Ολο και περισσότερο πειθόμαστε πως η Ευρώπη που ονειρευτήκαμε δεν υπάρχει… Και δεν υπάρχει γιατί οι ηγέτες της νοιάζονται μόνο για το πώς θα εξασφαλίσουν τον απόλυτο έλεγχο άψυχων και έμψυχων πόρων. Η Ευρώπη δεν θυμάται και κυρίως δεν μαθαίνει από την ίδια τη ιστορία της… Στιγματίζει και στιγματίζεται και η αυτοκαταστροφή δεν αργεί…
Σκέψεις… από μιαν εθελόντρια
Τα μάθατε τα νέα συμπολίτες; Ψηφίστηκε, λέει, ο Νόμος στη Δανία για την κατάσχεση κοσμημάτων και κινητής περιουσίας των προσφύγων με αντάλλαγμα την “φιλοξενία” των, στο πολιτισμένο αυτό κράτος. Στη Βρετανία πάλι, σημαδεύουν τις πόρτες των μεταναστών με κόκκινη μπογιά και τους υποχρεώνουν να φορούν κόκκινα βραχιόλια-για να τους ξεχωρίζουν.
Αγαπητοί συν-εταίροι μη σπάτε τα κεφάλια σας για να βρίσκετε τρόπους αποφυγής των προσφύγων. Διαβάστε τα πεπραγμένα των Ναζί και θα βρείτε κάμποσες ιδέες. Γιατί τα ίδια κάνανε κι αυτοί στον μεγάλο πόλεμο που σημάδεψε τον προηγούμενο αιώνα, με τους ανεπιθύμητους μη άριους.
Ολα αυτά με κάνουν να σκέφτομαι πως κατά βάθος τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μετά από 76 χρόνια βρισκόμαστε πάλι στον ίδιο πόλεμο θεατές κι αποδεικνύεται ότι τίποτα δεν έχουμε μάθει. Σε τίποτα δεν έχουμε διαφοροποιηθεί. Και το χειρότερο δεν είναι που γίνονται τέτοια πράγματα. Το χειρότερο είναι που γίνονται χωρίς αιδώ. Όλο και βρίσκονται κάποιοι να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Δεν ξέρω βέβαια τι θα έλεγαν αν ήταν αυτοί στην άλλη πλευρά.
Μετά απ’ όλα αυτά δεν μου κάνει εντύπωση που κάποιοι αλλάζουν την ονομασία της. Δεν την αποκαλούν πια Ευρωπαϊκή Ενωση. Αλλά Ευρωπαϊκή Εταιρεία.
Αμ το άλλο νέο. Να απονεμηθεί λέει το Νόμπελ ειρήνης στους νησιώτες μας που με τόση αυτοθυσία και αυταπάρνηση και με τόσο κόστος υλικό και ψυχικό υποδέχονται με αλληλεγγύη τόσους πρόσφυγες καθημερινά. Αναρωτιέμαι βέβαια για την αξία ενός βραβείου που έχει απονεμηθεί ήδη σε Αμερικανούς πολιτικούς και προέδρους όπως τον Ομπάμα, τον Τζίμι Κάρτερ και τον Κίσινγκερ. Πολύ καλά έχουμε διαπιστώσει όλοι μας πώς προήγαγαν όλοι αυτοί την ειρήνη. Και το πώς δούλεψαν συστηματικά για την καλλιέργεια των συμφερόντων των μεγάλων “δημοκρατικών αυτοκρατοριών” του σύγχρονου κόσμου και των μεγαλεμπόρων όπλων, ναρκωτικών και ανθρώπινης σάρκας που τις στηρίζουν.
Αλλά μάλλον δεν πρέπει να ανησυχώ γι’ αυτό. Με την καλή φήμη που διαπνέει όλη την υφήλιο και ειδικά τους αγαπημένους μας γείτονες στην πολιτισμένη υποτίθεται Ευρώπη, για την Ελλάδα είναι πιο πιθανό το νόμπελ να το πάρουν οι Τούρκοι διακινητές και λαθρέμποροι που στέλνουν τους πρόσφυγες απέναντι και όχι οι νησιώτες μας που τους παραλαμβάνουν. Ή μπορεί να το δώσουν σε όλους αυτούς τους διάφορους που έχουν μαζευτεί εκεί, υποτίθεται για να βοηθήσουν, και το μόνο που κάνουν είναι να μασάνε κονδύλια πιστώσεων με τα οποία οι πολιτισμένοι λαοί καταλαγιάζουν τις τύψεις τους. Και που είναι τόσο γενναιόδωρα προς όλους, εκτός των Ελλήνων.
Μπεμπ. Α.
ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΤΕ ΚΑΙ ΜΠΙΣΚΟΤΟ;
-Ηλία, ρώτησέ τον γιατί κλαίει!
-Του λείπει η μάμα του…
Τα δάκρυα του μικρού λένε πολλά για το δράμα και την αδικία που κυριαρχεί πλέον στην κοινωνία μας… Πρόθυμη η γιατρός-εθελόντρια με ρωτάει, «Ξέρει το νούμερο;» και από το κινητό της μπόρεσε ο δωδεκάχρονος Σαμίρ, να μιλήσει με τη μητέρα του στην Αίγυπτο. Δεν έχει σημασία τι είπαν… «Θέλει να του φέρω κάτι;»
-Θέλει να γυρίσει πίσω στη μαμά του… και… αν έχουμε μπισκότο!
Ήρωες δεν είναι μόνο οι λιμενικοί. Είναι και οι γιατροί και οι εθελοντές που η παρουσία τους και μόνο δίνει ελπίδα σ’ αυτούς τους ανθρώπους για μια ζωή που μπορεί να συνεχιστεί με ένα τρυφερό χάδι στα δακρυσμένα μάγουλά τους.
Αυτός ο μετανάστης δεν είναι κακός. Κακός είναι ο πολιτικός της χώρας του που κάνει τα πάντα για να διώξει οποιαδήποτε ελπίδα θα μπορούσε να έχει αυτό το παιδί για να ονειρεύεται. Αυτό το παιδί δεν ήρθε στη χώρα μας για να “σπουδάσει” εγκληματίας όπως τους παρουσιάζουν ορισμένα κίτρινα μέσα ενημέρωσης. Εγκληματίας είναι αυτός που σε τέτοιες χώρες δεν μπορεί να κοιμάται παρά μόνο στα παλάτια της καλοπέρασης και να τρώει τη σοδειά των εκατομμυρίων στα τραπέζια της αδιαφορίας.
Είναι ποτέ δυνατόν πλούσιες χώρες σαν το Ιράκ, την Αίγυπτο, τη Συρία, να γίνονται πηγή προσφύγων; Είναι δυνατόν η μάνα του μικρού Σαμίρ να του έδωσε την ευχή της σ’ αυτό το ταξίδι; Είναι δυνατόν μία πολιτική ηγεσία να στηρίζει την ύπαρξή της στα πτώματα των παιδιών της;
Λέγεται ότι οι μεγάλες δυνάμεις καθορίζουν την τύχη κάθε μικρής χώρας. Αλλά είναι ο μικρός ηγέτης κάθε χώρας που ευθύνεται για τα δάκρυα των παιδιών που κλαίνε χωρίς τη μάνα τους και για τα μωρά που ακόμα και η θάλασσα δεν αντέχει την ευθύνη της αγκαλιάς τους και τα εναποθέτει στην κοντινότερη παραλία… Πώς μπορούν να κοιμούνται όλοι αυτοί στις (λεγόμενες) αναπτυγμένες χώρες αλλά και στις μικρές χώρες; Δεν ακούνε τα κλάματα στα χρυσά ανάκτορά τους όταν χαϊδεύουν τα σκυλιά και τα γατάκια τους; Δεν βλέπουν τα δάκρυα όταν πίνουν τη δόξα τους στο ποτήρι της εξουσίας; Πόση απελπισία μπορεί να έχει ένας γονιός που αφήνει το παιδί του να σαλπάρει μακριά του χωρίς καμμία εγγύηση ούτε στη θάλασσα ούτε εκεί που μπορεί να φτάσει;
Σε άρθρο της Guardian, ο αρχηγός της Europol, Brian Donald, ανέφερε ότι 270.000 ανήλικοι έχουν καταφθάσει ασυνόδευτοι στην Ευρώπη, από τους οποίους τουλάχιστον 10.000 αγνοούνται και συγκεκριμένα 5.000 στην Ιταλία και 1.000 στη Σουηδία… Και δεν αποκλείει να έχουν πέσει θύματα σεξουαλικού τράφικιν ή εμπορίου ανθρωπίνων οργάνων.
Ο μικρός Σαμίρ ήταν τυχερός. Ένα απλό μπισκότο που μπόρεσε όμως να το απολαύσει όταν τόσα άλλα παιδιά δεν θα φτάσουν σε φιλόξενο λιμάνι. Αλλά και πόσοι ηγέτες ανεύθυνοι θα κοιμούνται με μόνη σκέψη το κέρδος και την εξουσία…
Γέλα, μικρό μου, γέλα! Θα σου φέρω μπισκότο μέχρι να αυτοκτονήσει και ο τελευταίος τύραννος!
Ηλίας Ν. Γαττάς
Η εθελόντρια γιατρός των Γιατρών του Κόσμου στο Καρά Τεπέ εξετάζει ένα ανήλικο παιδί που μόλις έχει φτάσει στη Λέσβο.
ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΟ
Οι Γιατροί του Κόσμου εκφράζουν τα συλλυπητήριά τους για
τον θάνατο του συναδέλφου Φουντουλάκη στην οικογένειά του.
Τα στατιστικά του ιατρείου από
25/01/2016 έως και 29/01/2016
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΥΝΟΛΟ
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 16
ΕΛΛΑΔΑ 14
ΑΛΒΑΝΙΑ 7
ΜΑΡΟΚΟ 6
ΓΕΩΡΓΙΑ 3
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 2
ΣΥΡΙΑ 2
ΙΤΑΛΙΑ 1
ΑΛΓΕΡΙΑ 1
ΣΥΝΟΛΟ 52
