Πολιτικής, Παιδείας και χαρακτηρισμού ιστορικών γεγονότων; Απόψεις που άλλες μεν ανύψωσαν για λίγο την περηφάνια μας κι άλλες μας οδήγησαν σε πλήρη απογοήτευση, οργή και αγανάκτηση; Τώρα, η για «δεύτερη φορά» («κάλπικη» κατά τον Τ. Θεοδωρόπουλο, «Κ» 6/1/16) αριστερή κυβέρνηση κουβαλάει ίσως λιγότερες ιδεοληψίες και περισσότερο ρεαλισμό, αλλά σίγουρα διαθέτει «νέες» αμφίσημες λέξεις στη φαρέτρα της. Έτσι: – Αριστερά/«Αριστερά»: Λέξη που δεινοπαθεί δεκαετίες, αφού πάντα προδίδεται η ουσία της. Μα για ποια αριστερά μιλάμε σήμερα; Η μεν του τότε (η μεταπολεμική) μας τέλειωσε στους λαβυρίνθους της Μεταπολίτευσης, η δε του τώρα, πολυδιασπασμένη και μεταλλαγμένη, παρ’ ολίγο να μας γυρίσει στη δεκαετία του 1950! Η πολιτική που εφαρμόζει σήμερα είναι πρωτοφανής και βίαιη, αφού ο αφέντης της Δύσης -ο καπιταλισμός- στον οποίο υπακούει κι αυτή, είναι τόσο ανηλεής που, θέλει δεν θέλει η «αριστερά» μας, δεν μπορεί να είναι η αριστερά που ψηφίστηκε! – Διαπραγμάτευση/«διαπραγμάτευση»: Ισχυρίζονται ότι κάνουν διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, ενώ η επιβολή νέων φόρων άλλα αποδεικνύει: κάθε «αριστερή» διαπραγμάτευση γίνεται μάλλον προσχηματικά -με δήθεν «ισοδύναμα»- για εσωτερική κατανάλωση. Ακόμη κι ο υπουργός των Οικονομικών κ. Τσακαλώτος ομολόγησε πρόσφατα: «Στη διαπραγμάτευση θα υπάρξουν και νίκες και ήττες»! Μπορεί, άραγε, να μας αναφέρει έστω και μια νίκη του; Και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις «έπαιζαν» με την ίδια λέξη. Εκείνες μάλιστα πρόσθεταν διαφορετικές προθέσεις κάθε φορά για να «μεθύσουν» τελείως τη σημασία της! Είχαμε τους υποσχόμενους «αναδιαπραγμάτευση» και τους άλλους που θα έκαναν, λέει, «επαναδιαπραγμάτευση»! – Ιδεοληψία/ιδεολογία (ή, η τρομερή… έξοδος από το ευρώ): «Πιστεύαμε -ομολόγησε ο κ. Γ. Δραγασάκης, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης- πως αν απειλούσαμε με έξοδο από το ευρώ, οι Ευρωπαίοι θα τρόμαζαν! Αποδείχθηκε λάθος εκτίμηση… Προς έκπληξή μας ο κ. Σόιμπλε πρότεινε, αν θέλαμε να βγούμε από το ευρώ, να μας βοηθήσει κιόλας»! Ανώμαλη η προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα μιας τελείως αεροβατούσας «μεθυσμένης» πολιτικής. – Καθεστώς, κίνημα, κοινωνία, κόμμα, κομμουνισμός, κράτος, κυβέρνηση: οι «Επτά Πύλες της Κόλασης» της ελληνικής «αριστερής» κυβέρνησης. Μήπως δεν τη βλέπουμε να διατηρεί το παλαιό διεφθαρμένο καθεστώς ατόφιο; Το κίνημα να πηγαίνει περίπατο; Την κοινωνία να έχει φτάσει στα όριά της και το κόμμα να έχει μεταλλαχθεί σε αστικό -χωρίς μάλιστα να ξέρει τι εκπροσωπεί; Τον κομμουνισμό να έχει γίνει όνειρο απατηλό; Το κράτος να αλώνεται από «ημετέρους», ενώ και η κυβέρνηση να είναι τελικά ένα υβρίδιο θολού ιδεολογικού προσανατολισμού; – Capital controls: «Οι τράπεζες δεν θα κλείσουν. Ούτε μια στο εκατομμύριο να γίνουν Capital controls» (=περιορισμοί και έλεγχοι κεφαλαίων). Αυτά υποστήριζε το οικονομικό επιτελείο του κ. Τσίπρα, στις αρχές του 2015. Τώρα κανείς δεν ξέρει πότε τα capital controls θα αρθούν, ή αν η ελληνική οικονομία δεν θα πεθάνει τελικά από ασφυξία! (…) ΚΑΘΕ εναλλαγή, λοιπόν, στην εξουσία συνοδεύεται κι από την αλλαγή χρήσης του δημόσιου λόγου. Με την «αριστερή» κυβέρνηση τα πράγματα αποδεικνύονται πολυπλοκότερα, αφού έχει να αντιμετωπίσει, όχι μόνον έναν «εξαγριωμένο» (και εξαχρειωμένο) καπιταλισμό, αλλά και μια πλήρη μοναξιά σε παγκόσμιο επίπεδο. ΕΤΣΙ, ξαναθυμόμαστε τα λόγια του Γάλλου συγγραφέα Ζαν Πολάν (Jean Paulhan, 1884-1968) που έλεγε: «Αυτό που ζητώ από τους πολιτικούς, είναι να περιορίζονται στο να αλλάζουν τον κόσμο, χωρίς να προβαίνουν στην αλλαγή και της αλήθειας». Όταν βρεθούν τέτοιοι πολιτικοί, τότε πιθανόν και οι λέξεις να επανακτήσουν την πραγματική τους σημασία…
[…] PrevNext […]