Κογχύλια ή μερικά κομμάτια…άχρηστο χαρτί;

Γράφει η ΑΘΗΝΑ ΚΑΝΙΤΣΑΚΗ
Αργά τη νύχτα, τις προάλλες, παρακολούθησα ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ. Επρόκειτο για μια αντιδικία σε μια απ’ τις λίγες φυλές, που εξακολουθούν να ζουν σε πρωτόγονη κατάσταση. Η οικογένεια κάποιου φονευθέντος απαιτούσε την καθιερωμένη αποζημίωση απ’ την οικογένεια του δράστη. Οι δύο αντίπαλες ομάδες, με τον δικό της ομιλητή η καθεμία, με μελετημένα επιχειρήματα κι ευχέρεια λόγου -πράγμα που δείχνει καλά οργανωμένη κοινωνία με κανόνες, αρχές και παραδόσεις- προσπαθούσαν μάταια να συμβιβαστούν…
Αιτία της διαφωνίας τους;
Ο τρόπος, με τον οποίο, θα δινόταν η αποζημίωση στην οικογένεια του θύματος!
Η πλευρά του θύτη, με πρωτεργάτη μέλος της, που ήταν παράλληλα και κυβερνητικός αξιωματούχος, όλοι τους ντυμένοι με μπλουζάκια, σόρτς και κασκέτα, σε μια προσπάθεια να εκπολιτίσουν την άλλη ομάδα, πρότειναν να τους δώσουν… χρήματα!
Στην αντίπαλη ομάδα, έστεκαν γυμνοί με τα χαϊμαλιά στον λαιμό και τους ψίλους κρίκους περασμένους σε μύτες κι αυτιά, οι συγγενείς του θύματος, οι οποίοι επέμεναν ότι δεν θέλουν χρήματα, ότι η ζούγκλα τους, τους προσφέρει ό,τι χρειάζονται, κι ως εκ τούτου, θα ήθελαν ν’ αποζημιωθούν με… κογχύλια!
Δεν είχαν ιδέα, οι άγριοι, για το πλαστικό χρήμα του σύγχρονου ανθρώπου ή το… εικονικό, π’ αλλάζει χέρι στο λεπτό και κανείς δεν προλαβαίνει να το ακουμπήσει, μα ήξεραν τι ήθελαν, και ζητούσαν κάτι πιο χειροπιαστό, που θα μπορούσαν να το φάνε, να το φορέσουν για στολίδι ή να το ανταλλάξουν με κάτι άλλο χρήσιμο. Επέμεναν πολύ, εξηγώντας ξανά και ξανά, ότι προτιμούν τα κογχύλια, κι ότι δεν τους αρέσει καθόλου ο νέος τρόπος ζωής, που προσπαθούν να τους επιβάλουν! Εβλεπες στα πρόσωπά τους την αγανάκτηση, κι όταν οι συνομιλίες έφθαναν σ’ αδιέξοδο σηκωνόταν και χόρευαν τον κυκλικό, πατροπαράδοτο χορό της… "επίδειξης δύναμης", φορτωμένοι τα τόξα, τα φαρμακερά τους βέλη και τη μεγάλη… οργή τους.
Από απέναντι, τους παρακολουθούσαν υπομονετικά, κι έχοντας τον… "νόμο" με το μέρος τους, ήξεραν, ότι αργά ή γρήγορα, θα επέβαλαν τη δική τους άποψη! Κατάφεραν, μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις -πιο πολύ για να εισαγάγουν σταδιακά και πιο ανώδυνα τους οπισθοδρομικούς συμπολίτες τους, στα νέα συστήματα- να δώσουν τη μισή πληρωμή σε… κογχύλια και την άλλη μισή… σε χρήμα!
Βέβαιο είναι, ωστόσο, ότι την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να γίνει μια ανάλογη συμφωνία, οι υπέρμαχοι της παράδοσης θα καταθέσουν τα όπλα και θα δεχτούν ή μάλλον θα… επιμείνουν οι ίδιοι, να πληρωθούν σε… χρήμα!
Του οποίου, στο μεταξύ, θα έχουν γνωρίσει, τη μεγάλη δύναμη…
Αλλά επειδή, τέτοια "χαρτιά", δεν φυτρώνουν στη γη κι ούτε πέφτουν απ’ τα ψηλά, σύντομα -και προκειμένου να βάλουν στο χέρι λίγο ακόμα… γλυκό χρήμα- θα υποδεχτούν με μεγάλες προσδοκίες τον κάθε καιροσκόπο στην περιοχή τους! Θα δώσουν τη συγκατάθεσή τους, για να κοπούν τα δέντρα της, θα δεχτούν τον αποδεκατισμό των ζώων τους, θα κάψουν οι ίδιοι τα σπαρτά για περισσότερη γη προς εκμετάλλευση, και θα γίνουν, στη συνέχεια, χαμηλόμισθοι υπάλληλοι άλλων, ενώ θα οδεύουν ταχύτατα, προς τον πολυπόθητο… πολιτισμό!
Προς έναν … "καινούργιο" πολιτισμό, όπου, τα φυσικά υλικά για ένδυμα, λίγοι βολβοί για τροφή και μια απλή αιώρα στη χορταρένια καλύβα, δεν θα… αρκούν!
Προς μια προοδευτική και σύγχρονη κοινωνία, όπου το γάλα του μωρού θα έρχεται αποστειρωμένο σε πλαστικό κουτάκι, κι ο κάθε ιθαγενής, ντυμένος με… "τουΐντ" κουστούμι θα κυκλοφορεί, σαν γνήσιος αριστοκράτης, πάνω σε δανεικό όχημα, διατρέχοντας με την ταχύτητα του… φωτός, τις όμορφες… λεωφόρους της αποψιλωμένης ζούγκλας του….