Το να ζεις τη ζωή σου κατοικώντας σ’ ένα σώμα που δεν το αισθάνεσαι, είναι η πιο μοναχική μοναξιά
James Lynch
Γράφει η Αγγελική Μπολουδάκη *
Όταν μια γυναίκα επιθυμεί, θέλει να ζήσει. Διεκδικεί τη ζωή και απομακρύνει τη θλίψη που ρίχνει τη σκιά της στον βαθύτερό της εαυτό.
Η επιθυμία διεισδύει και αναδεικνύει όμορφες πλευρές που γυρεύουν να βγουν στο φως, να αποκαλυφθούν.
Ένα κορίτσι, όσο μεγαλώνει, γυρεύει το βλέμμα της μητέρας της να καθρεφτιστεί σε αυτό, να πάρει την άδεια να γίνει γυναίκα.
Προσεγγίζει τον πατέρα της, αιχμαλωτίζεται από το δικό του βλέμμα που θα της δώσει την ελευθερία της ταυτότητάς της.
Κοιτάζεται στον καθρέφτη. Αυτό που βλέπει είναι το δικό τους βλέμμα. Η αντανάκλαση την συνοδεύει. Είμαι αποδεκτή στο βλέμμα τους μπορώ επομένως να αποδεχτώ τον εαυτό μου, να κατοικήσω στο σώμα μου να κατακτήσω την επιθυμία μου. Να της δώσω σάρκα και οστά, να την πλάσω, να τη μετουσιώσω σε πράξη. Είναι μια επιθυμία αναγνωρισμένη από τους γεννήτορές μου, ταυτοποιημένη από μένα.
Η επιθυμία γίνεται δημιουργία. Το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Μια επιθυμία έχει φόβο, αγωνία. Είναι μια πρόκληση να οραματιστεί και να υλοποιήσει μια γυναίκα ένα στόχο, να του δώσει ταυτότητα και να το αναγάγει σε προσωπικό μύθο.
Είναι τόσο εύκολη η υλοποίηση μιας επιθυμίας άραγε και αν είναι έτσι, γιατί κάποιες διστάζουν, αφήνουν στην άκρη τα όνειρα τους, που πολλά από αυτά μπαίνουν στο χρονοντούλαπο του οικογενειακού μύθου. Αυτός ο μύθος είναι γεμάτος από αναστολές, απαγορεύσεις. Οικειοποιούνται τις απαγορεύσεις. Αρνούνται να προχωρήσουν. Αποδίδουν ευθύνες σ’ εκείνους που τις εμποδίζουν να πραγματώσουν τα όνειρα τους.
Αποποιούνται τη δική τους ευθύνη. Φοβούνται να την αναλάβουν; Αν αναλάβω τη ευθύνη θα με συνοδεύει το βλέμμα τους αναρωτιούνται. Θα το επιτρέψουν οι γονείς μου; Θα είμαι αποδεκτή για εκείνους; Όταν ακούει κάποιος αυτές τις γυναίκες, αναρωτιέται για τις ανασφάλειές τους που έχουν την ρίζα τους σε βιώματα περασμένων χρόνων. Προβληματίζεται γιατί οι ρίζες δεν αφήνουν τον κορμό να αναπτυχθεί. Τα φύλλα δεν γίνονται δημιουργία γιατί ένα φύλλο έχει ανάγκη το φως. Όταν κοιτάει χαμηλά, το χρώμα ξεθωριάζει.
Έχτισα τη ζωή μου στο δικό τους βλέμμα, σκέφτονται. Η επιθυμία μου είναι άρρηκτα δεμένη με τη δική τους επιθυμία. Όσο και να θέλω να διαφοροποιηθώ, τους θέλω μαζί μου. Συνοδοιπόροι σ’ ένα δρόμο που θα χρωματίζεται από την δική τους άδεια, να επιθυμώ.
Κι όταν ο δρόμος αδειάσει από το χρώμα, όταν δεν έχει τη δική τους επιθυμία θα πρέπει να κοπιάσω να γίνω δημιουργός, να ζωγραφίσω το κενό. Είναι σίγουρα πολύ πιο δύσκολο να κατοικηθεί ένας χώρος όταν τα θεμέλια νοσούν. Χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια, καλύτερα υλικά, συναισθηματική επένδυση και αποδοχή ότι το παρελθόν δεν μπορεί να επιστρέψει για να ξαναγεννηθεί. Με τα δεδομένα του παρόντος και μ’ ένα μέλλον που ζητά παρουσία για να μπορέσει να δώσει φιλόξενο χώρο και να γίνει φωλιά για τις επιθυμίες που θα αναγεννηθούν, θα γίνει συνειδητό ότι η ρωγμή θα υπάρχει πάντα, αλλά θα είναι εκείνη που θα δώσει την ευκαιρία να δημιουργηθεί ένας ιστός σε αυτήν. Θα γίνει αυτή η ρωγμή ένας χώρος που θα εναποτεθεί η επιθυμία, για να υφάνει το δίχτυ που θα τη συγκρατήσει και θα την αναπτύξει δίνοντας της νόημα και περιεχόμενο.
* Η Αγγελική Μπολουδάκη είναι ειδικός ψυχικής υγείας με εξειδίκευση στην ψυχοθεραπεία και συμβουλευτική ενηλίκων και εφήβων, στην εκπαίδευση και ανάλυση ομάδων, στην συμβουλευτική πρόληψης της χρήσης των εξαρτησιογόνων ουσιών, στη συμβουλευτική πρόληψης και αντιμετώπισης της εξάρτησης, στο ρόλο της οικογένειας στην πρόληψη και εργάζεται ιδιωτικά.
