Του ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ*
Περιπλέκεται κατά τρόπο δαιδαλώδη, η έκδοση, στην Ελλάδα, των γνωστών στελεχών της Siemens. Η έκδοση συγκεκριμένα, για να δικαστούν από τα Ελληνικά δικαστήρια, για τις πράξεις, που, τους αποδίδονται. Για τις κακουργηματικές πράξεις της ενεργητικής δωροδοκίας και της νομιμοποίησης εσόδων, από εγκληματικές δραστηριότητες, υπό τις επιβαρυντικές περιστάσεις του νόμου, «περί Καταχραστών του Ελληνικού Δημοσίου».
Το Διεθνές ένταλμα Σύλληψης του 4ου Ειδικού Ανακριτή Αθηνών, δεν φέρεται να εκτελείται στη Γερμανία, όπου κατέφυγαν.
Οι Γερμανικές Αρχές, κάνουν χρήση, κυρίως, της μεταπολεμικής συνταγματικής καθιέρωσής τους, πως, «ο Γερμανός πολίτης δεν εκδίδεται, να δικαστεί, σε ξένη χώρα». Αυτή, η καθιέρωση, θεσπίστηκε, για να μη δικάζονται, έξω, οι εγκληματίες πολέμου, -Ναζί-, για τα εγκλήματα που διέπρατταν στις άλλες χώρες, κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Η καθιέρωση αυτή, διαφοροποιεί τους Γερμανούς, ακόμη και σήμερα ευνοϊκά, απ’ όλους τους εγκληματίες, που διαπράττουν εγκλήματα, εκτός της χώρας τους. Η νεώτερη Γερμανική καθιέρωση, πως, για την έκδοση, σε κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ή σε διεθνές δικαστήριο, «ο νόμος τους μπορεί να προβλέψει διαφορετικά, υπό την προϋπόθεση, τήρησης του Γερμανικού νόμου», δεν διαφοροποίησε ουσιαστικά, τον Κανόνα μη έκδοσης.
Διότι, ο εσωτερικός Γερμανικός νόμος, καθιερώνει προϋποθέσεις που όταν αξιωθούν, αναιρούν ουσιαστικά την έκδοση. Π.χ. καθιερώνουν την Αρχή της αναλογικότητας. Κατ’ αυτήν, δεν εκδίδεται ο Γερμανός εγκληματίας, όταν οι προβλεπόμενες ποινές του κράτους, που πρόκειται να εκδοθεί, είναι η ισόβεια κάθειρξη, ενώ στη Γερμανία τα ίδια αδικήματα αντιμετωπίζονται με επιείκεια! Αυτής της καθιέρωσης, έγινε χρήση την 18/7/2005 στην περίπτωση του γνωστού Γερμανοσύρου επιχειρηματία, του Αμβούργου, ο οποίος κατηγορήθηκε, πως χρηματοδοτούσε το δίκτυο «Αλ Κάϊντα», στην Ισπανία. Τον παραπάνω, καταζητούσε, στο πλαίσιο Ευρωπαϊκού Εντάλματος σύλληψης, ο Ισπανός δικαστής Μπαντάσαρ Γκαρθόν. Ο καταζητούμενος συνελήφθη, στη Γερμανία.
Όμως, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας, (Καρλσρούης), έκρινε αντισυνταγματικό, το Ευρωπαϊκό Ενταλμα των Ισπανικών Δικαστικών Αρχών, με την αιτιολογία, πως, το Γερμανικό Μεταπολεμικό Σύνταγμα, απαγορεύει ρητά, την έκδοση Γερμανών πολιτών, ενάντια στη θέλησή τους. Και διέταξε την απελευθέρωση του κρατουμένου.
Η απόφαση αυτή, κατ’ ουσίαν, κλείνει, το μέλλον των Ευρωπαϊκών Ενταλμάτων σύλληψης. Θα την επαναλάβουν κατ’ απομίμηση και άλλα κράτη – μέλη, ανάλογα με τις εκάστοτε, επικρατούσες συμφέρουσες συνθήκες.
Μ’ αυτά τα δικαστικά μορφώματα, δημιουργούνται εθνικά καταφύγια εγκληματιών, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όμως, το μέτρο του Ευρωπαϊκού Εντάλματος σύλληψης, καθιερώθηκε το περασμένο έτος, απ’ όλα τα κράτη-μέλη. Τα οποία ταυτόχρονα αναγνώρισαν μεταξύ τους, πως, όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σέβονται, τα, εκ της Σύμβασης, δικαιώματα των κατηγορουμένων.
Και πως, έχουν την υποδομή και τη θέληση να διεξάγουν δίκαιες δίκες.
Υπ’ αυτά τα δεδομένα, η Γερμανία αρνούμενη με τυπολατρικές εμμονές, παράδοση υπηκόου της, για δίκη σε ευρωπαϊκή χώρα, με αδικήματα που τελέστηκαν στην επικράτεια της δεύτερης και μάλιστα σε βάρος της (καταχραστές Δημοσίου), παραβαίνει συμβατική υποχρέωση. Και υπόκειται σε Κοινοτικές παρεμβάσεις συμμόρφωσης και εντεύθεν κυρώσεις.
*Ποινικολόγος
