Δύσκολα θα διαφωνούσε κανείς με τις οδυνηρές διαπιστώσεις του Πανεπιστημιακού καθηγητή κ. Κ. Μποτόπουλου στα «ΝΕΑ» ότι, καμιά προδιαγεγραμμένη πορεία δεν προόριζε την προβληματική σε πολλά σημεία Ελληνική Δημοκρατία να οδηγηθεί σε πλήρη ακινησία σε επίπεδο λήψης αποφάσεων και σε απόλυτο κυνισμό ως προς την επικράτηση της ανηθικότητας σε όλες τις πτυχές του δημόσιου και σε πάμπολλες του ιδιωτικού βίου. Τίποτα άλλο ασφαλώς δεν έφταιξε, εκτός από το παράδειγμα της σημερινής κυβέρνησης, που ήρθε στην εξουσία παντελώς απαράσκευη για οτιδήποτε άλλο πέρα από μια μεγάλη κομματική ρεβάνς με μόνο “πρόγραμμα” την ηθικολογία και μόνη μέθοδό της την “επικοινωνία”…! «Ποτέ οι ορίζοντες (της χώρας) δεν ήταν τόσο κλειστοί, το πολιτικό σύστημα τόσο αναξιόπιστο, οι δομές της οικονομίας και οι αρμοί της κοινωνίας τόσο σαθροί, η ευθύνη τόσο διάχυτη και η ανάληψή της τόσο σπάνια, η αποκοπή από τον διεθνή περίγυρο τόσο ατιμωτική, η σκανδαλολογία τόσο επίμονη και δηλητηριώδης, οι προοπτικές ανάνηψης τόσο δυσοίωνες» είναι οι σκληρές διαπιστώσεις του αρθρογράφου, ο οποίος σημειώνει επιπλέον ότι η αποτυχία της σημερινής κυβέρνησης όχι μόνο δυσκολεύει αφάνταστα τη διάδοχό της αλλά και υποθηκεύει το συλλογικό μας μέλλον. Ελάχιστη παρηγοριά αποτελεί το παράδειγμα της Ιταλίας, μιας χώρας, η οποία από φάρος του παγκόσμιου πολιτισμού, κατεβαίνει διαρκώς τα σκαλοπάτια στη κλίμακα της αυτογελοιοποίησης.
Η εκλογή, όχι για πρώτη φορά, του αδιάφορου για το δημόσιο καλό Μπερλουσκόνι ο οποίος μετέτρεψε την πολιτική σε μπίζνες, τη Βουλή σε καθαρτήριο ανομημάτων, τη χυδαιότητα σε τέχνη, τον εαυτό του και τη χώρα του σε προϊόν για οφθαλμοπόρνους, μας σώζει από το να μας κατατάξουν ως χώρα στην τελευταία θέση της γελοιότητας…! Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι αν διαφωνούμε ή όχι με τις αρνητικές διαπιστώσεις ενός διανοητή πανεπιστημιακού καθηγητή ή πολιτικού ηγέτη, το πρόβλημα είναι πως θα βρούμε τον συλλογικό τρόπο, την κοινή πίστη και το κουράγιο να αγωνιστούμε για την μεγάλη κοινωνική αλλαγή. Και βεβαίως για την αλλαγή και ημών των ιδίων…!
ΑΕΣ
Το … ψάρεμα!
ΕΙΝΑΙ της εποχής: Την επανασύνδεση (κοινώς… ψάρεμα), λέει, των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας με το κόμμα τους επιδιώκουν πολλοί «γαλάζιοι» βουλευτές. Πώς; Μα, με τον κλασικό πολιτικάντικο τρόπο: με την προτροπή, δηλαδή, των ιθυνόντων για άμεση ικανοποίηση μιας σειράς ρουσφετιών. Οπότε, επανασύνδεση σημαίνει ικανοποίηση, και ικανοποίηση σημαίνει… ψήφος! Ή μήπως όχι;
ΕΙΝΑΙ εξοργιστικό το φαινόμενο: σε μια χρονική στιγμή κατά την οποία η χώρα έχει μπει σε μακροχρόνια προεκλογική περίοδο, τα αιτήματα για «γαλάζια» ρουσφέτια αυξάνονται, ειδικά δε, μετά το αρνητικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών για το κυβερνών κόμμα. Έτσι, πολλοί βουλευτές, στελέχη αλλά και κομματικές και νομαρχιακές οργανώσεις -που θεωρούν πως το κράτος είναι «βιλαέτι» τους- ζητούν να ανοίξουν οι… πόρτες στους διορισμούς των «γαλάζιων παιδιών» και να βρεθεί άμεση λύση, ώστε να ικανοποιηθούν οι χιλιάδες απαιτήσεις. Ας μη στενοχωριόμαστε: αν δεν υπάρχουν πόρτες, υπάρχουν «παράθυρα» και «παραθυράκια» που αξιοποιούνται ή… ανόιγονται δεόντως.
Να, τι θα πει… αξιοκρατία τον καιρό της Νέας Διακυβέρνησης: «μηδενική -λέει- ανοχή» στο ρουσφέτι, όταν αυτό δεν είναι «γαλάζιο»!
(Στ.Γ.Κ.)
