Μια επίσκεψη στην πρωτεύουσα της Ιρλανδίας και η γνωριμία με τη Ryanair και τους ανθρώπους της διοίκησης της, πολλές πεζοπορίες στους δρόμους του Δουβλίνου σε καταστήματα, δύο μουσεία, πάρκα…
Τις εντυπώσεις μας από την παραμονή μας στην βορειοδυτική γωνιά της Ευρώπης καταγράφουμε μέσα από το σύντομο οδοιπορικό μας…
Το “αφεντικό”
Για τον Michael O’ Leary τον ιθύνοντα νου πίσω από τη Ryanair είχαμε διαβάσει πολλά και διάφορα στον Ελληνικό αλλά και στον διεθνή τύπο.
Η έμφαση δίνονταν στην εκκεντρικότητα και στον ασυνήθιστο τρόπο λειτουργίας του (αν σκεφθεί κανείς ότι η αεροπορική εταιρεία που διοικεί από το 1994 είναι η μεγαλύτερη στην Ευρώπη και 2η στον κόσμο). Μια δίωρη επαφή μαζί του στο πλαίσιοτης δημοσιογραφικής μας αποστολής μαζί με άλλους 17 δημοσιογράφους από Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Βέλγιο δεν είναι αρκετή για να βγάλεις σίγουρα συμπεράσματα για τον χαρακτήρα και τα πιστεύω του. Ωστόσο ακούγοντας τον δεν μπορείς να μην εντυπωσιαστείς από το εύρος των γνώσεων του (οκ είναι η δουλειά του αλλά μπορούσε να απαντήσει ταυτόχρονα στις ερωτήσεις των Ισπανών για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης με τα συνδικάτα, των Πορτογάλων για τη χρήση στρατιωτικού αεροδρομίου Μοntijo στη Λισαβώνα, στους Ιταλούς για την Αlitalia και τη διαδοχο της ΙΤΑ…) και το δυναμισμό που βγάζει. Ένα δυναμισμό και μια ένταση που κυριαρχεί σε όλα τα ανώτατα διοικητικά στελέχη της Ryanair και οι οποίοι κυριολεκτικά…βγάζουν φωτιές και φαίνεται να βρίσκονται σε διαρκή κατάσταση εγρήγορσης!
Από την άλλη το μίσος του απέναντι στα συνδικάτα και σε ό,τι εκφράζουν αυτά ήταν ξεκάθαρο και ειπώθηκε πολλές φορές από τον ίδιο, όπως επίσης και οι υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί του για στελέχη κυβερνήσεων στην Πορτογαλία και την Ισπανία. Μπορεί στους περισσότερους να μην αρέσουν αυτές οι απόψεις του αλλά σίγουρα δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις ότι δεν είναι αυθεντικός και ένας επιχειρηματίας που λειτουργεί χωρίς διπλωματία. Ότι και αν είναι ο Michael O’ Leary , το σίγουρο είναι πως δεν υποκρίνεται…
Ένας αεροπορικός γίγαντας
Το “στρατηγείο” της Ryanair βρίσκεται κοντά στο αεροδρόμιο του Δουβλίνου στην περιοχή Swords βόρεια της πρωτεύουσας. Οι εγκαταστάσεις παρότι πολύ μεγάλες (η κατασκευή τους κόστισε 65 εκ. ευρώ) δεν είναι απρόσωπες, ούτε χαοτικές. Όπως και γενικά τα κτήρια στο Δουβλίνο λείπουν τα πολύ ψηλά και τα ογκώδη τσιμεντένια κτήρια και υπερισχύουν οι πιο ανθρώπινες εγκαταστάσεις. Με 5.000 πιλότους, 12.000 προσωπικό , 511 αεροσκάφη, 5 θυγατρικές αεροπορικές εταιρείες, 4 κέντρα εκπαίδευσης πιλότων στην Ευρώπη, μια ανάπτυξη της τάξης του 115% , πτήσεις σε 36 χώρες σε 225 αεροδρόμια με 90 βάσεις, όλα τα παραπάνω νούμερα συνηγορούν στο πόσο έχει γιγαντωθεί η Ryanair.
Και η ασφάλεια;
«Για να έχετε πιο φτηνά εισιτήρια κάνετε τρομακτική εξοικονόμηση πόρων. Γιατί να πιστέψουμε ότι δεν κάνετε εκπτώσεις και στην ασφάλεια;0», ήταν το ερώτημα που υποβάλαμε στους επικεφαλής του κέντρου εκπαίδευσης της εταιρείας όπου αυτές τις ημέρες εκπαιδεύονται 690 νέοι πιλότοι. Η απάντηση ήταν τα στοιχεία από τα ατυχήματα που δείχνουν “μηδενικά” στα χρόνια της λειτουργίας της εταιρείας αλλά και η δηλωμένη έμφαση σε θέματα ασφάλειας.
Μια πόλη για να ζεις…
Μπορεί το Δουβλίνο να μην έχει την ιστορία και το παρελθόν άλλων μεγάλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών ωστόσο διαπιστώνεις εύκολα την καλή οργάνωση της πόλης. Ποδηλατόδρομοι παντού, τεράστια πεζοδρόμια, πολλά πάρκα, καλοδιατηρημένα δημόσια και ιδιωτικά κτήρια. Ακόμα και τα χιλιάδες terrace houses ειδικά στα προάστια της πόλης που σε… ζαλίζουν με την ομοιομορφία του αποτελούν κάτι το διαφορετικό για τα μάτια του επισκέπτη.
Κοινωνία
«Είδαμε σε πολλά σημεία τις πρωινές ώρες και το βράδυ ανθρώπους να κοιμούνται στους δρόμους. Έχετε τόσους πολλούς άστεγους;», ρωτήσαμε Ιρλανδό. «Θα σου απαντήσω τυπικά. Όπως κάθε μεγάλη ευρωπαϊκή πόλη…», ήταν το σχόλιο του. Τις μέρες που βρεθήκαμε είδαμε αρκετούς άστεγους (φαίνονταν πολλοί εξ αυτών εξαρτημένοι σε ουσίες ή αλκοόλ) να αναζητούν καταφύγιο σε εσοχές κλειστών καταστημάτων ή σε πεζοδρόμια ζητώντας χρήματα. Η χώρα μέχρι το 2008 θεωρούνταν πρότυπο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών με υψηλούς αριθμούς ανάπτυξης κυρίως λόγω των μεγάλων επενδύσεων από εταιρείες του εξωτερικού που εκμεταλλεύονταν τη χαμηλή φορολογία. Η κρίση όμως τη χρονιάς αυτής ήλθε να αυξήσει την ανεργία, να μεγαλώσει τα ποσοστά φτώχειας και να φέρει σε δύσκολη θέση τα ιδιωτικά νοικοκυριά που όλα σχεδόν είχαν προχωρήσει σε δανεισμούς τα προηγούμενα χρόνια. Ίσως αυτός είναι και ο κύριος λόγος που πρώτο κόμμα στις τελευταίες εκλογές το 2022 το Sinn Fein (αριστερό κόμμα αρκετά κοντά με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα), παρότι δεν κατάφερε να κάνει κυβέρνηση (εκλέχθηκε από το δεύτερο κεντροδεξιό κόμμα Fianna Fail, το επίσης συντηρητικό Fine Gael και τους “Πράσινους).
Πολιτισμός…
Μια σειρά από μουσεία βρίσκονται στο κέντρο του Δουβλίνου εύκολα επισκέψιμα και με δωρεάν είσοδο τα περισσότερα. Βρεθήκαμε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Με το γνωστό τους χιούμορ οι Ιρλανδοί ανακοινώνουν στους επισκέπτες ότι στο μουσείο τους “οι φάλαινες, οι καμηλοπαρδάλεις, οι πίθηκοι και οι ελέφαντες είναι σε διακοπές… αλλά περισσότερα από 3000 πλάσματα της Ιρλανδίας περιμένουν να σας συναντήσουν”. Όντως το Μουσείο δεν διαθέτει καμία φοβερή συλλογή, φιλοξενεί όμως ένα σημαντικό αριθμό ζώων, πουλιών, εντόμων, τρωκτικών, ψαριών που εντοπίσθηκαν στην Ιρλανδική γη. Όχι κάτι φοβερό αλλά σίγουρα τίμιο.
Αντίθετα στη Δημόσια Πινακοθήκη τα εκθέματα καλύπτουν όχι μόνο έργα Ιρλανδών καλλιτεχνών αλλά και άλλων από όλο τον κόσμο. Είχαμε την ευκαιρία να επισκεφθούμε την έκθεση με γλυπτά του Ελβετού Γλύπτη Αλμπέρτο Τζακομέττι που φιλοξενούνταν σε αυτή, να δούμε έργα ζωγραφικής από την Αναγέννηση, σύγχρονα έργα αλλά ακόμα και βιτρό και βυζαντινές εικόνες του 15ου αιώνα από την Κωνσταντινούπολη! Σίγουρα μια επίσκεψη που άξιζε!
Και το παραδοσιακό Ιρλανδέζικο ουίσκι
Οι Ιρλανδοί έχουν χάσει τη μάχη για το ουίσκι από τους Σκωτσέζους (οι ίδιοι λένε ότι μετά την απελευθέρωση τους το 1922 από το Βρετανικό ζυγό έχασαν τις αγορές της Αμερικής κάτι που είχε ως συνέπεια να υπερισχύσει το Σκωτσέζικο προϊόν). Ωστόσο συνεχίζουν να παράγουν το προϊόν και να διαθέτουν οργανωμένες μονάδες όπως η Roe & Co. Στο Δουβλίνο. Εκεί οι επισκέπτες ξεναγούνται στο διυλιστήριο, μαθαίνουν να φτιάχνουν κοκτέιλ με ουίσκι και μπορούν να απολαύσουν ιρλανδικό καφέ…με ουίσκι φυσικά στο καφέ ενός καλοδιατηρημένου βιομηχανικού κτηρίου.
Πάμε για μπύρα;
Αν κάτι έχει σε μεγάλους αριθμούς το Δουβλίνο αυτό είναι σίγουρα μπυραρίες. Με τοπικές (τη γνωστή σε όλους μας Guiness) αλλά και πολλές άλλες και φυσικά και τις πιο εμπορικές. Κάθε μπυραρία έχει το δικό της “στυλ” , διαφορετική διακόσμηση, ζωντανή ή και καθόλου μουσική. Ένας προορισμός που αξίζει έστω και για λίγο να περάσει κανείς. Η περιοχή Temple Bar φημίζεται για τη νυκτερινή της ζωή αλλά γενικά το Δουβλίνο είναι η πόλη των pub.
